Hérna er 17.kafli. Það eru örugglega liðnar 4vikur síðan síðasti kom. EN ef þetta verður ekki samþykkt þá er það ekki mér að kenna að það verður lengri bið!

17.kafli. Veilsla og kveðjustund


Hermione og Cindy gengu í átt að heimili Cindyar. Hermione leið eins og í draumi. Hún hafði bjargað Karmona-dísunum og eignast nýja vinkonu. Þetta hafði verið góð og þægileg stund.
“Við þurfum að baka eitthvað,, sagði Cindy.
“Hvað borðið þið?,, spurði Hermione forvitin.
“Við borðum ekkert kjöt, bara grænmeti og eitthvað svoleiðis,,.
“Gott að vita það,,.
Hermione og Cindy fóru að baka. Þær notuðu allskonar grænmeti og ávexti. Mörg japönsk krydd.

Þegar þær voru búnar að baka fóru þær að búa til skreytingar. Úr allskonar flottum efnum gátu þær búið til nánast hvað sem er.
“Hvar fáiði öll þessi efni?,, spurði Hermione þegar hún var að enda við að búa til skraut.
“Við búum þau til sjálf,, svaraði Cindy “Hvað kallarðu þetta skraut?,,.
Cindy horfði á skrautið sem Hermione hafði búið til. Hermione var svolítið lengi að hugsa.
“Fléttu….snúninga…….gorma…….meistarakringluna,,.
Cindy skellti upp úr og Hermione gat ekki annað en hlegið líka.
“Jæja, núna erum við komum með nóg til þess að borða og skreyta svo við getum bara farið út núna,, sagði Cindy.
Þær stelpurnar gengu út með matinn og skrautin. Þær beittu líka smá göldrum til þess að þær þyrftu ekki að halda á öllu.
“Verða allar Karmona-dísirnar í veislunni?,, spurði Hermione.
“Já,, svaraði Cindy.
Hermione varð svolítið kvíðnari. Þær ættu örugglega allar eftir að tala við Hermione. Þær voru örugglega allar ágætar, en að þurfa að svara sömu spurningunum aftur og aftur var ekkert sérstaklega skemmtilegt.
Stelpurnar gengu í átt að miðju borgarinnar. Hermione sá framundan sér fallegt torgið skreytt allskonar skrauti. Það leit út fyrir að ekkert skraut væri eins. Hún sá líka mörg borð með mismunandi bökum og grænmetismat. Allt þetta var tileinkað henni.
“Setjum matinn á þetta borð,, sagði Cindy og lét matinn sem að hún hélt á ofan á borðið.
Hermione gerði það sama. Borðið varð samstundis fullt. Öll borðin voru full að mat og nánast ekki hægt að finna pláss fyrir meira.
“Við getum hengt skrautið upp hvar sem við viljum,, sagði Cindy.
“Já, ef það finnst pláss,, svaraði Hermione og setti glott á andlitið. Þetta glott hafði hún svo sannalega lært af Draco.
Þær fóru að leita sér að plássi til þess að hengja skrautið upp. Þær hengdu lengst til vinstri, lengst til hægri, í miðjunni og á víð og dreifð. Miðja borgarinnar var orðin svo flott að það var ekki hægt að gera hana flottari.
Þegar allt skrautið var komið upp fóru Karmona-dísirnar að koma. Allar gátu fengið sér það sem þær vildu. Nóg var til af matnum. Margar komu til Hermione og fóru að tala við hana.
“Hvernig datt þér þetta ráð í hug?,,.
“Hvernig gastu verið svona hugrökk?,,.
Það voru algengustu spurningarnar. Hermione var orðin voðalega þreytt á þeim. Eins og hún hafði sagt við sjálfa sig þá komu dísirnar í röðum til þess að fá að spyrja sömu spurningar aftur og aftur. Allar fengu þær svipuð svör.
“Hæ Hermione,, sagði rödd bak við Hermione.
Hún snéri sér við og sá Susan.
“Laglega gert hjá þér með slöngurnar, en ég….,,.
“Vissir alveg að þetta myndi gerast,, sagði Hermione og brosti.
Susan brosti á móti.
“Aha,það er rétt,, sagði hún og fór svo.
Herminone fór að tala við fleiri dísir, reyndar gegn vilja sínum. Þegar hún var að ljúka við að tala við eina Karmona-dísina sá hún að ein þeirra steig upp á pallinn sem var hjá styttunni af Yranu. Dísin tók upp megaphoneinn sem Hermione hafði kallað í í árásinni.

“Kæru Karmona-dísir borgarinnar. Mér er sönn ánægja að fá að kynna ykkur fyrir Hermione, stúlkunni sem bjargaði okkur og borginni okkar frá glötun. Þessi stúlka sem var fyrst að kynnast okkar heimi í dag. Ég bið ykkur að gefa henni gott klapp,,
Allar Karmona-dísirnar sem voru á staðnum klöppuðu fyrir Hermione. Hún fór svolítið hjá sér en það leið hjá.

“En því miður þurfum við að kveðja hana, það er sást en satt. En við munum ætið vona að henni gangi vel og að hún muni eiga ánæglilega æfi,, sagði Karmona-dísin sem var upp á pallinum.
Allar dísirnar klöppuðu fyrir Hermione.

“Þá segi ég bara að þið megið halda áfram, takk fyrir mig,,.
Dísirnar fóru að borða og tala saman. Hermione horfði á. En svo sá hún að Cindy var að fara út úr veislunni. Hermione ellti hana. Cindy gekk að litlu vatni sem var rétt fyrir utan borgina. Þar sast hún niður á klett og horfði út á vatnið.
“Hvað er að?,, spurði Hermione og sast niður hjá henni.
Cindy snéri sér og brá lítið við að sjá hana.
“Ég var bara að hugsa,, sagði hún “Ég hef aldrei tengst einhverjum, hittumst við einhern tímann aftur?,, sagði Cindy og tárin byrjuðu að streyma niður kinnarnar.
“Þú ert besta vinkona sem ég hef nokkurn tímann haft, ég verð að hitta þig aftur, það er svo sárt að missa þig,,.
Hermione horfði á hana, hún vorkenndi henni sárann.
“Við hittumst einhvern tímann aftur, ég lofa því,,.
Cindy brosti lítið. Henni leið örugglega betur.
“Helst vil ég ekki fara þegar allar þessar Karmona-dísir horfa á mig, ég nenni ekki að kveðja eina og hverja,, sagði Hermione.
Cindy brosti örlítið til hennar.
“Helst vil ég bara fara núna,,.
“Þú getur farið núna, það er allt í lagi,,.
“Er það? Ég vil þá fara núna, ekki það að ég vilji losna við þig, ég bara, mér finnst svo gott að koma heim, ég á eiginlega heima í Hogwarts,, sagði Hermione.
Tárin tóku líka að streyma niður kynnar hennar.
“Ég skil það, ég vona líka að það gangi vel með áætlun þína og að hún takist,,.
Hermione tók utan um Cindy.
“Ég mun aldrei, aldrei nokkurn tímann gleyma þér,,.
“Sama hér,,.
Hermione stóð á fætur. Cindy gerði það sama.
“Ég kem þér héðan og aftur til Hogwarts,,.
“Takk, ég bið að heilsa mömmu þinni,,.
Tárin runnu niður kinnar beggja. Hermione fann hvað þetta var erfið kveðjustund. Hún myndi aldrei gleyma Cindy. Hvað sem kæmi fyrir. Ekkert gæti látið hana gleyma dísinni sem bjargaði lífinu hennar. Dísinni? Vinkonu hennar. Hún myndi aldrei gleyma vinkonu sinni.
“Bæ,, kvíslaði Hermione lágt.
Hún sá svo hvað lítill blár geilsi kom utan um hana. Hún horfði á Cindy sem virtist einbeita sér mikið. En allt tók að fjara út. Nú sá Hermione ekkert nema móðu, og svo……..
Hermone opnaði augun. Hún var í leyniherberginu. Hún horfði að seyðpottinum. Þar sat Draco.
“Bara komin,, sagði hann “Rosalega varstu fljót,,.
Hermione brosti með sjálfri sér. Tíminn hafði náttúrulega stoppað. En það vissi enginn, nema hún.
“En ég náði í Waquart, meira segja tvo,, sagði Hermione og rétti Draco þá.
Hún leit í átt að seyðinu, það var orðið fjólublátt á litinn, eins og það átti að vera.
“Það verður til eftir svona nokkrar mínútur, held að við getum þá bara farið af stað, þetta seyði þarf ekki að standa í einhverja mánuði eða eitthvað,, sagði Draco.
Hermione kinkaði kolli. Hún leit aðeins í pottinn og horfði svo á “leiðbeiningarnar” í seyðabókinni.
“Þetta ætti allt að vera rétt svo að þetta verður örugglega bara til eftir korter,, sagði Hermione.
Draco kinkaði kolli.

Eftir korter var seyðið orðið tilbúið. Alveg eins og Hermione hafði sagt.
“Þá er bara að vera tilbúin að ferðast,, sagði Hermione.
“Ég fer líka,, sagði Draco.
“Ég veit, enda bað ég líka um tvo Waquart steina,, sagði Hermione og tók upp steinana.
“Bað?,, spurði Draco.
Hermione stífnaði næstum upp.
“Skiptir ekki máli,, sagði hún.
Cindy hafði beðið hana um að segja engum frá og hún æltaði sko ekki að gera það.
“En hvað eigum við að gera við þessa steina?,, spurði Hermione.
“Borða þá,, sagði Draco.
Hermione leit á hann stórum augum.
“Borða þessa?, steina?,,.
Draco kinkaði kolli.
“Þeir eru ekki harðir að innann, við eigum fyrst að drekka seyðið og svo borða þetta og hugsa um árið sem við ætlum að fara á og tímasetningu og þá förum við á réttann stað,,.
Hermione var agndofa en sagði ekkert. Hún ætlaði að gera hvað sem er til þess að þetta myndi heppnast.

Kveðja
AvrilL