7.kafli
Frásögn Percys

Þegar Harry og Lupin komu inn í stofu Percys, nr. 331. Það var þar dauðaþögn. Harry hélt að Percy væru sofandi eða eitthvað þaðan af verra því honum fannst eins og hann væri að ganga inn í gröf lifandi manns. Í sama herbergi var maður sem var allur í sáraumbúðum og líka kona, sem Harry sá að hafði náð að festa á sig þriðju höndina.
“Jæja,” byrjaði frú Weasley hægt. “Hvað gerðist þarna niðri.”
“Það skiptir ekki máli,” sagði Lupin. “Í það minnsta ekki strax.”
Lupin snéri sér að Percy og fékk sér svo sæti á kolli við hliðina á rúmi hans. Hann tók fram pergament og fjaðurstaf. Harry renndi augunum yfir Percy. Hann var hvítur í framan og brúna hárið hafði aldrei virst dekkra. Andlitið var allt út í skrámum.
“Percy, núna verður þú að segja okkur hvað gerðist. Frá hverju minnsta smáatriðið,” Luipin sagði þetta svo rólega að það mætti halda að þeir væru að ræða um hvernig teið væri á bragðið. “Er ekki allt í lagi þó að ég skrifi þetta niður?”
Harry fannst hann kannast eitthvað undarlega mikið við þessa stöðu. Þetta var alveg nákvæmlega eins þegar hann hafði þurft að endurupplifa dauða Cedrics Diggorys fyrir tveimur árum. Percy kinkaði kolli og hóf nú frásögn sína með titrandi röddu:
“Fundur með skyggnum var ný búinn. Hr. Fudge var að ganga frá skjölum vegna þið-vitið-hvers þegar hann og ein önnur kona tilfluttust inn í herbergið. Hann drap hr. Fudge nær samstundist þegar hann kom inn í herbergið. Konan lagði á mig kvalarbölvun nokkrum sinnum þangað til að ég féll í yfirlið.”

Harry furðaði sig á því hversu stutt þetta var og að Percy gæti sagt frá þessu svona hnitmiðað og einfalt. Lupin leit á hann með vantrú.
“Percy, þetta er ekki allt sem gerðist,” sagði hann.
“Jú, þetta er allt sem gerðist.”
Lupin grandskoðaði hann.
“Percy, mannstu hvernig Voldemort leit út?”
Percy öskraði.
“Ekki segja nafn hins myrkra herra!”
Lupin þreif í vinstri hönd Percys og bretti upp ermina. Kom í ljós skínandi merki Voldemorts. Hauskúpa og snákur í gegnum.
“Percy, af hverju?” spurði frú Weasley og var ekkert að leyna tárunum.
“Molly, náðu í Dumbledore, strax!” Lupin var æstur og frú Weasley tilfluttist, á stundinni, með tárvota vanga.
“Hvað er að gerast?” spurði konan með höndina á nefinu.
“Hefur þessi strákur hagað sér eitthvað undarlega?” spurði Lupin konuna.
“Hann hefur talað, um hinn myrkra herra,” sagði konan.
“Hvað er að gerast?” spurði Ginny sakleysislega. “Hvað er að gerast? Hvað er að gerast?”
“Ginny, það á allt eftir að vera í lagi. Vertu róleg,” sagði Ron og reyndi að róa hana. Ginny hljóp út úr herberginu. Ron ætlaði að fara að elta hana en Lupin stöðvaði hann.
“Látti hana vera. Hún var að komast að því að Percy er drápari. Hún er ráðavillt.”
“Lupin. Hvað eigum við að gera?” spurði Hermione. Hún leit tortryggin á Percy. “Þurfum við ekki að gera eitthvað við þennan?”
Percy horfði upp í loftið með tómlegum svip.
“Hann gerir ekki neitt. Ekki neitt fyrr en hann rankar við sig. Hann er á valdið stýribölunarinnar.”
“Getur hann ekki kastað henni að sér?” spurði Ron. “Ég meina, Harry gat það!”
“Það var annað. Maður getur ekki kastað af sér stýribölvuninni nema sá sem heldur henni sé ekki nógu sterkur til þess að halda henni, eða gleymir að halda henni almennilega á eða þá þafr Percy að vera mjög sterkur og taka hana af sér.”
“Hvað getum við þá gert?” spurði Hermione.
“Við verðum að fara héðan,” sagði Harry.
Þau litu á hann.
“Sjúkrahúsið er ekki öruggur staður til þess að vera á. Við verðum að flýja!”
“Af hverju?” spurði Lupin.
“Það er rétt hjá Harry. Fólk er endalaust að koma inn og út,” sagði Hermione.
“Sem gerir staðinn ekki eins öruggan og ætla mætti,” botnaði Lupin í fyrir hana. “Sniðugt.”
Lupin fór að kanna glugga.
“Við getum ekki farið út núna. Ron, farðu að leita að Ginny. Segðu henni eitthvað bull, vertu með sprotann tilbúinn. Ég hef á tilfinningunni að við verðum að berjarst.”
“Vitið þið hvar Ginny er?” spurði Ron.
“Nei, ég skal fara með þér til að leita af henni,” sagði Harry. Hann vildi losna úr þessu herbergi og tala við Ron.

“Ron, finnst þér Lupin ekki hafa breyst?” spurði Harry.
“Jú,” sagði Ron. “Hann er ekki sami Lupin og áður.”
Ginny var sitjandi við næsta horn svo að samtal þeirra náði ekki lengra.
“Ginny, þú verður að koma aftur inn,” sagði Ron vingjarnlega við hana.
“Og hvað? Verða drepin?” spurði Ginny. “Percy er orðinn drápari, hvernig vitum við að Lupin er það ekki?”
“Ginny, Lupin er ekki drápari,” sagði Harry. “Ef hann væri drápari væri hann svo löngu búinn að drepa mig að það væri ekki fyndið. Ginny, komdu með okkur. Við þurfum víst að leggja á ráðin.”
Þau löbbuðu aftur inn á stofuna hans Percys.
“Góðan daginn,” sagði Dumbledore við þau þegar þau voru komin inn. Frú Weasley var greinilega komin aftur, með Dumbledore. “Við verðum að koma honum til höfuðstöðvanna og það í flýti.”
“Hvað með krakkana?” spurði Lupin.
“Við getum hjálpað,” sagði Harry.
“Nei,” sagði Lupin. “Þó að ég vilji að þið fáið að vita hvað er að gerast þá getið þið ekki fengið að vera með í þessu.”
“Lupin, þau eiga reyndar rétt á að vera með í þessu, þó að ég sjái enga ástæðu til þess,” sagði Dumbledore. “Þið þurfið að kaupa dótið ykkar í dag og Harry, til hamingju.”
Dumbledore klappaði honum á öxlina og Harry fannst hann eitt augnablik hafa meira gildi en hin.
“Þurfum við að fara til Skrástrætis í dag, prófessor?” spurði Harry.
“Já Harry. Á morgun verður allt fullt. Þið fenguð bréfin ykkar óvenju snemma,” Dumbledore horfði á þau fjögur með glampa í augunum. Harry hélt í eina sekúndu að það væri stolt sem skini úr augum hans. “Þið verðið að fara héðan út núna og bíða við innganginn. Tonks kemur kannski bráðum og hugsanlega Louise Marbrought.”
“Hver er Louise Marbrought?” spurði Ginny.
“Nýja barnapían okkar,” sagði Ron lágt en ekki nógu lágt til þess að Dumbledore heyrði ekki. Dumbledore brosti bara en Lupin var ekkert of ánægður með þetta og opnaði munninn eins og hann ætlaði að fara að segja eitthvað en hætti við. Hermione steig illilega á tærnar hans.
“Áii!” hrópaði Ron og gaf Hermione, sem glotti eins og aldrei fyrr, olnbogaskot. Harry gat ekki varist að brosi.
“Já, hún verður nýja barnapían ykkar, og verið nú stillt við hana. Ég get ekki endalaust verið að ráða nýjar.” Dumbledore brosti breitt. “Þið verðið að fara núna niður og bíða þar eftir Tonks og Louise.”
Þau gengu út úr herberginu, um leið og Hermione lokaði dyrunum heyrðu þau hróp Percys og svo einhver önnur hljóð svo varð allt með kyrrum kjörum.
“Róleg Ginny, það verður allt í lagi með hann,” sagði Hermione huggandi.
“Percy, bróðir minn, drápari?” sagði Ginny. “Ég hefði einfaldlega aldrei trúað þessu á hann. Ég meina…”
“Þetta kemur mér að sjálfu sér ekkert á óvart,” sagði Ron.
“Hvernig geturðu sagt það?” spurði Ginny. “Hann er þó líka bróðir þinn!”
“Hann hefur alltaf verið aðeins á móti muggum, þú veist það,” sagði Ron á móti.
“Hann er ekki vondur,” sagði Harry. “Ég held að hann hafi verið neyddur til að gerast drápari.”
Þau litu á hann.
“Hvernig þá?” spurði Hermione.
“Ég hef á tilfinningunni að hann hafi gerst drápari til þess að vernda sannleikann eða líf sitt.”
“Harry, ég vissi ekki að þú gætir orðið svona alvarlegur,” sagði Ron. Hermione leit á hann með illu augnarráði. “Allt í lagi, en samt.”
Þau gengu hljóð niður síðustu tröppurnar.

Í fámennri forstofunni stóðu tvær ljóshærðar manneskjur, ein ögn stærri en hin, með axlasítt hár og músalegt nef.
“Hæ,” sagði sú sem var ögn stærri. “Ég heiti Ida og þetta er Louise.”
Þau horfði á hana þangað til að þessi “Ida” gat ekki meira.
“Ha, já, þetta er ég Tonks og sjá svipinn á ykkur!”
“Hæ Tonks,” sagði Hermione sjálfrkrafa. “Eigum við ekki að fara í búðir?”
“Jú, einmitt það skemmtilegasta sem ég geri er að fara í búðir,” sagði Tonks letilega. “Þið verðið að vera fljót því að ég nenni ekkert að vera að skoða í endalausar búðir það sem eftir er af deginum. Já og þetta er Louise. Hún er frá Hollandi og er einu ári eldri en þið. Hún fer í Hogwarts og allt í fína lagi. Eða hvað?”
Harry gat ekki haft augun af Louise. Hann hélt að hann mundi springa, því hjartað hans hafði ekki slegið svona hratt síðan… það hafði aldrei slegið svona hratt.
Harry Potter var orðinn ástfanginn…. aftur.

Ég vil þakka Tzipporah fyrir að hafa farið yfir alla söguna mín og laga hitt og þetta:)
takk fyrir,
Fantasia