ég tak fram að það eru SPOILERAR í þessu
sorry allar stafsetningarvillur


2.Kafli – skástræti

Harry eyddi öllum sínum tíma við lestur næsta einn og hálfan mánuðinn. Reyndar var hann hættur að hugsa um Sirius og fannst honum það rosa gott. Cho var ennþá í sambandi og skrifuðust þau á næstum daglega. Harry komst að því að hún ætlaði líka að verða skyggnir og þá fékk Harry skrítna tilfinningu í magann.
Harry fékk Hogwarts bréfið sitt og fattaði þá að hann þyrfti að komast til Skástrætis, en hann hafði ekki hugmynd um hvernig hann ætti að komast þangað. Akkúrat þá byrjaði Harry að heyra einhvern þyt. Hljóðið varð sterkara og sterkara, BANG, það varð mikill jarðskjálfti og Harry datt í gólfið.
“HVER ANDSKOTINN”, heyrði Harry Vernon öskra. Harry stóð upp og snéri sér við, í átt að dyrunum, og ætlaði sér að gá hvað væri að gerast.
“AAAARG”. Harry æpti yfir sig. Dumbledore stóð þarna. Honum virtist hafa brugðið við ópin í Harry en tók fljótt upp sitt vanalega bros.
“Hv-hvað ert þú að gera hérna prófessor”. Harry var ennþá að jafna sig eftir þetta væga hjartaáfall.
“Ég kom nú bara til að sækja þig”.
“Sækja mig??”, sagði Harry undrandi.
“Já. sækja þig, ef þú myndir pakka niður dótinu þínu á meðan ég tala við frænda þinn og frænku þá getum við farið, förunautar okkar bíða”, sagði Dumbledore með brosi, snéri sér við og labbaði út úr herberginu og skildi Harry eftir orðlausan.
Þegar hann var búinn að pakka og var kominn niður sá hann Dumbledore tala við Vernon, en það skrítna var að Vernon var ekkert æstur og þegar hann leit til hliðar sá hann Petuniu og var hún ennþá rólegri.
”Ahh þá er hann kominn, við erum þá á förum, við sjáumst seinna”, sagði Dumbledore rólega.
Akkúrat þá kom Dudley dansandi ballett inn í stofuna. Harry gaf frá sér svolítið fliss en þegar Dudley heyrði það þá sagði hann bara “hehh, hlæðu bara. Þetta verður síðasti hlátur þinn, rauðhærða fólkið er víst ekki með neinn húmor”.
Harry var svolítið hissa en fylgdi Dmbledore út. Þar blöstu við honum 3 stórir Hippogriffinar. Harry gapti.
“komdu nú, við viljum ekki vera seinir”, sagði Dumbledore.
Harry valdi einn, hneigði sig og þegar hann hneigði sig á móti byrjaði hann að klifra á bak. Hann sá Dumbledore vera að setja koffortið hans Harrys á einn og stökk svo upp á þann þriðja.
“Pr-Prófessor”, sagði Harry svolítið kvíðinn.
“Hvað er það Harry”, sagði Dumbledor með sitt vanalega bros.
“Hv-hvað meinti Dudley þarna inni”? Brosið fór af andlitinu á Dumbledore.
”Hann meinti það að hann var að hlusta á samræður mínar og frænda þíns”.
“Og hvað voruð þið að segja”, spurði Harry mjög forvitinn en samt svolítið kvíðinn. Dumbledor andaði djúpt að sér og sagði svo: “Við vorum að ræða þann möguleika að þú myndir flytja í hreysið”.
Harry fékk adrennalínspark í rassinn af spennu, hann var svo spenntur að hann gat ekkert sagt alla leiðina. Hann var byrjaður að ímynda sér að búa í hreysinu. Hann labbaði um húsið og sá sjálfan sig á klukkunni þeirra og síðan sjálfan sig að æfa Quidditch með Ron, Fred og Georg. Hann gat ekki ímyndað sér neitt annað en hamingjuna í því að búa á galdraheimili.
Harry og Dumbledore lentu á Skástræti tveimur tímum síðar. Harry sá þar allt fullt af skiltum með myndum af drápurum og eitt risa stórt með mynd af Voldemort. Harry fékk gæsahúð á því að horfa á myndina og langaði mest að hún myndi lifna við svo hann gæti sett á hann bölvun.
Dumbledore og Harry fóru fyrst í Gringotts og svo að kaupa skóladót.
Þegar þeir kláruðu fóru þeir á lekaseiðpottinn og pantaði Dumbledore herbergi fyrir Harry og sagði: “Harry ég vil að þú verðir hér en ekkert vera mikið að fara út. Ron og Hermione koma hingað eftir fimm daga og ég vil að þú takir á móti þeim”.
“Allt í lagi”, sagði Harry stuttur í spuna.
Harry kom sér fyrir í herberginu og ákvað að segja Cho frá þessu. Hann gerði ráð fyrir því að Ron og Hermione vissu það nú þegar.
Hann skrifaði bréfið og lagðist á rúmið. Fimm mínutum síðar fékk hann bréf til baka.

Númer hvað er herbergið þitt?

“Þetta var nú aðeins of fljótt”, hugsaði hann en sendi bréfið…

316. Af hverju?

…og lagðist aftur á rúmið.
Bank, bank, bank.
“hver gæti þetta verið”, hugsaði hann. “Það veit engin að ég er hér”.
Hann opnaði hurðina og þar stóð Cho með bréfið í hendinni.
“Hæ”, sagði hún stutt í spuna.
“A-a hæ”, sagði Harry svolítið skelkaður.
“Mamma og pabbi fóru í ferðalag þannig að ég gisti hér þangað til að lestin kemur”, sagði hún.
”Viltu koma inn?”, flýtti hann sér að segja.
Korteri seinna voru þau byrjuð að tala um Cedric. Þau töluðu vel og lengi og innan skamms var hún farin að gráta. Harry þurfti að lýsa atburðunum allavegana tvisvar og þegar hann kláraði í annað skiptið var hún hætt að gráta og horfði bara á hann.
“Þ-þetta hlýtur að hafa verið hræðilegt”, snökti hún.
Harry opnaði munninn til að svara en þá kastaði hún sér utan um hálsinn á honum og byrjaði aftur að gráta. Harry faðmaði hana á móti. Þau föðmuðust vel og lengi og hún var löngu hætt að gráta. Hann var farinn að velta því fyrir sér hvort hún ætlaði nokkuð að sleppa. Á endanum þá sleppti hún og horfði í augun á honum.
“Harry”, sagði hún.
“Já”, flýtti hann sér að svara.
“Æi, það skiptir svo sem ekki máli - og takk fyrir samræðurnar”, sagði hún og labbaði út. Harry varð eftir alveg orðlaus og sat þarna hann á rúminu eins og alger hálviti.

kv.fyrirbaeri