Jæja, ég tók mig þá loks til og sendi hér með inn mitt fyrsta fanfic/ minn fyrsta áhugaspuna….
Það tók sinn tíma að fara yfir alla stafsetninguna svo ég vona nú að þetta sé að mestu leyti rétt skrifað, þó ég viti að málfarið og uppsetningin sé heldur skrítin…


*Inniheldur spoilera úr fimmtubókinni*









Ohhh! Þessar fjandans hurðir!, hreytti hann út úr sér þegar hann hafði rambað á vitlausa dyr í 4. sinn ‘Þetta var hérna einhverstaðar. Hann gekk áfram, fótatak hans bergmálaði um ganginn. ‘Loksins, hugsaði hann með sér og glotti þegar hann kom að réttu dyrunum, hann ýtti ákveðið á þær og þær lukust upp.
Harry leit inn og kom strax auga á Bogahliðið í miðju herberginu ‘Þarna var það,. Hann lokaði dyrunum á eftir sér og mjakaði sér af stað, hjartslátturinn varð þyngri og þyngri ‘Loksins gat hann sannað það fyrir þeim að hann væri en á lífi!, hann stóð nú fyrir framan hliðið og fannst sem hjartað væri staðsett ofarlega í barkakýlinu. ‘Okei, sagði hann lágt og hnyklaði brýrnar, ‘Nú þarf ég bara að teygja hendurnar inn og reyna að ná til Siriusar… hann getur ekki verið það langt fyrir innan.
Harry dró djúpt að sér andann ‘Einn – Tveir – og — hann stakk höndunum inn fyrir blægjuna og fann hvernig þetta var eins og að dýfa þeim inn í kaldann sturtuklefa, en áður en hann vissi af hafði hann einhvernvegin sogast allur í gegn. Hann greip andann á lofti. Hann virtist vera staddur rétt fyrir utan lítinn bæ sem minnti einnar helst á Hogsmead, grár reykur liðaðist upp nokkrum strompum og það mátti heyra að það var margur maður á ferli. Hestvagnar töltu upp og niður göturnar
og reiðar mæður stóðu yfir börnum sínum þar sem krakkarnir voru að blása upp froska og önnur smá dýr með sprotunum sínum. Harry glotti, ein móðirin minnti hann afskaplega mikið á frú Weasley þar sem hún stóð þarna og lét skammirnar buna yfir börnin. Allt í einu var gripið um axlirnar á honum og einhver fyrir aftan hann sagði með hlýlegri karlmanns rödd: “Ja ég hef verið að velta því fyrir mér hvenær ég myndi sjá þig hérna Harry, en aldrei grunaði mig að það yrði svona snemma”.
Harry snar sneri sér við og sá Guðföður sinn standandi skælbrosandi yfir sér. Hann leit betur út en hann hafði nokkurn tíman séð hann. ‘Sirius?, spurði hann ákafur og glottið á vörunum á honum breyttist í bros ‘Ert þetta virkilega þú?.
“Ég er nú ansi hræddur um það, muldraði hann og dró Harry að sér í þéttfaðmlag.
Þar sem þeir stóðu þarna og föðmuðu hvorn annan að sér eins og feðgar fann Harry hvernig allar hans slæmu tilfinningar hyrfu,
‘Nú yrði hann hérna hjá Siriusi og allt yrði eins og honum hafði dreymt um. Sirius sleppti takinu stuttu seinna og horfði nú beinnt í augun á Harry,
‘Komdu, sagði hann og hnitti hausnum í átt að einni götunni, ‘Ég held þú hafir gott af því að kynnast þeim af alvöru. Harry hafði ekki einu sinni fyrir því að spurja, hann vissi að Sirius var að meina foreldra sína, það var þessi tilfinning í brjóstinu á honum sem sagði honum það. Þeir gengu saman upp breiðar verslunargötur og áfram nokkurn spöl þar til þeir komu að íbúðar húsunum. Þeir gengu stuttan tíma í viðbót þangað til þeir staðnæmdust loks fyrir utan kózý múrsteins hús á tvemur hæðum.
– Og mikið rétt, á póstkassanum gat Harry auðveldlega lesið “Lilly and James Potter”, hjartað í honum var að springa og hann fann hvernig hann byrjaði að skjálfa.
’Stressaður?, spurði Sirus kíminn þegar hann sá svipinn á Harry.
Harry sem gat varla komið upp orði kinkaði kolli og hvíslaði ‘pínu’.
Diiiiiiinnnng – dooonnnnng, heyrðist bergmála um allt húsið þegar Sirius þrýsti vel á dyrabjölluna sem var gyllt gapandi ljón með tunguna út úr sér. Harry leit niður á skóna sína, hann var ekki alveg viss hvernig hann ætti að sér að vera. Það heyrðist fótatak fyrir innan, síðan var tekið í hurðarhúninn og að lokum heyrðist dyrnar opnaðar upp á gátt.
Harry dró djúpt að sér andann áður enn að tók sig til og leit upp……………….
Tíminn virtist standa í stað þar sem hann stóð þarna og horfði á eldri eftirmynd sína, þó með nokkrum undan tekningum.
“Hæ James”, heyrði hann guðföður sinn segja sér við hlið en faðir hans virtist ekki heyra í honum, hvað þá sjá hann. En hann horfði aftur á móti á Harry sem stóð þarna eins og illa gerður hlutur í druslulegum fötunum af Dudley.
”Harry?” hvíslaði hann og tókst ekki að fela það hvað hann var gráti næst, hann var að fara að opna munninn til að segja eitthvað meira þegar eiginkona hans og móðir Harry’s kom til að sjá hver væri kominn i heimsókn. Hún hins vegar virtist ekki einu sinni hafa fyrir því að fela tilfinningar sínar heldur barst strax í grát.
Harry sem stóð enn sem negldur við jörðina gat ekki komið upp orði og reyndi því bara að brosa, en það endaði sem gretta og augu hans fylltust af tárum þar sem hann stóð þarna og horfði á foreldra sína. “Eftir öll þessi ár” tísti í mömmu hans milli ekkasoganna
Hann fann hvernig tárin byrjuðu að renna og um leið hvernig öll þessi spenna og allur þessi hatur sem hafði lifað með honum í mörg ár byrjaði að gufa upp, honum leið betur en honum hafði nokkurn tíman liðið í mörg mörg ár. En án fyrirvara byrjaði örið að logsvíða svo illa að Harry gat ekki annað en öskrað upp yfir sig af sársauka og fól andlit sitt í höndum sér. Eftir smá tíma hjaðnaði sársaukinn jafn skyndilega og hann hafði komið og hann dró hendurnar frá andlitinu, Harry langaði einnar helst að öskra aftur af reiði þegar hann áttaði sig á því að hann var staddur á Runnaflöt og þetta hafði bara verið draumur.
Hann fann hvernig þessi góða tilfinning sem hafði verið innra með honum vék fyrir illskunni og hatrinu sem óx nú upp aftur, hann var viss um að Voldemort hafði eitthvað verið að fikta með hugsanir sínar – Annað gat ekki verið.
Hann fól andlitt sitt aftur í hendurnar og sektarkendin hellti sér yfir hann,
‘Af hverju hafði hann ekki æft sig betur í hughrindingu?…
Dung-dung-dung… Harry sperti eyrun, það var einhver frammi á gangi.
Hann heyrði lyklum snúið og sá dyrnar á herberginu sínu opnast, bæði Vernon og Petunia stóðu fyrir utan. Petunia virtist áhyggjfull þar sem hún stóð þarna náföl í náttkjólnum sínum en Vernon var hins vegar eins og tómatur í framan og einkennilegir kippir fóru um andlit hans. “Heyrðu vinur!, hvæsti hann og beindi digrum svínsbleikum fingri að Harry, ‘Það er nú nóg fyrirhöfn að þurfa að hafa þig hérna á daginn, en þegar þú ert farinn að halda fyrir okkur vöku nótt eftir nótt með þessum eintómu öskrum og látum finnst mér nú nóg komið!
Harry leit illskulega á hann og hvæsti á móti ‘Heldurðu að mér finnist þetta eitthvað gaman?, Heldurðu að ég sé bara að gera þetta að gamni mínu, láta sem ennið á mér standi í ljósum logum og öskra mér til skemmtunar eða til að halda fyrir ykkur vöku?
Eitt augnablik var þögn meðan augun í Vernoni skutu gneistum
‘Já það er akkúrat það sem við höldum, sagði hann hvasst milli samanbitna tannana.
Harry fann hvernig reiðin byrjaði að sjóða innra með honum, hann vissi að Vernon var bara að reyna að pirra hann,
‘Þú hefur ekki hugmynd um hvernig það er-, þú getur ekki ímyndað þér hvað ég hef þurft að ganga í gengum- og hvað ég hef mátt þola! Sagði hann ákveðið meðan hann stóð á fætur titrandi af reiði.
“Af hverju hefurðu þá aldrei talað um það við okkur?” sagði Petunia og lyfti brúnum.
Harry rak upp leikna hláturroku og sagði ‘Já sé það gerast, ég að tala við ykkur um mín vandamál’ hann sneri hann augunum í hring. “Nú!, þá þýðir ekkert að kvarta!” sagði Petunia spekingslega og krosslagði hendur.
‘Já hvað ertu þá að kvarta drengur’, sagði Vernon henni til samþykkis.
En nú var Harry nóg boðið
‘HVERNIG DETTUR YKKUR ÞAÐ Í HUG AÐ ÉG FARI AÐ RÆÐA MÍN VANDAMÁL VIÐ YKKUR! ÞAR SEM ÞIÐ HAFIÐ ALDREI KOMIÐ BETUR FRAM VIÐ EN EINHVERJA ANDSKOTANS GÓLFTUSKU SEM ER ALT Í LAGI AÐ RÁÐSKAST MEÐ DAGINN ÚT OG DAGINN INN! ÉG HEF BÚIÐ HÉRNA HJÁ YKKUR Í UM ÞAÐ BIL 16 ÁR OG ALLAN ÞANN TÍMA HAFIÐ ÞIÐ ALDREI EINU SINNI PÆLT Í ÞVÍ AÐ ÉG ER MANNESKJA EINS OG ÞIÐ! OG ÉG TALA NÚ EKKI EINU SINNU UM ÞEGAR ÉG FÉKK INNGÖNGU Í HOGWARTSSKÓLA! ÞIÐ ERUÐ BARA ALLTAF MEÐ YKKAR HENTISEMI OG TAKIÐ ALDREI TILLIT TIL ANNARRA- GEFIÐ ALDREI NEINU SEM ER ÖÐRUVÍSI SÉNS! Þegar þangað var komið varð hann að stoppa aðeins til að draga að sér andann og sjá viðbrögðin hjá Dursley fjölskyldunni.
Vernon varð eldrauður í framann og virtist ætla að segja eitthvað
en Petunia greyp frammí fyrir honum ‘það er nú ekki skrýtið að við hötum þessa fjandans skrípa menningu þína þegar ég var sú eina í minni fjölskildu sem fékk ekki inngöngu í Hogwarts skóla fyrir utan pabba minn.
Harry fannst sem hann hafði verið sleginn í andlitið, voru eyru hans að svíkja?, hafði Petunia rétt í þessu sagt honum það óbeint að hún væri…… ‘Þú ert Skvibb er það ekki?
hugsaði hann upphátt.
Hann lét á Vernon sem setti upp heimskulegan svip (skvipppað hvað?), síðan á Petuniu sem virtist einnar helst langa að sökkva í gegnum gólfið áður en hún kinkaði lokks kolli og starði svo á tærnar á sér. Huginn í Harry fór af stað, þetta small allt saman, Auðvitað myndi hann hata Dudley ennþá meira ef hann fengi inngöngu í töfraskóla en ekki hann, og þess vegna vissi Petunia hitt og þetta úr galdraheiminum, hugsaði hann með sér meðan hann minntist þess að Petunia virtist hafa verið ansi fróð um Azkaban og vitsugur í fyrra rétt eftir vitsugu árásina á hann og Dudley.
‘Af hverju sagðirðu mér aldrei frá því?, spurði Harry svo ofurvarlega eftir smá stund og gætti þess að vera alveg svipbrigðalaus.
‘Ég-ég-ég…..(hún kyngdi) ég veit það ekki, býst við því að mér þótti það ekki mikilvægt fyrir ykkur að vita. Harry horfði vantrúaður á hana, eftir öll þessi ár!, það var svo mikið sem hann langaði að spyrja hana af, var bara ekki viss hvernig hann ætti að koma orðum af því. “Harry!, ég held það sé best fyrir þig að fara bara aftur í rúmið” hreytti Vernon út úr sér, “ég þyrfti að fá að tala við Petuniu í einrúmi” hann skaut augunum í áttina til hennar þar sem hún stóð þarna og virtist óskaplega lítil í sér allt í einu.
“En!” byrjaði Harry á að mótmæla, “EKKERT EN NEITT! Í RÚMIÐ STRÁKUR!” hvæsti Vernon kröftuglega að honum. Harry gafst upp og lagðist upp í rúmið sitt það þýddi ekkert að mótmæla, hann fylgdist með Petuniu labba út og Vernon brussulega á eftir henni, síðan var hurðinni skellt í lás og herbergið varð dimmt og drungalegt.
Harry fór þó ekki að sofa strax, hann lág graf kyrr, starði út um myrkrið og hugsaði um hvað nóttin hafi verið atburðarík. Fyrir utan mátti heyra í Dursley hjónunum tala hver í kapp við annan þar til þau voru lokks farin að öskra á hvort annað, Harry sneri sér upp að veggnum og setti kodda yfir hausinn á sér til að yfirgnæfa öskrin og lætin frammi sem virtust ekkert vera að fara að lægja.




Svo hvað finnst ykkur?
á ég að skirfa upp framhald……?
Plzz.. endilega segið ykkar álit en ekki vera OF dómhörð ;)