Ég er nokkuð viss um að einhverjir hafi verið að bíða eftir þessu framhaldi þó svo að aðrir þoli ekki þessa sögu. Ég er búin að vera óvenju lengi með þetta framhald því að ég er eiginlega ekki viss um það hvernig ég á að orða hlutina, ég veit alveg hvað á að gerast í sögunni en það eru svona smáatriði sem hafa verið að þvælast fyrir mér. Síðan sér maður að það er búið að henda síðasta framhaldi út af listanum um nýjustu sögurnar og þetta er alveg ótrúlegt hve margar nýjar sögur eru komnar. Allavega, þessi kafli er heldur stuttur því að ég vildi drífa hann inn.

Harry Potter og fjöðrin 7. kafli

Harry rak upp stór augu, hann þorði ekki að hreyfa sig, hann gat ekki með neinu móti fengið hækilinn til að skilja að hann væri ekki hættulegur, hann áttaði sig líka á því að hann gaf frá sér efni sem kom dýrinu í skilning um að hann væri hræddur og reyndist því auðveld bráð. En dýrið gerði ekkert, það var augljóslega líka hissa og jafnvel dálítið hrætt, þegar Harry skoðaði það betur sá hann að það hlyti að vera heldur ungt og því reynslulítið, það þefaði af Harry og virtist líka lyktin vel, þeir urðu báðir rólegri, Harry lagði hendina á trýnið og strauk því, hann var farinn að kunna sig vel þegar hækilinn sperrti alltí einu eyrun, horfði niður hlíðina, reisti höfuðið og með miklu stökki hóf hann sig til flugs. Harry horfði á eftir honum en svo sneri hann sér niður til að sjá hvað hafði ollið þessari brottför hækilsins. Neðar í hlíðinni sá hann einn rauðhaus og Hermione á hlaupum upp til hans, þau höfðu greinilega verið þau sem fældu hækilinn. Harry stökk niður úr trénu og beið þar eftir krökkunum, másandi og eldrauð í framan af áreynslunni kom Hermione fyrst, en Ron var meira að dúlla sér á eftir.
,,Þetta er hækill!” másaði Hermione ,,komið, við verðum að ellta hann!”
Hún stoppaði varla neitt við Harry heldur hljóp á eftir hæklinum sem hafði svifið í fallegum boga yfir fjallaskarðið. Harry stökk á eftir henni og greip í hana
,,Eigum við ekki bara að láta hann vera, við getum fundið einhvern annan”Sagði hann,
,,Harry, við verðum að ná honum, það gæti tekið marga daga að finna annan og…”Sagði Hermione en Harry horfði bænaraugum á hana ,,Ó, ég skil, ég hef lesið um þetta. Þú fannst fyrir sérstökum tengslum var það ekki?”
Harry leit niður á fæturna á sér
,,Æ, gerðu það, leyfum honum bara að fara og ég lofa að við finnum annan”sagði Harry í bænarróm.
,,Nei Harry! Við verðum að ná þessum. Hann er ungur og ég hef hugboð um að sá aldurshópur sé bestur”sagði Hermione, þetta með aldurinn var tóm þvæla en hún varð að segja eitthvað, ,,Það er ekki eins og við munum meiða hann, við þurfum bara smá erfðaefni og svo þarf ég að finna upp svona ódauðleika drykk eða þannig, þau geta ekki dáið úr öðru en elli, fattarðu. Flest dauðsföll hækla – þú veist að það eru þau en ekkert annað sem setur þá í hættu – valdast af slysum, þau hafa ekki gott þol og svona ung dýr vita ekki hvenær þau eigi að lenda, því að það tekur ansi mikið á. Reyndar þá er það líka eitt annað sem mig langar til að gera. Sko, hæklar eru ekki MJÖG hættulegar skepnur(,,hún er farin að hljóma eins og Hagrid” hugsaði Harry), auðvelt að temja og þannig, og ég veit að einn Indverskur höfðingi átti svona til, ja, flugferða. Ég ætla því kannski að eigna mér einn af munaðarlausu ungunum og ja, kannski nota til sömu afnota og sá Indverski notaði sinn”
,,Þú ert að grínast, þetta með Indverjan?”sagði Ron
,,Auðvitað Ron! Hvað heldurðu að ég sé?”sagð Hermione
,,Pjúh!”stundi Ron
,,En við ætlum samt að elta þennan hækil!”Hermione var ákveðin
,,Kemur ekki til greina!” sagði Harry
,,Jæja, ef þið farið ekki þá fer ég” sagði Hermione, snerist á hæli og tók að klífa lengra upp á fjallið, sem varð svo að risavöxnum klettum þegar ofar var komið. Þau höfðu séð hækilinn fljúga afar ofarlega og svo inn í stóra sprungu. Hermione þurfti þá að klífa alveg að klettunum, finna hentugustu leiðina upp, fara að sprungunni og vona að hækillinn sé inni í henni en hafi ekki flogið í gegn eða eitthvað álíka.
Hún gekk af stað með Edenu á öxlinni. Það hafði verið mikil lausmöl fyrir neðan en þarna uppi var hún gríðarleg. Þegar hún kom loks að klettunum ákvað hún að bergið væri of laust í sér svo hún sendi Edenu upp. Eftir stutta stund kom Edena aftur. Hermione gekki niðurlút aftur niður lausmölina.
,,Hann er farinn” sagði Hermione þegar hún kom að trénu þar sem Harry og Ron stóðu og biðu.
,,Jæja, ætli við verðum ekki bara að finna nýjan?” sagði Harry glaður í bragði,
,,Úff, ætli það ekki” sagði Hermione og gekk af stað niður að nestisstaðnum aftur með Harry og Ron fylgjandi á eftir. Þau tóku öll upp alla þá hluti sem þau höfðu skilið eftir áður en þau héldu áfram för sinni með Hermione í fararbroddi.
Göngustígurinn var orðinn mjór og bakkarnir í kringum hann háir. Um síðdegið byrjaði að hellirigna, stígurinn varð blautur og forugur og oftar en einu sinni datt Harry sem fékk Hedwig sem hafði verið sitjandi á öxlinni á honum afar önuga fyrst að hún þurfti að halda sér á lofti á eigin vængjum. Það skall á þoka og vindurinn gerði það þannig að þau heyrðu ekki í hvort öðru. Allt í einu rakst Harry á eitthvað stórt. Hermione hafði stansað og Harry hafði skollið beint aftan á hana. Harry fann Ron rekast harkalega í sig en veitti því engan gaum heldur horfði spyrjandi á staðinn þar sem hann hélt að Hermione væri(Þokan var orðin ofboðslega þykk og hann sá hana varla).
,,Við getum ekki haldið svona áfram, við gætum týnt hvert öðru” hrópaði Hermione svo það heyrðist í vindinum, þó svo að hún öskraði þá heyrðu Harry og Ron bara rétt svo hvað hún var að segja.
,,Hérna, bindið þetta við ykkur og verið alltaf viss um að uglurnar séu hjá ykkur” sagði Hermione upp í vindinn. Strákarnir hreyfðu engum mótmælum heldur tóku við reipinu sem Hermione rétti þeim, Harry patt miðjuna á bandinu um sig og rétti Ron svo endan. Ron batt hann við sig og eftir að þau voru orðin fullviss um að þau væru með uglurnar hjá sér héldu þau af stað. Eftir stutta stund komst Harry að því að Ron var ekkert fótvissari en hann sjálfur. Oftar en einu sinni féll Harry niður vegna þess að Ron datt og reipið tosaði Harry og Hermione á eftir honum. Þau voru hætt að geta séð hvort að sólin var uppi, aðalega útaf þokunni, en loks ákváðu þau að setjast niður og hvíla sig. Þau gátu ekki talað við hvort annað og loks sofnuðu þau eitt af öðru.

Harry vaknaði blautur og svangur næsta morgun. Hann leit í kringum sig og sá höfuðið á Hermione liggja á honum, og hans eigin fætur lágu yfir Ron. Harry hafði verið fyrstur til að vakna. Hann ætlaði að rísa upp en fann þá fyrir ótrúlega miklum verkjum og stirðleika í öllum líkamanum. Hann losaði bandið svo hann gæti gengið um án þess að vekja hin. Hann gekk að lítilli lækjarsprænu, settist niður og fékk sér að drekka. Hann sá Hedwig sofandi uppi á stórum steini og Edenu við hlið hennar. Þegar Harry leit lengra í kringum sig tók hann eftir því að vegurinn sem þau höfðu verið að fylgja var horfinn. Auðvitað var það ekki hann sem kunni leiðina, en hann var næstum viss um að í óveðrinu hafði þeim hrakið af leið. Harry leit aftur að staðnum þar sem Hermione og Ron sátu sofandi. Hann sá Ron umla eitthvað upp úr svefni, en Hermione var hinsvegar að koma á fætur. Harry var hræddur um að áliktun hans væri rétt, svo hann stóð upp og gekk til Hermione.
,,Hermione, líttu í kringum þig, eigum við að vera á þessum stað?”sagði hann
,,Góðan daginn sjálfur!”sagði Hermione og teygði úr sér.
,,Eigum við að vera hérna?” sagði Harry höstuglega. Hermione leit í kringum sig og tók andköf
,,Eh, nei, ég held ekki”sagði hún skelfingu lostin.
,,hvað segið þið gott?” spurði Ron sem hafði nývaknað án þess að þau hin tóku eftir því
,,Við segjum bara allt fínt fyrir utan það að við höfum ekki hugmynd um það hvar við erum!” sagði Harry. Allt í einu fór hann að hugsa um eitt annað
,,Hermione, hvernig stendur á því að ég er aumur og stirður eftir nóttina en Hedwig og Edena sitja þarna og það er allt í lagi með þær”
,,Ohh, ég vissi ekki að þú værir svona HEIMSKUR!”Sagði Hermione
,,Eh, svo virðist vera að við séum það báðir” sagði Ron
,,OHH! Það var auðvitað hlífðarpakkinn sem við keyptum á Skástræti! En hvað ertu að hugsa um það núna? Við höfum stíg og hækla að finna!” sagði Hermione
,,Ehh, ég bíst við að stígurin sé það eina sem við þurfum að finna” sagði Harry
,,Hvað meinarðu með því?” sagði Hermione en leit í kringum sig
,,Þú horfir í vitlausa átt” sagði Harry, ,,Sjáðu, þarna”
hann benti upp á eitt fjallið. Þar voru minnst tuttugu risastór hreiður, og í hverju þeirra sat rautt, vængjað tígrisdý