Harry Potter og fjöðrin 9. kafli

Harry, Ron og Hermione sátu í hring á dalbotninum í einum af dölunum í Egopols, í kringum einhverja tvo, litla, vængjaða hluti. Annar þeirra var hvítur en hinn rauður. Þessir tveir, litlu, vængjuðu hlutir voru í raun tígrisdýraungar með vængi. Þessir tígrisdýraungar með vængina voru samt ekki þessi tegund sem við köllum tígrisdýr. Þetta voru hæklar. Sjaldgæf galdradýrategund sem finnst aðeins í Egopols-fjallgarðinum. Hæklar eru í útrymingarhættu og Hermione fékk þá fáranlegu hugmynd að taka Harry og Ron með sér að bjarga þeim, án þess að Harry og Ron vissu að þau væru í raun ekki bara í heldur löngum labbitúr.

,,Blóð og fjöður sagðirðu, ekki hold og fjöðrur” sagði Ron sem horfði stjörnuaugum á rauðan hækilsungan, sem lá sofandi fyrir framan hann,
,,Afhverju þurftum við að svæfa þá?” spurði Harry sem var með augun á þeim hvíta.
,,Við getum alveg vakið þá ef þú vilt, en þá þarft þú að taka sprautuna og stinga henni í fallega, mjúka feldin og ná í blóð úr litla saklausa dýrinu, auk þess sem þú þarft að slíta af því fjöður, sem er eitt mesta stolt tegundarinnar. Þú ræður. Annaðhvort verða þeir sofandi og ég skal gera þetta, eða þá þeir verða vakandi og þú þarft að sjá um að skaða andlega þessi fallegu dýr” sagði Hermione
,,Allt í lagi, allt í lagi! Þú mátt gera þetta, ó ég get ekki horft” sagði Harry og sneri sér undan á meðan Hermione kippti fjöður úr hvíta unganum og stakk í hann sprautu.
,,Svona, búið og gert” sagði Hermione eftir að hafa gert það sama við rauða ungan
,,Ætlum við þá bara að fara að skila þeim?” spurði Ron
,,Ég veit ekki. Við ættum aðeins að halda þeim í smá stund…” sagði Harry
,,Nei Harry. Við verðum að skila þeim strax áður en karldýrin koma og kvendýrin vakna!”sagði Hermione
,,En…”muldraði Harry
,,Ekkert ,,en” Harry! Hæklar hafa undarleg áhrif á stáka. Þeir eru einhvernveginn þannig gerðir að strákum ´líkar óvenju vel við þá. Rétt eins og eynhyrningar koma ekki nálægt strákum, bara stelpum, strákar hafa undarleg áhrif á einhyrninga, hæklar hafa undarleg áhrif á stráka. Ég er búin að lesa mér til um það og er alveg 100% á því að það er þannig sem þetta gengur! Við verðum að drífa okkur áður en þau vakna!”sagði Hermione
,,Hafa hæklar undarleg áhrif á fólk? Þetta er kjaftæði, eða hvað?”sagði Ron
,,Nei Ron, þetta er ekki kjaftæði! Við verðum bara að drífa okkur! Svona, áfram nú, sjúsjú!” sagði Hermione og ýtti við strákunum
,,Hérna Harry, haltu á þessum” sagði Hermione og rétti Harry rauða ungan
,,En ég vil halda á hinum…” sagði Harry en hætti þegar Hermione sendi honum stingandi augnarráð
,,Harry, hvernig geturðu sagt þetta? Ef þú heldur á þeim hvíta þá áttu eftir að eiga meira en mjög erfitt með að láta hann frá þér! Þú heldur á þeim rauða og útrætt mál!” sagði Hermione
,,En ég vil fá að halda á Herkulesi í síðasta sinn!” sagði Harry
,,Herkulesi? Ertu búinn að gefa honum nafn? Og það eftir grískum guði? Þetta er fáranlegt og þú ætlar ekki að halda á honum. Eins og ég sagði ÚTRÆTT MÁL!”Sagði Hermione
,,Allt í lagi, róaðu þig aðeins!” sagði Harry, kom rauða unganum í þægilega stellingu í höndunum á sér og gekk svo af stað, ylgdur á brún. Hermione fylgdi á eftir en Ron ætlaði að bíða. Eftir nokkura mínútna göngu voru þau komin hálfa leið að hreiðrinu sem ungarnir voru í. Þau hertu eilítið á göngunni en fóru þó eins hljóðlega og þau gátu. Þegar þau komu að hreiðrinu lögðu þau ungana varlega frá sér, snéru sér við og gengu af stað niður. Þau voru ekki fyrr komin niður á dalbotninn áður en þau sáu fyrsta hækilskarlinn fljúga yfir fjallsbrúnina og stefna á eitt af hreiðrunum. Þetta var stórt, rautt karldýr. Það hafði krækt sér í hjört í matinn, og nú fyrst var Harry feginn að vera ekki með unganna þegar karlarnir kæmu, hann gat rétt ímyndað sér hvernig það væri að hanga líflaus í hundruð metra hæð, fastur á milli risastórra tanna. Hermione herti á göngunni við þessa sjón og Harry þurfti að skokka til að halda í við hana.
Ron hafði ekki setið aðgerðarlaus á meðan þau voru að skila ungunum, heldur hafði hann kveikt eld með eldspítum(hann kunni greinilega ekki vel á þær því við hlið hans var heilt fjall af ónítum eldspítum) og sett pönnu yfir bálið. Á pönunni voru svo pönnukökur að brenna við, ásamt eggjabrauði og skinku. Hermione stökk til um leið og hún sá þetta og sneri öllu við á pönunni í einni svipan.
,,Afhverju gerðirðu þetta? Þetta var rétt að brúnast!” sagði Ron
,,Þetta var ekki að brúnast, þetta var að brenna! Það er heill menningarheimur á milli!” sagði Hermione
,,Er það?” sagði Ron
,,Nei, en þetta var samt að brenna” svaraði Hermione
,,Ó…Æ, skiptir engu, ég er ekki mamma mín svo ég á ekkert að þurfa að kunna að elda” sagði Ron
,,Skiptir engu, eigum við að fá okkur?” sagði Harry og rótaði í bakpokanum sínum í leit að meðlæti og drykk. Þegar hendi hans kom aftur upp ú myrkrum bakpokanum hélt hún á þrem brúsum fullum af graskersafa og litlu nestisboxi með salati sem gott var að borða með eggjabrauðinu og síðast en ekki síst þá var hann með síróps könnu á pönnukökurnar. Þau tóku vel til matar síns og eftir að hafa tæmt brúsana, borðað eggjabrauðið og látið pönnukökurnar hverfa á dularfullan hátt upp í muninn á sér, lögðust þau í grasið og létu sér líða vel. Þau nenntu ekkert að vera að hugsa um það núna að þau voru villt einhverstaðar uppi á fjöllum með hæklahjörð á næsta nágrenni sem lögðu allt sitt traust á þau(eða Harry, Ron og Hermione fannst það allavega þó svo að hæklarnir vissu ekki einu sinni hvað þau voru að gera þarna). Edena og Hedwig sátu enn á sama stað og svo virtist sem þær höfðu komist í það gott á meðan Harry, Ron og Hermione höfðu verið að hugsa um hæklanna. Í kringum þær mátti sjá músaskott, höfuð og einstaka fætur.

Sólin var komin hátt á loft þegar Harry vaknaði. Hann hafði dottað í grasinu ásamt Ron, en Hermione sat rétt hjá yfir seiðpotti sem hún hafði komið með í bakpokanum sínum sem að gat rúmað allt og fór ekki upp úr tuttugu kílóa þyngd. Harry settist upp og ýtti við Ron sem hraut óþægilega hátt. Loks opnaði hann annað augað. Virti fyrir sér það sem hann sá og spratt á fætur.
,,Asskoti brá mér!” hrópaði hann
,,Mér líka, þú bara stökkst allt í einu upp!” sagði Harry
,,Nú það var vegna þess að ákveðinn Harry Potter stóð yfir mér og var jafn ógnvekjandi og Sirius þegar ég sá hann fyrst!” hrópaði Ron en klemmdi svo saman varirnar og leit út fyrir að vilja helst bíta úr sér tunguna. Hermione hætti að skoða blóðsínið sitt og leit snöggt á Harri
,,Fyrirgefðu Harry, ég ætlaði ekki að segja þetta” sagði Ron lágt. Harry stóð bara þarna og horfði fast á Ron. Samt var hann ekki að horfa á Ron. Hann var bara að horfa eitthvert, hann vissi sjálfur ekki hvert. Hugur hans var allt annar staðar. Hann hafði lagt hart að sér í allt sumar að gleyma öllum smáatriðum svo það yrði þolanlegra að vita af fráfalli Siriusar, en núna steyptust þau öll yfir hann aftur. Hann mundi nákvæmlega hvernig hann hafði dottið bak við blæjuna, hvernig svip hann hafði verið með, svo rifjaðist upp kaldur, nístandi hlátur! Hlátur Bellatrix Lestrange! Konunnar sem hann nú hataði meira en nokkra aðra! Frænku Siriusar og morðingja hans einnig! Hann fylltist af hatri í nokkur sekúntubrot, svo mildaðist svipur hans og hann settist hægt niður. Af einhverjum ástæðum þá píndi hann sig til að rifja allan atburðinn upp. Hvernig hann hefði fengið hugboðið um að Sirius væri í hættu, hvernig þau höfðu riðið ósýnilegu dýrunum upp í ráðuneytið. Hvernig draumurinn hafði ásótt hann og orðið skírari með hverju skrefi sem hann tók í átt að dyrunum að leyndarmálastofnuninni. Hvernig hurðin hafði opnast án minnstu snertingar. Svo voru það kúlurnar. Hundruð hilluraða fullar af kúlum merkt hverjum einum og einasta galdramanni sem hafði fæðst, kúlum sem innihéldu örlög þeirra. Kúlum sem innihéldu örlög Harrys, örlög Voldemorts…og örlög Siriusar. Svo stökk hugur hans yfir öll atriðin tengd drápurunum og stoppaði þegar Bellatrix og Sirius voru í einvíginu, ,,Er þetta það besta sem þú getur?” voru síðustu orð Siriusar sem nú ómuðu í höfði Harrys. Hans sá varir Siriusar segja þessi orð áður en grænt leiftur skaust úr sprota Bellatrixar og lenti á brjósti Siriusar. Svo var það fallið. Hann var svo lengi að detta. Lenti hálfur bak við blæjuna. Þar sem hann er nú einn af röddunum sem hvísla bak við blæjuna…



Þá er það búið. Njótið vel…