Jæja, ég reyndi að vera nokkuð fljót með þennan kafla og það tókst svona nokkurnveginn(það munar allavega ekki mánuði)

Harry Potter og fjöðrin 6. kafli

Harry og Ron horfðu þrumulostnir á hana
,,Í Egopols-fjallgarðinum, þú meinar hérna?!”sagði Ron reiðilega
,,Tja, sko, eiginlega þá hlítur það að vera hérna því síðast þegar ég gáði þá var þetta eini Egopols-fjallgarðurinn”sagði Hermione með smá kímni.
,,Ég trúi ekki að þú hafir platað okkur hingað til að leita að einhverjum sæklum!”hrópaði Ron
,,Hæklum Ron, þetta heita hæklar!” sagði Harry til leiðréttingar
,,En strákar, þið hljótið að skilja að þau eru í útrýmingarhættu og það þarf að finna leið til að bjarga þeim!” sagði Hermione æst
,,Sagðirðu að það þyrfti að finna leið eða að þú værir búin að finna leið?” spurði Harry
,,eh, ég er eiginlega bara aðeins að vinna í því”sagði Hermione vandræðanlega
,,Þú ert að grínast?” sagði Ron
,,Nei, ég er ekki að grínast” sagði Hermione alfarlega, ,,en við verðum samt að leggja af stað um hádegisbilið á morgun”
,,Á morgun! Við ætluðum ekki að fara fyrr en ekki á morgun heldur hinn!”sagði Ron
,,já en fyrst þið vitið þetta með hæklanna þá er bara best að drífa sig” sagði Hermione
,,En Hermione…”
,,ekkert enn. Farið nú að sofa eða eitthvað svo þið getið vaknað á morgun” sagði Hermione. Strákarnir horfðu furðu lostnir á hana en hún dró aftur upp bókina og hélt áfram að lesa. Eftir nokkra stund fóru þeir út og inn í herbergið sitt sem var enn stillt á ,,Skáli”, háttuðu sig og sofnuðu.

Harry vaknaði morguninn eftir við að pínulítil ugla, smærri en Grís, var að banka á gluggan. Hún hélt á bréfi í löppunum. Harry fór framúr og opnaði gluggan, uglan flaug inn og rétti Harry bréfið, það var stílað á einhvern Julias Frick-Fredricksen(nöfnin sem fólk finnur uppá!), uglan hafði greinilega farið herbergjavillt, Harry batt bréfið aftur við fót uglunnar og sendi hana út aftur. En nú var hann vaknaður og eins gott að koma sér á fætur ef þau ætluðu að leggja af stað um hádegisbilið eins og Hermione vildi. Hann gekk að búrinu hennar Hedwigar, sem var nýkomin úr veiðiferð næturinnar, fyllti skálina af vatni og ákvað að taka ugluna og þvo henni smá fyrst hann hafði ekkert annað að gera. Í uglubúðinni hafði Hermione keypt sápu og annað þvotta dót, ásamt öllu hinu, en hún hafði ákveðið að láta Harry geyma það. Það nýttist Harry vel og hann fór að reyna að þvo Hedwig. Því miður var það ekki auðvelt verk. Hún reyndi ákaft að fljúga uppúr vaskinum sem Harry notaði sem þvottabala. Hún stilltist þó eftir að Harry hafði sýnt leikræna tilburði við að þykjast vera að íhuga ný uglukaup, og að sú ugla gæti komið í stað Hedwigar. Eftir það lét Hedwig eins og konungsugla, stóð grafkyrr og leyfði Harry að þvo sér rækilega. Eftir að hafa þvegið Hedwig og klætt sjálfan sig gekk hann inn til Rons sem lá eins og rotaður í rúminu, eða hefði verið eins og rotaður ef hroturnar hefðu ekki fylgt með. Harry var næstum viss um að Ron hryti hærra en heil fjölskylda af öskuröpum(þá er ég að tala um öskrin í öpunum og hroturnar í Ron). Harry gekk að honum og hristi hann. Því miður fyrir Ron þá vaknaði hann ekki strax, svo Harry greip til örþrifaráða. Hann fyllti stóra fötu af ísköldu vatni, tosaði sængina af Ron og hellti á hann. Svo hljóp hann út því hann vildi ekki verða fyrir barðinu ár Ron sem stökk upp öskuillur,
,,Þú færð þetta borgað Potter!”hrópaði hann(dáldið að stæla Draco Malfoy), og hentist á eftir Harry. Harry hljóp hratt en Ron hljóp hraðar, og eftir stutta stund lá Harry á gólfinu með Ron ofaná sér, þeir voru báðir skellihlæjandi
,,Þú gerir þetta ekki aftur!” sagði Ron sem barðist meira við hláturinn heldur en Harry
,,Kannski ekki ef þú lærir að vakna almennilega!”sagði H arry sem var orðinn eldrauður í framan og með tár í augunum af hlátri. Allt í einu heyrði hann hljóð sem myndaðist þegar Hermione opnaði dyrnar, tilbúin að fara í gönguna.
,,Hvað þykist þið vera að gera? Eruð þið ekki tilbúnir lúsablesarnir ykkar!” sagði hún reiðilega
,,Gastu ekki fundið verra orð?”sagði Harry skellihlæjandi eftir að hafa hrint Ron af sér
,,Ég þurfti það ekki fyrst að þetta hafði tilætluð áhrif”sagði hún, ,,Eigum við þá að koma?” spurði hún
,,við eigum eftir að borða”sagði Ron sem var enn holdvotur
,,þið áttuð að hugsa út í það fyrr, klæddu þig og svo komum við okkur af stað”sagði Hermione sem var með Edenu fljúgandi við öxlina á sér.
,,Allt í lagi þá”sagði Ron önugur og gekk hægum skrefum inn í herbergið sitt. Þar var hann í tuttugu mínútur en kom svo skrjáfþurr út aftur í almennilegum fötum. Á þessum tuttugu mínútum hafði Harry borðað og náð í bakpokann sinn, auk þess sem hann hafði tilflust með mat úr eldhúsinu þeirra til Rons, þegar Hermione sá ekki til.
Þau gengu samferða niður í forsalinn þar sem þau skráðu sig út og gengu svo að litlum klefa. Þau fóru inn eitt í einu og tilfluttust hinumeginn við fjallgarðinn. Síðan ætluðu þau að ganga að Fogville frá hinum enda fjallgarðsins. Hermione gekk inn með Edenu og bakpokann sinn og hvarf. Þá gekk Ron inn og með smá hvelli var hann horfinn. Loks steig Harry inn með Hedwig á öxlinni. Hann notaði það sem til þurfti til að tilflytjast á hinn enda fjallgarðsins.
Hann lenti uppá stórum steinhnullungi, hann var næstum jafnstór og lítill klettur. Hann leit í kringum sig og sá Ron og Hermione, sem höfðu lent á grösugri jörðinni fyrir neðan. Það var lítil lækjarspræna sem skildi hann frá þeim, og auðvitað steinninn líka. Hann sneri sér við og klifraði niður steininn á þeim stað sem það var léttast. Síðan stökk hann yfir lækinn og til krakkanna sem höfðu ekki tekið eftir honum uppi á steininum og voru að bíða eftir því að hann tilfluttist til þeirra. Hedwig hafði svifið léttilega niður og var komin á öxlina á Harry áður en hann sagði ,,Hæ”.
,,nei, hæ! En óvænt ánægja” sagði Ron glottandi
,,Já ekki bjóst ég við að sjá þetta par hér”sagði Harry kíminn. Það tók Ron smástund að átta sig áður en hann stökk upp og skók hnefana reiðilega framan í Harry. Hermione fannst þetta hinsvegar bara skondið og horfði glottandi á Ron hóta öllu illu
,,Æ, en Ronsi minn, á hann ekki skilið að vita þetta?” sagði hún brosandi, Ron leit furðulostinn á hana og Harry til skiptis. Síðan ákvað hann að láta sem ekkert væri og koma sér með Harry og Hermione yfir Egopols. Þau þurftu að ganga rúman hálftíma þar til þau komu að stígnum. Þau drógu fram þessa fínu göngustafi frá Skástræti og hófu göngu sína upp Egopols. Eins og fyrr var sagt frá þá var þetta AFAR fáfarinn stígur og hann var næstum orðinn ógreynilegur þar sem var svo langt síðan hann var genginn.
Þau gengu framhjá mörgum mýrum sem Harry vildi ekki koma að í myrkri, þar sem hann hafði séð nokkrar skepnur vera á vappi þar sem eru þekktar fyrir að lokka ferðamenn út í fenin. Hann hafði lent í þeim í þriðju þrautinni í Hogwarts, en þá mátti hann nota sprotann sinn en þar sem hann var fyrir utan skólann þá myndi hann ekki vera eins heppinn. Fjalshlíðarnar voru skógi vaxnar, þótt hann væri ekki þykkur, og Harry var viss um að hann hafði séð einhyrning eða allaveganna eitthvað álíka. Þau stoppuðu uppi á einum fjalshryggnum, settust niður og borðuðu hádegismatinn sinn. Það hafði verið gaman að ganga og spjalla, og það undarlega var að þau virtust ekki vera orðin þreytt ennþá. Þau höfðu samt ekki komið auga á hækil eða neitt í þá áttina, Harry og Ron voru enn dáldið fúlir út í Hermione en það var aðeins farið að hjaðna.
Um kvöldið sváfu þau í svefnpokum inni í venjulegu muggatjaldi, þeim fannst það náttúrulegra en galdramannatjöldin. Hermione svaf í sér tjaldi en Harry og Ron deildu eins og vanalega. Um morguninn héldu þau áfram. Þau gengu niður brattar hlíðar, stundum þurftu þau að vaða læki sem þau gerðu með stíl(og skvampi), auk þess sem þau þurftu að klífa fjalshlíðarnar. Stundum þurftu þau að krækja fyrir hluti eins og ókleif björg og þannig, en þrátt fyrir þetta allt þá fannst þeim alveg herfilega skemmtilegt, og eftir tvo daga voru þau næstum hálfnuð. Þann daginn höfðu stoppað við litla tjörn í stórum dal, þau sátu á jörðinni og hölluðu sér upp við stórt víðitré. Harry var nýbúinn með nestið en ekki Ron og Hermione. Harry var aðalega að horfa upp hlíðina á óvenju stóra eik. Hann langaði að skoða hana nánar svo hann stóð upp og gekk af stað. Hann þurfti að klífa lausamöl sem gat verið mjög þreytandi, áður en hann kom að trénu. Hann byrjaði á því að skoða stofninn og fékk það út að tréð var minnst 100 ára gamalt. Hann vissi samt ekki hve mörg hundruð ára. Eftir að augun höfðu grandskoðað stofninn hvörfluðu þau upp á við í trjákrónuna. Hermione kallaði á hann að koma niður því þau voru að fara að halda af stað, en Harry var ekki að hlusta. Það sem hann sá var ógleymanlegt. Hann horfði í gul augun á snæhvítu tígrisdýri sem var með vængi í hvíldarstöðu meðfram síðunum.


Og það var nú það =)