:) Jæja, þá er komið að því að ég prófi að koma með áhugaspuna… Ég vona að ykkur líki hann :)





Daufgrátt loftið var orðið fremur niðurdrepandi til lengdar. Harry velti sér á hliðina. Að undanskildum dauða Siriusar og fjarveru allra sem honum þótti vænt um, hafði lífið á Runnaflöt verið mun betra en það hafði verið síðustu árin. Frændi hans og frænka voru orðin miklu þægilegri viðmóts við hann og Dudley forðaðist hann eins og heitan eldinn. Auðvitað var þetta af einskærum ótta við að galdrafólk myndi ryðjast inná Runnaflöt ef þau myndu svo lítið skeyta skapi sínu á Harry. Hann gat nú horft ótruflaður á fréttirnar og Hedwig var auðvitað ekki læst inni í búri eins og áður. Svo hann gat skrifast á við vini sína eins og oft og hann lysti. Hann fékk þó ekki fullkomin svör frá þeim því að hver sem er hefði getað lesið bréfin! En það var eitt sem gerði dvölina á Runnaflöt ekki eins skemmtilega og hún ætti að sér að vera. Sirius, sem átti mikinn þátt í lífi Harrys var nú horfinn. Horfinn….fyrir fullt og allt. Aldrei fylltist uppí tómið innra með honum þar sem Sirius hafði verið áður. Harry dreymdi stöðugt atburðarrásina þar sem dauða Siriusar bar að, og alltaf í endann á draumnum hafði blæjan blakt eins og til að ögra honum. Harry saknaði Siriusar og allt virtist einhvernvegin ómögulegt án hans.
Það var fleira sem Harry saknaði. Quidditch. Harry vonaðist hálfpartinn til þess að vera aldrei kosinn fyrirliði. Hann vonaði einnið að Jack Sloper og Andrew Kirke hefðu bara verið til vara, því þeir voru báðir hræðilegir í að fljúga.
Harry hrökk við er vekjaraklukkan hans hringdi hvellt. Hann lá örlitla stund lengur í rúminu. Svo stóð hann upp og setti gleraugun vandlega á nefið á sér. Koffortið hans lá í einu horninu á herberginu. Harry gekk að því og opnaði það. Þarna lá aragrúi af bókum, sproti, seiðpottur, pergamentrúllur, fjaðurstafir og blekbyttur. Þrumufleygurinn lá upp að veggnum í hinu horninu á herberginu. Harry rótaði aðeins í koffortinu og fann síðan bókina: Skordýr og galdrahæfileikar þeirra 1. stig. Hann settist upp í rúmið sitt, opnaði bókina á blaðsíðu 287, saug endann á fjaðurpennanum eins og til að átta sig, hripaði niður fyrirsögn (Notkun ýðilbjalla) og grúfði sig svo yfir pergamentið.

Það var ekki fyrr en eftir 2 tíma sem stór grá ugla kom með Spámannstíðindi í gogginum. Hún lét Harry ekki í friði fyrr en hann var búinn að finna 5 knúta og setja þá í leðurpunginn sem uglan var með bundinn á fætinum. Þegar Harry settist niður til þess að lesa blaðið rak hann augun í stóra fyrirsögn á forsíðunni.

Vitsugur láta á sér kræla

Harry varð stjarfur um stund en hélt svo áfram að lesa.

Vitsugur réðust á lítinn bæ nálægt London í gærkvöldi. Okkur þykir miður að tilkinna ykkur að nokkur fórnarlömb vitsuganna, þar á meðal muggar, létust er þeir urðu undir rústun stórs húss er risar fóru hamförum örlítilli stund síðar…

Harry hætti að lesa þarna. Vitsugurnar höfðu farið þangað að skipun Voldemorts, hann var viss um það. Og risarnir líka.

Harry sat þungt hugsi við morgunverðarborðið nokkurri stund síðar. Enginn yrti á hann, eins og vanalega hvort eð er; enginn virtist svo lítið sem voga sér að opna munninn. Að lokum fékk Harry nóg á því að vera þarna, lagði hnífapörin sín harkalega á diskinn með beikoninu og stóð upp. Hann þrammaði upp stigann; það brakaði óþarflega í neðsta þrepinu. Hann þreif upp hurðina á herberginu sínu og skellti henni á eftir sér. Af hverju, hugsaði Harry. Af hverju þurfti Voldemort yfirleitt að vera til. Ef hann hefði ekki verið til hefði Harry ekki búið hjá þessum ömurlegu muggum. Ef hann hefði ekki verið til Hefðu mamma hans, pabbi og Sirius ennþá verið lifandi. Harry hélt áfram að hugsa á þennan veg þangað til að hann var truflaður af háum HVELLI sem ómaði um herbergið. Harry heyrði að einhver tók andköf niðri. Mannvera, með sítt ljósrautt hár hafði birst á gömlu viðargólfinu í miðju herberginu.
,,H-hvað- h-hver ert þú”, stundi Harry upp.
,,Gaman að sjá þig aftur Harry”. Hún rétti fram höndina. Harry tók ekki í hana; hann var enn í sjokki.
,,Jeminn, þú þekkir mig auðvitað ekki í þessu gervi”. Hún klemmdi aftur augun og birtist síðan fyrir framan hann með fjólublátt, stutt hár, fölt, hjartalaga andlit og dökk tindrandi augu.
,,T-Tonks”, hvíslaði Harry næstum.
,,Já auðvitað”, sagði hún glaðlega, en um leið heyrðist marr í stiganum. Stuttu síðar reif Vernon frændi hurðina upp á gátt.
,,Hvað í ósköpunum varstu að gera dreng-”. Hann staðnæmdist í miðri setningu þegar hann rak augun í Tonks. ,,Þ-þú”, hvæsti hann. ,,V-við höfum ekkert g-gert til að s-skaprauna honum. H-hvað ert þú þá að g-gera hér”, rétt náði hann að stama upp. Petunia sem stóð fyrir aftan hann, bar hönd upp að munni sér og ýtti Dudley fyrir aftan sig.
,,Ég er hér komin til að sækja Harry ef ykkur er sama”, sagði hún og æpti síðan: PAKKA, og öll fötin hans Harrys flugu í eina hrúgu ofan í koffortið.
,,Já.. Ég er ekki alveg búin að ná tökum á þessu enn, en þetta verður bara að duga, er það ekki bara”.
Harry kinkaði kolli, en kom ekki upp orði. Loks stundi hann upp. ,,Hvert erum við að fara?”
,,Við förum með Riddaravagninum í Hreysið og þaðan förum við svo öll í Hroðagerði”. Það sauð niðri í henni hláturinn þegar hún leit á Dudley. Hann hélt fyrir munninn með einni hendinni (tröllatungan hafði ekki horfið úr minni hans), og með hinni hélt hann um feitan rassinn.
,,Jæja, Locomotor koffort sagði hún og koffortið tókst á loft. Petunia kveinkaði sér bak við Vernon, og öll hreyfðu þau sig um set er koffortið tók á rás út um dyrnar. Tonks elti það út og Harry tók búrið hennar Hedwig og hljóp út á eftir henni. Þau fóru niður stigann og voru komin út á götu þegar Riddavagninn birtist með háum hvelli. Stan kom út og starði svo á Harry.
,,Neeeei, Haaaarry. Hvað seeegiru”. Þegar hann sá svipinn á Tonks hætti hann samstundis að tala og muldraði: ,É-ég tek þetta baaara þá”, og tók koffortið hans Harrys og dröslaði því upp í vagninn.

Ég vona að þetta fái góðar viðtökur, því þá helt ég áfram… :)