Laufey Needle er 4. árs Slytherinnemi sem okkar menn hittu um borð í Hogwartslestinni. Hún er með ljóst liðað hár og stór himinbláaugu og frekar hress, þrátt fyrir feimni. Í lok síðasta kapítula var Draco mættur á sinn árlega fund við Harry í lestinni og hnussaði þegar hann sá Laufeyju.
Maggi87 benti mér á smáskissu sem ég gerði, ef Harry ætlar að verða skyggnir þá þarf hann líklega að halda áfram í töfradrykkjum. Ég mundi eftir því þegar þú minntir mig á það, svo ég skal laga það. Eða finnst ykkur það ekki verða að vera rétt? Snape verður nú líka eiginlega að vera með. :)

Sjötti kapítuli

Veislan

„Needle,“ drafaði Draco og þau Laufey horfðust í augu eitt augnablik áður en Draco beindi athyglinni aftur að Harry.
„Mér þykir þú aldeilis vera kominn í undarlegan félagsskap, ég hélt þú værir yfir okkur Slytherinnema hafinn,“ byrjaði hann.
„Hvað viltu Malfoy?“ Harry og Neville voru báðir komnir með sprotana á loft. Hermione var komin á fætur og var að vísa forvitnum nemendum frá. Svo snéri hún sér að hinum með áhyggjusvip. Harry rétt sá glitta í hana bak við risavaxnar herðar Crabbes Goyles.
„Hmm. Hvar er rauðhausinn?“ spurði Draco og leit í kring um sig. „Átti hann ekki fyrir skólabókunum þetta árið?“
„Hann skrapp frá,“ svaraði Harry ískalt, „En hvað um þig? Ég býst við því að það hafi verið hann pabbi þinn sem skaffaði allan þann pening sem þið mamma þín eyðið. Hvernig gengur lífið án fyrirvinnunnar?“
Varirnar á Draco herptust saman og hann sendi Harry hatursfullt augnaráð. Hann kippti sprotanum á loft en áður en hann náði að kalla bölvunina heyrðist hrópað „Expelliarmus!“ í kór að aftan og Crabbe og Goyle köstuðst fram á Draco. Harry glotti og leit snöggt af hrúgunni á gólfinu á Hermione og Ron, sem hafði komið hlaupandi að, með sprotana á lofti.
„Frábær tímasetning Ron,“ kallaði Harry til hans og lyfti þumlinum að honum.
„Locomotor Crabbe,“ sagði Hermione og sendi Crabbe fljúgandi yfir í næsta vagn. Neville og Harry gerðu svo það sama við Goyle og Draco og allir þrír formæltu Slytherinstrákarnir og bölvuðu en með smá aðstoð frá Hermione og sprotanum hennar, gátu þeir ekki svarað fyrir sig með göldrum. Harry og Neville hlógu að þessu en Ron hló hæst og lyppaðist næstum niður í gólf þegar Draco sveif framhjá honum og reyndi að slá hann.
„Já hlæðu bara betlarinn þinn, sá hlær mest sem síðast hlær!“ hrópaði Draco þegar hann sveif burt.
„Þessu gleymi ég seint! Þessu og þegar Skröggur breytti honum í mörð eða hvaððannúvar!“ hló hann og þurrkað tárin úr augum. „Eða Crouch yngri eða hverhannnúvar,“ bætti hann svo við eftir smá umhugsun.
Þau áttu dálítið erfitt með að trúa því en þau fengu að vera í friði fyrir Draco og félögum það sem eftir var ferðarinnar.

Þegar lestin nam staðar og allir voru komnir í skólabúningana og útfyrir, brá Harry svolítið við að sjá vákana. Hann hafði gleymt því hversu drungalegir þeir voru, svona svartir í myrkrinu og drekalegir í framan með risavaxna leðurvængi. Þeir kröfsuðu í jörðina og hvít tóm augun störðu beint áfram. Hinumegin við þá var einhver dökk vera úr skóginum með stór kringlótt augu sem skaust í hvarf um leið og hann kom auga á það. Hedwig gaf frá sér langt væl og Harry fékk hroll.
„Eru þeir hérna? Dauðu hestarnir?“ spurði Ron og reyndi án árangurs að koma auga á þá.
„Ha? Vákarnir? Já,“ svaraði Harry og vafði skikkjunni þéttar að sér. Þeir flýttu sér upp í einn vagnanna ásamt Hermione og Laufeyju; Neville hafði orðið viðskila við þau þegar kartan hans Trevor stökk einhvert burt og hann á eftir. Sem betur fer var Laufey hress og líflegar samræðurnar úr lestarvagninum blossuðu aftur upp. Áður en varði voru þau öll búin að rekja ævisögur sínar í stuttu máli og tími til að skipta liði og setjast við borð heimavistarinnar sinnar.
„Ég er svangur,“ tilkynnti Ron um leið og þau settust niður.
„Þú ert alltaf svangur,“ svaraði Ginny því til. Hún sat við hliðina á Dean Thomas en þau voru nú búin að vera saman í rúma tvo mánuði.
„Heyriði, hvar er nýji kennarinn?“ spurði Hermione hugsandi. Hún var að horfa upp á kennaraborðið og hinir litu þangað líka. Þar voru bara gamalkunnir kennarar.
„Það er autt sæti við hliðina á Snape,“ benti Dean á, „Ætli nýji kennarinn eigi ekki að sitja þar?“
„Greyið hann, Snape langar örugglega ennþá í starfið. Sá nýji á ekki von á hlýlegum móttökum.“ Neville var mættur og kom sér fyrir hinu megin við Dean.
„Kannski…“ sagði Justin allt í einu og hallaði sér fram, „Kannski er ekki nýr kennari í vörnum gegn myrku öflunum!“
„Ertu að segja að Umbridge sé aftur? Nei, ég frétti að hún hefði flúið eftir að hafa verið tekin höndum af kentárunum,“ mótmælti ein af vinkonum Ginnyjar.
„Nei, ég er ekki að meina hana, heldur Snape!“
„Snape?!“ hrópaði allur hópurinn með hryllingi.
„Já. Ég meina, þetta er nú ekki beint eftirsóknaverðasta starfið, það er bölvun á því og allt! Sérstaklega núna þegar Þið-vitið-hver er sagður kominn aftur, þá er örugglega mjög áhættusamt að kenna varnir gegn myrku öflunum og fáir sem vilja taka því.“
Elding skáskaut sér um myrkvaðan álagahimininn og stuttu síðar heyrðust drunur að utan.
Þau horfðu öll vantrúuð á hann. En það var nokkuð til í því sem hann sagði.
„En þrátt fyrir allar bölvanir, þá hefur alltaf verið einn sem myndi gera næsta hvað sem er fyrir þetta starf. Snape prófessor!“ Justin brosti sigurbrosi og hallaði sér aftur. Þögn sló á hópinn á meðan hver og einn melti það sem hann hafði sagt. Harry leit aftur upp á kennaraborðið. Allir kennararnir horfðu í sömu átt svo Harry leit þangað líka. Fyrstaársnemendur byrjuðu að flæða inn með MacGonagall í fararbroddi. Hann hnippti í hina og þau fylgdust með nýja söng hattsins og svo flokkuninni. Frekar fljótlega kallaði MacGonagall nafnið Creevey.
„Creevey, Elton!“
Ron leit á Harry.
„Ó nei! Sagði hún Creevey?“ hvíslaði hann, „Harry, héðan af muntu aldrei fá frið, þeir eru þrír!“ Harry dæsti, hann vissi það allt of vel. Hann leit yfir borðið og sá Colin og Dennis veifa bróður sínum og svo krossleggja fingurna. Harry fylgdi fordæmi þeirra og krosslagði sína fingur sömuleiðis en í annari von. Eftir smá umhugsun kallaði hatturinn hátt og snjallt:
„Ravenclaw!“
„Þar varstu heppinn félagi,“ sagði Ron glottandi og klappaði honum á öxlina. Colin og Dennis voru vonsviknir á svipinn.
„Ég ætla nú ekki að fagna of fljótt,“ svaraði Harry honum þegar Ravenclawkrakkarnir voru hættir að klappa.
„Hvað meinaru?“ spurði Ron hissa.
„Creevey, Felton!“ kallaði MacGonagall.
„Annar?“ hrökk upp úr Ron. Harry kinkaði kolli.
„Já, Creeveyfjölskyldan er svolítið lík þinni fjölskyldu Ron: tveir bræður sem eru þó nokkuð eldri en hinir, hressir tvíburabræður og yngsta barnið er stelpa sem heitir Ginny.“
„Nei!“ Ginny hafði heyrt á tal þeirra og var ekkert hrifin af þessu. Harry kinkaði kolli samúðarfullur á svip.
„Gryffindor!“ kallaði hatturinn og allt borðið klappaði og flautaði. Colin og Dennis tóku fagnandi á móti Feltoni.
„Creevey, Ginny!“ Harry heyrði salinn pískra, þríburar voru ekki algengir.
Hatturinn hugsaði sig vel og lengi um og meðan álagahimininn varð dimmari og svartari, fór Harry að verkja í puttana sem hann krosslagði fast. Ginny Creevey hafði virst honum alveg jafn æst og bræður hennar á saumastofu frú Malkins og hann langaði ekkert til þess að hafa litla stelpu á hælunum á sér næstu tvö ár. Að lokum kallaði hatturinn heimavistina:
„Slytherin!“
Fagnaðarlæti og flaut brutust út á Slytherinborðinu en Harry velti því fyrir sér hvort væri betra, að stelpa, sem væri svona áhugasöm um Harry Potter, væri í Gryffindor eða Slytherin. Hann komst ekki að neinni niðurstöðu.
Þegar flokkunarathöfnin var búin stóð Dumbledore upp og þögn sló tafarlaust á.
„Verið velkomin, þið sem eruð hér í fyrsta sinn og þið líka, sem hafið komið við áður! Það eru ekki allir mættir en það er engin ástæða til þess að svelta ykkur. Gjörið þið svo vel, fáið ykkur!“
Mikil fagnaðarlæti kváðu við og maturinn birtist á gullfötum, öllum, þá sérstaklega Ron, til mikillar gleði og þau tóku hraustlega til matar síns.

Þegar nokkuð var liðið á hátíðisverðinn og dimmur álagahimininn var orðin svartur sem sót og þrumurnar dundu sem hæst, opnuðust dyrnar á stóra salnum og hleyptu inn köldum gusti. Allir litu við og í annað sinn sló algerri þögn á allan salinn. Það mátti heyra í dropunum sem drupu af aðkomumönnum sem stigu hægt innfyirir.