Hér gerist ýmist hræðilegt, vill ekki eyðileggja svo ég segji ekki meira

11. kafli Enginn lifir endalaust

Þegar þau komu upp í Gryffindor-turn sat Neville þar, stjarfur, með bréf í höndunum. Ron gekk inn og potaði í bakið á honum. Neville leit á hann og bréfið og hristi svo hausinn. Nú gat Hermione ekki lengur á sér setið og spurði varfærnislega
“Kom eitthvað fyrir?” Neville rétti henni bréfið og þurkaði sér um augun. Hermioen leit á bréfið og sagði “Ohh, mér þykir svo fyrir þessu Neville!” “Hvað gerðist?” spurði Ron Hermione, en hún var farin að gráta. Þá spurði Harry Neville hvort hann mætti lesa bréfið. Neville kinkaði kolli og saug upp í nefið. Harry greip bréfið og las það upphátt fyrir hann og Ron

“Kæri Neville Longbottom
Mér þykir leitt að tilkynna en amma þín er látin.
Starfsmaður St. Mungos.”

Ron gapti.
“Stendur ekkert meira, ekkert um hvernig hún lést eða eitthvað svoleiðis?” spurði Harry og horfði á Neville sem grét og grét.
“Nei, hjá hverjum á ég nú að búa,” spurði Neville og þurrkaði sér um augun.
“Ég er viss um að Fönixreglan reddar því,” sagði Ron og glotti út í annað.
“Hvernig?” spurði Neville og var nú hættur að gráta. “
Nú vissirðu ekki að ég var orðin það þreyttur á muggunum að ég bý hjá Weasley og heiti Harry Potter Weasley, og Hermione dvelur þar í flestum fríum. Fönixreglan hlýtur að geta reddað þér,” sagði Harry.
“En hvar verð ég látinn búa,” spurði Neville og leit á Harry.
“Ég sendi Lupin bréf og bið hann um að redda því, hann gerir það örugglega,” sagði Harry og brosti. “En ég er ekki besti vinur ykkar, heldurðu að þau hjálpi mér?” spurði Neville og horfði á Harry.
“Það er bara ein leið til að komast að því,” sagði Harry, tók upp fjaðurstaf og pergament og byrjaði að skrifa

Kæri Lupin
Nú er mikil sorg í Hogwart, því amma Neville Longbottoms er látin og hann hefur engan stað til að búa á. Ég var að spá í hvort reglan gæti reddað honum heimili eins og hún gerði fyrir mig.
Kær kveðja Harry Potter Weasley

Neville brosti taugaóstyrkur þegar Harry las fyrir hann bréfið, en sagði svo
“Ég get náttúrlega sofið úti í garði.”
“Nei, við reddum þér þaki yfir höfuðið og ekki orð um það meir,”sagði Amanda og setti upp þú-ert-nú-einu-sinni-vinur-okkar-svipinn sem Hermione setti svo oft upp. Neville sagði ekki neitt heldur brosti út í annað. Amanda sá að það vantaði umræðuefni svo hún spurði Neville
“Veistu hver ég hélt að ég væri þú?” Neville hristi höfuðið. “Crabbe í Slytherin,” sagði Amanda. Þau sprungu úr hlátri.
“Af hverju í ósköpunum?” spurði Neville. “Hermione lýsti ykkur 3,” hún benti á Harry, Ron og Neville,”oft fyrir mér, og þú varst Neville Longbottom þybbni, gleymni, góði vinur hennar, svo mætti ég feitum, aulalegum strák og hélt það væri þú,” sagði Amanda og hló.
“Hvað vorum við að tala um,” sagði Neville svona eins og til að krydda gleymsku sína.
“Hvað Kínverjar hafa stór eyru, hafið þið ekki tekið eftir blöðkunum hans Malfoy, þær eru til skammar fyrir Kínverja,” sagði Amanda þá og hló. “En Neville, ættirðu ekki að fara að segja McGonagall prófessor að þú verðir hérna í fríinu, áður en hún lokar fyrir bókanir,” sagði Hermione og setti upp ég-er-ekki-gleðispillir-svipinn þegar hin litu fúllynd á hana.
“Já,og sendum bréfið til Lupins í leiðinni og þá ætti hann að vera búinn að redda þér eftir jól,” sagði Amanda og brosti til Nevilles. Þegar þau komu út á gang sagði Hermione
“Byrjum hjá McGonagall.” Þegar þau komu þangað stóð McGonagall fyrir utan og var að kveðja Dumbledore sem var að fara með listann. Neville hljóp að þeim og sýndi þeim bréfið. Svo heyrðist dynkur og Minerva McGonagall lá á gólfinu. Hermione dró upp sprotann en Amanda var fyrri til “Cruitop crhihc.” Minerva stóð upp og faðmaði Neville en sagði svo
“Reglan.”
“Við erum með bréf til Lupins og biðja hann um að redda honum heimili hjá einhverjum í reglunni,” sagði Harry þá.
“Ég fer með það ég þarf hvort sem er að senda bréf,” sagði Dumbledore og brosti, “og þið tvær ættuð að fara upp og pakka, lestin fer kl.09:00 á morgun.” Síðustu orðunum beindi hann að stelpunum með þeim afleiðingum að þær hröðuðu sér af stað. Þegar strákarnir komu upp í Gryffindor-turn voru stelpurnar uppi í stelpnaálmunni að pakka, en þeir kölluðu í Ginny sem var að fara upp og báðu hana að senda Hermione og Amöndu niður, þeir ætluðu að hjálpa til við að pakka. Mínútu síðar voru þær komnar niður með 2 stór koffort og fullt af bókum og fötum. Þau byrjuðu að pakka. Þegar þau voru búin fóru þau með koffortin niður í forstofu því að þar tók Hagrid við þeim. Á leiðinni niður mættu þau Draco Malfoy, einum, án verndarenglanna.
“Hvar eru barnapíurnar þínar Draco?” sagði Hermione. “
Eru þær kannski hættar að passa þig vegna of lélegs kaups?” bætti Amanda við. Þau sprungu úr hlátri. Draco leit á þær en hélt svo áfram. Harry ætlaði að fara að hlaupa á eftir honum þegar hann sneri sér við og sagði
“Þið sáuð mig aldrei hér.” Svo hljóp hann í burtu. “Víst sáum við þig,” kallaði Amanda en Harry setti fingur fyrir munn til merkis um að allir ættu að þegja. Svo benti hann á bréf á gólfinu. Ron tók það strax upp og rétti Harry. Harry leit á blaðið. Svo benti hann þeim á að elta sig inn í Gryffindor-turn. Þegar þau komu þangað las Harry bréfið meðan Hermione horfði á hann með ekki-lesa-bréf-til-annarra-án-leyfis-svipinn. Í bréfinu stóð

Draco Malfoy
Ég er búin að komast að því hvar fjársjóðurinn er.
Hr. Malfoy

P.s. Líttu á X-ið á kortinu.

Harry snéri blaðinu við, aftan á því var stór mynd af Hogwart og inn í einu herbergi var rautt stórt X. “Svo hann hefur verið að leita að fjársjóðnum,” sagði Harry, “ekki von að hann vildi ekki hitta okkur.”
“En af hverju var hann einn,” spurði Amanda.
“Hann vill fá heiðurinn einn, Crabbe og Goyle eiga ekki fá hann með honum,” svaraði Harry og horfði með hatri út í loftið.
“Til hvers eru allir að leita að þessum fjársjóði? Hver átti hann á undan mér?” spurði Harry þau hin. “Ég giska á Þófa,” sagði Amanda allt í einu.
“Af hverju?” spurði Harry. “Nú er það ekki augljóst, hann dó á seinasta ári og það hefur aldrei fyrr en núna verið að leita nálægt þér,” sagði Amanda.
“Guð, af hverju datt mér þetta ekki í hug, Amanda þú ert snillingur, annars þarf ég að skreppa á bókasafnið,” sagði Hermione og smeygði sér út. “Af hverju er hún alltaf á bókasafninu? Ég meina það er svo leiðinlegt,” spurði Ron, en Harry svaraði “Mér finnst þetta alveg fínt. Herm er heilinn. Amanda fegurðin. Neville klaufinn, þetta er ekki illa meint Neville, það getur komið sér vel að vera klaufskur. Ég bölvunin. Og Ron er humm….. gæslumaðurinn…nei…..heilalausi kjáninn sem berst við heilana……nei, ég veit hvað þú ert, þú ert galdramannatafl.”
“Ég fegurðin? Nei það er Herm,” sagði Amanda og brosti vandræðalega.
“Ó nei, það ert þú,” sagði Harry og blikkaði hana. Amanda hló en setti svo upp réttast-væri-að-segja-Herm-svipinn. Harry og Ron litu á hvorn annan en skelltu svo upp úr.
“Þú ert alveg eins og Hermione, nema þú þarft að fara aðeins meir út í loftið með framtennurnar og þá ertu eins og hún þegar við gerum grín að Krum,” stundi Ron upp milli hlátursgusanna.
“Við erum líka skildar, eða vorum það seinast þegar ég vissi,” sagði Amanda þá, brosti og setti framtennurnar út í loftið.
“Ég fann þetta,” æpti Hermione allt í einu og hljóp inn. “Ef norn/galdramaður deyr og erfir barn undir lögaldri eitthvað er það geymt hjá 3 besta vini guðföðursins, sem er einnig í góðu sambandi við barnið.”
“Og hvað þýðir þetta á íslensku?” spurði Ron en Hermione sló til hans og hélt svo áfram.
“Þetta þýðir að fjársjóðurinn er geymdur hjá 3 besta vini Þófa.”
“Hvernig vitum við hver það er?” spurði Ron, en Harry greip fram í
“Besti var pabbi, næstbesti Lupin, en hver getur þriðji besti verið?”
“Dumbledore,” sagði Amanda.
“Ha?” spurði Harry
“X-ið er á skrifstofunni hans Dumbledores,” sagði Amanda og brosti.
“Vá, þú ættir að skipta við Herm, þú heilinn, hún fegurðin,” sagði Neville en Amanda hristi höfuðið og sagði
“Isss, hún veit miklu meira en ég.” Svo fóru þau í kvöldmat. Eftir kvöldmat sagði Dumbledore að allir sem ættu eftir að pakka yrðu að gera það núna. Svo fóru allir upp í setustofu, en Hermione og Amanda fóru upp að sofa því þær yrðu að vakna snemma um morguninn.

Næsta morgunn vaknaði Amanda snemma og fór að klæða sig í muggafötin sín, bleikan stuttermabol sem stóð á Angel og svartar útvíðar buxur.Þegar hún var að verða búin að klæða sig vaknaði Hermione og fór nákvæmlega eins föt, nema aðeins stærri svo fóru þær niður í Hogwart-lestina sem var komin. En þær komust ekki langt því í setustofunni hittu þær Ron, Harry og Neville sem vildu fylgja þeim niður í lest. Svo lögðu þær af stað. Þegar lestin fór af stað stakk Amanda hendinni út um gluggann og veifaði, og strákarnir veifuðu á móti. Þegar lestin sást ekki lengur fóru strákarnir til Hagrids sem var úti að gefa hönunum. Þegar hann sá þá kallaði hann
“Hvað segið þið gott, hlakkar ykkur til á morgunn?”
“Við segjum allt gott og auðvitað hlakkar okkur á jólunum,” kallaði Harry á móti.
“Þið viljið þá kannski hjálpa til við að skreyta Stóra salinn, hver kennari fær 3 til að hjálpa sér,” spurði Hagrid og brosti. Svo gengu þeir af stað. Þegar þeir komu upp í stóra sal var búið að setja upp stórt jólatré sem átti eftir að skreyta.
“Wingardium leviosa,” sagði McGoanagall og beindi sprotanum að kössum úti í horni. Þegar hún gerði það svifu kassarnir upp og til þeirra. Þá greip McGonagall í annan endann á borða og Hagrid í hinn og þau kasta honum yfir tréð. Svo bendir McGonagall sprotanum að trénu og segir
“Skríttlekk,” og á svipstundu er tréð tilbúið, nema Hagrid á eftir að láta stjörnuna á toppinn. Svo gerir McGonagall það sama við alla veggi. Þegar búið var að skreyta var borðað. Eftir matatímann óskaði Dumbledore þeim gleðilegra jóla og svo fengu þau að fara. Harry, Ron, Dean Thomas og Ginny röltu saman til Hagrids, en Neville var eftir hjá McGonagall. Þegar allir voru farnir úr stóra salnum fyrir utan McGonagall, Dumbledore og Neville sagði Dumbldore
“Neville, reglan er búin að redda þér heimili. Þú munt búa hjá Lupin.” Neville faðmaði Dumbledore og brosti glaður svo hljóp hann til Hagrids. Þegar hann kom þangað sagði hann þeim fréttirnar og brosti. Hagrid æpti
“Er frú Longbottom dáin, þetta er hræðilegt.” Svo ýlfraði hann eins og særður hundur.
“Svona nú Hagrid, það er búið, við getum ekki breytt því,” sagði Ginny róandi.
“Hvað skeði?” spurði Hagrid og þurrkaði sér um augun í skeggið. Það kom vandræðaleg þögn en svo sagði Dean
“Ekki spyrja okkur, spurðu þau á Sankti Mungó.”
Eftir heimsóknina fóru þau upp í kvöldmat og svo að sofa.