Hér er kominn 12.kaflinn :D Endilega segið álit ykkar, og verið dómhörð ef þetta er illa gert!

Hingað vorum við komin í seinasta kafla:


“Hvað er þetta.” Harry fann til léttist það var ekki hann sem þurfti að viðurkenna að hafa ekki hugmynd um hvað þetta var.

“Þetta er það eina sem sýnir staðinn þar sem einhyrningar hafa átt folöldin sín. Hér hefur greinilega, hún stakk puttunum ofan í slímpollinn, fæðst folald mjög nýlega.”

Hún gekk af stað. “Komið þau geta ekki verið langt undan.”

En Morgana, af hverju ætlum við að finna bara einhverja einhyrninga? Ég hélt við leituðum af þeim svarta.”

“Einhyrningar eru kannski ekki miklar félagsverur en þeir forðast ekki hvorn annan ef þeir vita af fleiri. Svo ef við finnum einn ættum við að geta fundið annan ef við erum heppin.”

Skyndilega snarstoppaði hún og á næsta andartaki skildi Harry hversvegna. Þau voru að ganga inn í lítið rjóður og í því miðju lá einhyrningsmóðir með lítið gyllt folald og karaði það.


12.kafli

Saskia greyp andann á lofti og einnig öll hin. Harry datt fyrst í hug þetta væri það fallegasta sem hann hefði nokkurn tíman séð, og saklausasta! Þessar tvær verur, allgjörlega varnarlausar en samt svo óhræddar við heiminn. Og þessi einhyrningsmóðir, greinilega búin að koma auga á þau og dauðhrædd en samt sást á henni að hún mundi ferkar fórna lífinu heldur en að svo mikið að hugsa um að stinga af og skilja folaldið eftir.

Nú var það Morgana sem tók andköf af undrun og þau heyrðu hana fara með bæn á slöngutungu, þau höfðu tekið eftir því að hún og nokkrir aðrir virtust tala slöngutungu þegar þeim var mjög mikið niðri fyrir eða mjög undrandi og þá var verið að tala um MJÖG því það hafði aðeins einu sinni komið fyrir að fólk byrjaði á því og þá var það alvarlegt og háleynilegt málefni sem hafði komið öllu í uppnám, Harry mundi ekki nákvæmlega hvað það var en því hafði allavega verið bætt á þann lista sem aðeins reyndustu meðlimirnir sáu um að framkvæma aðgerðirnar á. Þau litu öll á Morgönu þegar þau heyrðu hana byrja á þessari bæn og horfðu hvert hún horfði sem steinrunninn. Í hinum enda rjóðursins stóð annar einhyrningur, svartur einhyrningur!

Þau ætluðu að reyna að nálgast einhyrningana en þá hvæsti Morgana á þau á slöngutungunni “stopp! Hvað haldið þið séuð að gera? Þið skuluð halda ykkur frá þeim ef þið viljið ekki fá 50 cm langt horn í gegnum síðuna á ykkur!”

Þau snarstönsuðu öll.

Morganga tók upp eitthvað sem minnti Harry á myndavél mugganna en var samt ekki eins. Hún veifaði sprotanum sínum og vélin flögraði ofurvarlega nær hestunum, hún fór nokkra hringi og svo nær “þeim svarta” eins og þau voru farin að kalla hann sín á milli. Eftir 2 myndir tók hann á rás inní skóginn.

Morgana var enn með sprotann á lofti 5 mínútum seinna. Harry gekk í átt að henni og tók varlega í höndina á henni, “prófessor Dobb. Við ættum kannski að koma núna, það er farið að nálgast morgun. Við erum búin að vera hér og horfa á þau í rúman 1 og hálfan klukkutíma og móðirin er orðin óróleg og eins og þú sagður sjálf þá viljum við ekki fá 50 cm langt hornið í gegnum síðuna á okkur.”

“Ha, já. Auðvitað! Komið við skulum koma okkur í kastalann.” Morgana var mjög utan við sig og krakkarnir voru eiginlega pínu hrædd við það hvernig hún lét. Talaði samhengist laus um allt milli himins og jarðar. “Nú verður það kannski hægt” “Þau losna” “Hún kemur aftur og allt batnar” “hann verður glaður” “En verður það hægt” “verð að vita meira” svona hélt þetta áfram alla leið uppeftir, bæði inní skóginum og utan hans.

Þegar þau gengu inn í stóra andyrið á skólanum mættu þau McGonagall þar sem hún sat í stórum, rauðum hægindastól og beið þeirra. Hún var íklædd í rauðan silki náttslopp og Harry var enn að velta því fyrir sér hvað gengi að Morgönu þegar hann kom auga á hana.

Hann flýtti sér yfir til hennar og hvíslaði hratt í eyra hennar. “Ég held það ætti að fara með Morgönu, ég meina prófessor Dobb á sjúkraálmuna. Hún hefur hagað sér undarlega alla bakaleiðina. Eins og til staðfestingar þessum orðum heyrðist núna í Morgönu “loksins, eftir 16 ár tekst mér það. Hún verður frjáls og hann líka.” Svo kom það sem enginn átti von á hún öskraði “Frjáls” og svo kom þessi skelfilegi hlátur. Saskia sprakk úr hlátri þetta var svo aulalegur hlátur að maður vorkenndi henni.

McGonagall hafði tekið fyrir muninn þegar hún heyrði hana tala um að “frelsa hana eftir 16 ár.” Harry skildi ekki af hverju en allt í einu var hún samt komin til Morgönu og byrjuð að tala við hana rólega.

“Morgana mín, komdu hérna með mér. Við ætlum að fara og hitta mjög góða konu. Sem getur hjálpað þér.” Hún hafði ekki fyrr sleppt orðunum þegar Harry sá að það koma á hana svipur sem sýndi það augljóslega að hún vildi bíta úr sér tunguna fyrir þessi orð.

Hann skildi þrem augnablikum seinna hvers vegna. “Getur hún látið þau koma til baka? Ég heimsótti þau í helgarfríinu mínu um daginn og þá var ekkert minnst á það að það væri kona hér í skólanum sem gæti það. En ég fer líka aftur í jólafríinu og kannski gleymdu þau bara að segja mér það seinast.”

“Morgana mín þessi kona ætlar að hjálpa þér að róa þig niður. Það hefur enn enginn getað hjálpað henni, né honum.” Harry gat ekki betur séð en hún passaði sig eins og hún gat að láta engin nöfn koma upp. Af verju velti Harry fyrir sér.

“Uuu… Prófessor eigum við að koma með eða?”

“Já, þið þurfið að tala við Dumbledor þegar við komum upp.”

Þau gengu á eftir McGonagall og máttu hafa sig öll við til að missa ekki af henni hún flýtti sér svo mikið.

Þegar þau komu upp bið prófessor Dumbledor eftir þeim, hann leit beint í augu Harry og Harry sá það strax hann vissi alveg hvað hafði komið fyrir og af hverju hún lét svona.

“Skólameistari! Hún er búin að láta svona síðan hún kom í kastalann og eitthvað lengur.” Afganginn sagði hún svo lágt að þau heyrðu það ekki. Og það var eflaust meiningin, að segja þeim það ekki.

Nú kom fröken Pomfrey hlaupandi í áttina til þeirra. Þegar hún sá hvernig Morgana lét heyrði Harry hana missa útúr sér, “Guð minn góður aumingja Morgana.”

“Poppy, hún þarf að róa sig niður. Þú veist hvað þarf að gera.” Dumbledor var skuggalega alvarlegur. “Krakkar þið komið og talið við mig á skrifstofunni minni.”

Þegar þau komu upp á skrifstofu galdraði Dumbledor fram einn stól enn. “Setjist” þetta var frekar skipun en boð.

“Nú segið þið mér í smáatriðum hvenær og við hvað hún byrjaði að láta svona.”

Það var Martin sem útskýrði það, “sko, við vorum þarna að leita að einhyrningum þegar við fundum 2!!! Móðir með folald í rjóðri sko þá varð hún svona alveg hljóð og svo þegar við sáum þann svarta þá fraus hún!”

“Sáuð þið svartan einhyrning?”

Harry skildi ekki hvernig prófessor Dumbledor fór að því að vera alltaf svona rólegur!

“Já, hann var svo fallegur! Hún tók myndir af honum á þetta hér!” Saskia teygði sig í kubbinn sem Dobb hafði notað fyrir myndatökuna og rétt Dumbledor.

Hann sleppti honum svo hann flögraði á sama stað í herberginu, dró upp sprotann sinn og hvíslaði fyrir munni sér “aradona argómedi taraúre” allt í einu sáu þau myndirnar koma útúr vélinni og hanga þarna í lausu lofti. Dumbledor horfði á mjög hugsi á svip. Þegar hann byrjaði að klóra sér í skegginu fékk Harry nóg.

“Af hverju lætur hún svona? Þetta á ekki að vera svona, ég meina eitthvað hlýtur að vera að! Við sáum hann líka og er brugðið en ekki SVONA brugðið!”

“Þetta er í lagi, ég ætla ekki að segja ykkur frá þessu nema að einum nemanda viðstöddum og með leyfi hans, og ef mér skjátlast ekki þá stendur hann hér fyrir utan akkurat núna. Þau sneru sér öll mátulega við til að horfa á þennan nemandi ganga inn. Það var sá síðasti sem þau áttu vona á og öll í kór sögðu þau nafnið hans undurlágt.

“Neville!”