2. kafli. Hvar liggur kötturinn grafinn?

,,Tieo? hví skil ég þig?“ spurði ég hissa.
,,Derów… Þú veist of fátt… Hví furrfaði Myrcva þér aldrei neitt…” nöldraði Tieo.
,,Fyrirgefðu en hvað áttu við? ,,Furrfaði“? Meinarðu sagði?” spurði ég.
,,Tja, eitthvað svoleiðis.“
,,En hvað hefði mamma átt að segja mér?”
,,Þú ert ættuð frá tveim fornum ,,Hálfúlfa“ ættum!” sagði Tieo.
,,Hálfúlfar? hvað er það?“ spurði ég.
,,Hálfúlfar eru Varúlfar með aukna sjálfstjórn og vitund, en hvað um það, við verðum að fara. Þetta er ekki öruggur staður lengur.”
,,En Tieo, hvert?“
,,Út í óbyggðirnar, auðvitað. Hvert annað ættum við eiginlega að fara? En náðu fyrst í flösku, beittan hníf, teppi og reipi. Svo ættirðu kannski að lagfæra ólina svo það blæði ekki um of!”
Ég lagfærði ólina með herkjum því hendurnar á mér voru en loppur.

Ég náði í það sem Tieo bað um, en samt gat ég ekki skilið hvers vegna ég átti að sækja þetta.

Ég elti Tieo af stað út í óbyggðirnar og fór að hugsa út í það hvað yrði um okkur Tieo. Einhvern veginn vissi ég að mamma var dáin, en af hverju var ég þá ekki líka dáin?

Þótt kaldhæðnislegt sé björguðu töffarastælarnir lífi mínu. Þ.e. ég hefði ekki verið með gaddaól ef það væri ekki töff.

Það var komin hánótt þegar við loks fundum ,,öruggan stað“. Það var kalt en úlfsfeldurinn var hlýr. En ég var hræddari en nokkru sinni fyrr. Spurningar eins og ,,Hver var hann? Gæti hann fundið okkur?” og einfaldlega ,,Hversvegna?“ ásóttu mig stöðugt næstu daga.

Ég var sísvöng og hefði gert hvað sem er fyrir myglaða og úldna matinn heima,
eða jafnvel fyrir það eitt að geta farið heim!”.

Að lokum áræddi ég að spyrja Tieo hvernig ég yrði maður aftur. Ég fékk ekki betra svar en þetta:
,,Það er einfalt, slakaðu bara á og taktu því rólega. Til að verða úlfur verðuru að hræðast eða reiðast, eða hvoru tveggja. Svo að til að verða tvífætlingur á ný verðuru að finna öryggi með því að hugsa um liðna, örugga tíð. En samt…“

Ég hugsaði um hvernig það var heima áður en ,,hann!” kom til sögunnar.

Ég lá í grasinu og hlustaði á tístið í Tieo, en ég skildi það ekki lengur.

Það liðu tvær vikur áður en eitthvað dró til tíðinda…

Með tímanum hafði ég farið að láta af varkárninni og vera oftar í ,,mannslíki“ líkt og Tieo ,,furrfaði” það.

En einn morgunninn var komið okkur algerlega að óvörum. Þ.e. lögreglan mætti á staðinn. (Með tímanum fluttumst við Tieo nær bænum).

Tieo slapp en þar sem ég gat ekki umbreyst í úlf, (hver veit hvernig þeir hefðu brugðist við því), náðist ég.

Ég var flutt í fangelsi og að sjálf sögðu mótmælti ég hástöfum. Ég hafði ekki gert neitt af mér en þeir svöruðu
,,Ekki það nei?“
,,Hvað gerði ég af mér?” öskraði ég og hugsaði, hvað gerði ég? Ég hef að vísu oft brotið af mér en ég vissi það vel að í þetta sinn var ég saklaus.
,,Ákærð fyrir morð og segist saklaus?“
,,Ég er saklaus, og hvern á ég svo að hafa drepið?” sagði ég sem í öllum látunum hafði gleymt einu…
,,Hún heitir Myrcva Sól Shéreca, og hættu þessum lygum það er vitni af morðinu!“

Nú þýddu eingin mótmæli lengur, mér var hent í steininn, vegna lyga einhvers, en hvers?

Dagurinn leið, að vísu hægt en leið þó. Ég hafði nánast náð að útiloka þá hugsun að móðir mín væri að eilífu farin. En nú neyddist ég til þess að sökkva mér inn í raunveruleikan og sætta mig við staðreyndir.

Þegar öll von virtist úti kom Tieo. Ég lagðist í dimmt horn og umbreyttist.
,,Djéró, Á morgunn þegar vörðurinn fer í mat þá stekkurðu upp í gluggann og kemur þér út!” furrfaði Tieo.
,,En Tieo, ég get ekki stokkið svo hátt!“ mótmælti ég.
,,Hvaða vitleysa er þetta, þú ert hálfúlfur! Jafnvel á þínum aldri ættiru að geta stokkið 6 metra léttilega, þetta er bara rétt um 2!”
Ég gat ekki mótmælt, því Tieo var nú þegar farin.

Nóttin leið og virtist vera heil eilífð, þá loks fór vörðurinn í kaffi. Ég reyndi að stökkva upp í gluggann, það tókst í annarri tilraun, en Tieo minntist ekki á neina rimla fyrir glugganum.

Skyndilega réð ég ekki lengur hvað ég gerði, ómeðvitað sagði ég eitthvert undarlegt orð sem ég hafði aldrei heyrt áður. Rimlarnir hrundu niður og urðu að örsmáum sandkornum.

Það fyrsta sem ég heyrði er ég lenti á jörðinni var rödd Tieos.
,,Snögg, Derów, í manslíki, ég kem með“
Ég skildi ekki hvað hún átti við en umbreyttist í mann á ný.

Skyndilega birtust þeir, að minnsta kosti 10 manns sem allir voru með prikin sem Tieo kallaði töfrasprota.
,,Þú ert handtekin.”
,,Jæja, hvað á ég nú að hafa gert af mér?“ spurði ég örg um leið og Tieo stökk upp í fangið á mér, ég skynjaði það frekar en fann að Tieo var mjög hrædd.
,,Þú beittir ófyrirgefanlegum bölvunum og brotabölvun, sem þýðir lífstíðarvist í Azkaban.” sagði einn þeirra.
,,Hvað er ófyrirgefanleg bölvun? og hvað er eiginlega Azkaban?" spurði ég en þeir hlóu bara og létu mig hafa flösku.

Samstundis fann ég að ég gat ekki sleppt flöskunni og á einhvern yfirnáttúrulegan hátt fluttist ég í annað fangelsi en þetta var mikið verra.

Út um allt voru stórar ógnvekjandi hettuklæddar verur, ég heyrði dynja fyrir eyrum mér, vesta atburð lífs míns, atburði síðasta dags móður minnar.

Sú tifinning heltók mig að það væri ekkert lengur í þessum heimi til að gleðjast yfir…

P.s. Ég vil þakka Ingu séstaklega fyrir að leið rétta stafsetninguna hjá mér og benda mér á ýmislegt sem hefði mátt betur fara (áður, það hefur verið leiðrétt) :)

Kv. Regí.