Þetta er fyrsta fanfic sem ég geri og ég reyni að gera mitt besta.
Fyrir neðan verður ný persóna sem er ekki/verður ekki til í Harry Potter en ég nota hana hér. En hér kemur það..Það verður í 2-3 hlutum, ef það fær góða dóma þ.e.a.s. ;)



Harry sat einn í heimavistinni og hugsaði. Það var komin nótt en hann gat ekki sofnað.
Hann hafði eitthvað slæmt á tilfinningunni og honum logsveið í örinu. Ron og Hermione voru sofnuð. Hann var sá eini sem var vakandi. Allt í einu heyrði hann þrusk fyrir aftan sig. Hann stökk upp úr stólnum.
“Rólegur Harry”, sagði þá Neville Longbottom.“Þetta er bara ég”.
Neville var svolítið klaufskur en þó virtist hann alltaf vera að bæta sig með hverjum deginum sem leið.
-“Neville, mér dauðbrá”, sagði Harry.
“Ég gat ekki sofnað, sagði Neville”.Ég hef eitthvað slæmt á tilfinningunni. Ég get bara ekki hætt að hugsa um “þú veist hvern”.
-“Þú að hugsa um Voldemort”? spurði Harry hissa.
“Usssss”, sagði Neville skelkaður. “Þú veist að ég þoli það ekki alveg jafn vel og þú að heyra nafnið hans.
-”Fyrirgefðu“, sagði Harry.
”Allt í lagi“, sagði Neville. ”En hversvegna ert þú á fótum svona seint“?
-”Af svipaðri ástæðu og þú“, sagði Harry.”Ég hef það eitthvernveginn á tilfinningunni að Vold…Ég meina að “þú veist hver” eigi eftir að birtast á næstunni, öflugari en fyrr“.
”Jæja Harry“, sagði Neville. ”Ég ætla að reyna að fara að sofa aftur, góða nótt“.
”Góða nótt“, sagði Harry.
Allt í einu fann hann þvílíkan sting í örinu og hann hneig niður. Honum fannst hann ekki geta hreyft sig. Hann byrjaði að heyra rödd móður sinnar : ”Gerðu það, ekki meiða Harry“, og svo skaðræðisöskur Voldemorts.
Skyndilega hvarf sásaukinn og honum fór að líða betur. Hann hugsaði um hvað það var stutt í jólafríið. Bara dagurinn á morgun og svo væri komið frí. Ron ætlaði að vera með honum hérna í jólafríinu.
Það var þó eitt slæmt við þetta. Draco Malfoy ætlaði að vera þarna líka. Og auðvitað með lífvörðunum sínum, Crabbe og Goyle.
”Jæja“, sagði Harry við sjálfan sig. ”Best að reyna að sofna“.

”HVAÐ NÚ“?, öskraði Voldemort að nýjum aðstoðamanni sínum, Steven Ratburry. ”Geturðu ekki gert neitt rétt“?
-”Fyrirgefðu meistari Voldemort“, sagði Steven, ”fyrirgefðu“.
”Ætli ég neyðist ekki til þess“?, sagði Voldemort. ”En ein mistök enn og þú endar eins og pabbi þinn“.
-”Takk meistari“, sagði Steven. ”Takk“.
”En þú skalt ná henni annað kvöld“, sagði Voldemort. ”Við getum ekki beðið endalaust.“
-”Já herra, ég skal gera það“, sagði Steven. ”Og þá geturðu loksins sigrað Harry Potter“.
”Þegiðu“, sagði Voldemort með hvassri röddu. ”Ertu að gefa í skyn að hann sé máttugri galdramaður en ég“?
-”Nei herra“.
”Ertu að gefa í skyn að hann sé klókari en ég“?
-”Nei herra“.
”Þá skaltu ekki aftur gefa í skyn að hann sé það“.
-”Nei herra, fyrirgefðu“.
”Farðu nú að vinna að kertinu, við verðum að getað sent Harry Potter það í skólapósti á morgun. Að lokum verður hann svo veikur að það verður leikur einn að drepa hann“, sagði hann og hló viðbjóðslegum, tómlegum hlátri.



Harry var vaknaður og var að labba að Gryffindor borðinu í stóra sal. Ron og Hermione höfðu vaknað á undan honum og voru nánast búin að borða.
”Harry“, sagði Ron. ”Skólapósturinn kom áðan, sjáðu ég fékk kassa af fjöldabragðbaunum. Ég ætla að reyna að geyma þau til jóladags“.
”Huh, gangi þér vel“, sagði Hermione.
”Huh, gangi þér vel“, apaði Ron eftir henni.
”Hættið þessu nú“, sagði Harry og settist niður og smurði sér ristaða brauðsneið.
”Heyrðu já“, sagði Ron. ”Það minnir mig á eitt“.
”Hvað“? spurði Harry.
”Þú fékkst þennan skrítna pakka í skólapóstinum“, sagði Ron. ”Hedwig henti honum til mín þegar hún sá að þú varst ekki kominn“. ”Ég ætlaði að opna hann en svo hætti ég við“.
”En hvað þú ert hugulsamur Ron“, sagði Hermione og glotti.
”Má ég sjá“, sagði Harry og opnaði pakkann. Hann varð hissa og fyrir örlitlum vonbrigðum þegar hann sá að þetta var bara kerti.
”Kerti“, sagði Ron og hló. ”Hér er umslag, lestu það Harry“.

”Kæri Harry Potter. Ég er mikill seiðkarl frá Skotlandi og hannaði þetta draumakerti sem fær þig til að dreyma vel og fallega ef þú hefur kveikt á því meðan þú sefur. Ég vil ekki gefa upp nafn mitt í þeim skilningi að þú færir að elta mig uppi.
Kveðja frá aðdáenda,
seiðkarlinn.“

”Skrítið“, sagði Hermione. ”Við ættum kannski að tala við Professor Dumbledore um þetta“.
”Alltaf er það Dumbledore“, sagði Ron með gremjutón. ”Má hann ekki fá gjafir án þess að það eigi að tala við Dumbledore? Svo fór hann hvort eð er í 2 vikna frí til Hawaai…Hugsa sér, í jólafríinu“.
”Ron, maður veit aldrei hvort þetta sé eitthvað frá “þú veist hverjum” eða eitthvað slíkt“, sagði Hermione.
”Þvílíkt bull“, sagði Ron. ”Hvers vegna í ósköpunum ætti Voldemort að senda Harry kerti og þykjast vera skoskur seiðkarl“?
”Það er satt Hermione“, sagði Harry. ”Þetta er nú bara kerti“.
”Já það er satt“, sagði Hermione. ”Þetta er bara venjulegt saklaust kerti“.
Skyndilega dinglaði skólabjallan. Þau voru að fara í kennslu í töfradrykkjum niðri í Slytherin dýflissunni.
Þau hlupu eins hratt og þau gátu niður í tíma. Þegar þau komu niður var tíminn byrjaður og Snape var byrjaður að tala.
”Jæja“, sagði Snape. ”Þið komið öll 3 of seint. Það verða 20 stig dregin af….hvoru ykkar“.
”HVAÐ ÞÁ“, æpti Ron. Þú getur ekki bara…
”Ég get gert það sem ég vil við ykkur“, sagði professor Snape með sinni leiðinlegu rödd. ”Ef þú vilt ekki missa fleiri stig, þá skaltu setjast niður og hlusta“.
”Hlýddu Ron“, hvíslaði Hermione og Ron settist niður.
Þetta var hræðilegur tími, Snape var að spyrja um allt milli himins og jarðar sem þau höfðu ekki lært um og spurði bara Gryffindor krakkana.
Til dæmis spurði hann Seamus Finnigan hver væri munurinn á Álfaskarsplöntu og Dýsuplöntu.
Seamus stamaði en Hermione rétti strax upp hönd.
Snape lét sem hann sæi hana ekki.
”Jæja Seamus“, sagði Snape.”Þar sem þú getur ekki sagt okkur muninn þá neyðist ég til þess að draga 10 stig frá Gryffindor“.
”En við vorum ekki búin að læra þetta“, sagði Seamus.
”Þögn“, sagði Snape skipandi röddu.”Fyrir þá sem ekki vita“, sagði hann og horfði á ala Gryffindor krakkana, ”þá eru þetta 2 orð yfir sömu plöntuna“.
Svona var allur tíminn og Harry var ekkert smá ánægður með að komast úr tímanum.

Dagurinn leið og það voru bara venjulegir tímar þar sem eftir var dagsins og það var ekki neitt merkilegt sem gerðist í þeim.
Harry, Ron og Hermione voru að verða of sein í kvöldmat og hlupu eins hratt og þau gátu.
”Abbababb“, sagði mynd af gamalli konu. ”Ekki hlaupa á göngunum“.
”Þegiðu“, sagði Ron við hana.
Þau komu á réttum tíma.
”Þar sem prófessor Dumbledore er í jólafríi“, sagði Prófessor McGonnagal. ”Þá verð ég með umsjón yfir skólanum í jóalfríinu“.
”Hvar er Prófessor Dumbledore“? heyrðist frá Hufflepuff borðinu.
”Eh“, stundi McGonnagal. ”Það er leyndarmál. En látum nú matinn koma á borðin“.
Á broðið kom allur girnilegasti matur sem maður hafði séð, í tilefni jólafrísins.Þarna var hægt að fá steik í bernaissósu, fylltan kalkún, hamborgarahrygg í brúnni sósu og allskonar fleiri tegundir af veislumat.
Eftir kvöldmat myndu svo þeir sem fara heim í jólafríinu, fara heim í Hogwart hraðlestinni.

Þegar þau voru komin í heimavistina, sagðist Harry ætla snemma í rúmið.
Ron og Hermione sátu áfram og töluðu við krakkana. Hermione var að fara eftir 2 klukkutíma ásamt flestum krökkunum heim til sín.
Harry kveikti á kertinu og fór að sofa.
Í fyrstu dreymdi hann bara ósköp venjulega. Hann var með Ron að skoða Hogwarts og fann eitthvern leyniingang á 4. hæð.
Skyndilega þegar þeir löbbuðu inn ganginn byrjaði hann að logsvíða í örinu. Svo sá hann andlit hans. Þetta var Voldemort.
”Harry Potter“, sagði hann. ”Loksins hittumst við aftur. Þú heldur að þetta sé draumur en svo er ekki. Hugur þinn er hérna há mér. En sjáðu hver situr hér við hliðina á mér“.
Hann tók svarta hettu frá andliti manneskjunnar við gliðina á sér og viti menn, það var Hermione.
”Ógeðið þitt“, öskraði Harry. ”Skilaðu henni strax“.
”Ég skal skila henni en ég verð að fá eitt í staðinn“, sagði Voldemort.
”Hvað er það“? spurði Harry.
”Þig“, sagði Voldemort. ”En þú ræður, annað hvort gengurðu til liðs við mín eða þú deyrð. Eða hún deyr. Sendu inn vitsugurnar Steven“.
Skyndilega opnaðist hleri og 3 vitsugur komu inn og Harry byrjaði að hyera þetta sama, mömmu sína kalla, skaðræðisöksur Voldemorts. Hann öskraði.
”Hvað er að Harry“? spurði Ron. ”Hvers vegna öskraðirðu svona“?
”Þetta var svo…svo raunverulegt“, sagði Harry. ”Þetta var ekki eins og martröð, þetta var örðuvísi“.
”Átti þetta kerti ekki að láta þig dreyma vel“? spurði Ron.
”Auvðitað“, sagði Harry. ”Þetta var kertið. Það hlýtur að fjarægja mig úr líkamanum svo ég geti tala'ð við Voldemort í daumum sínum. Og hann var með Hermione“!
”Láttu ekki svona“, sagði Ron. ”Þetta var bara martröð".


Framhald ef þetta fær nógu góða dóma, takk ef þið nenntuð að lesa þetta allt..
SlimShady