7. kafli, Spádómurinn

Harry horfði dolfallinn á drísilinn sem leit skömmustulegur á tærnar á sér.

„Hvernig komumst við út?” öskraði Harry reiður að dríslinum.
„Þú getur náð okkur út…” svaraði hann mjóradda, skjálfandi frá toppi til táar. Harry skildi hvernig dríslinum leið… hann hefði ekki átt að byrsta sig svona… hann hálfskammaðist sín.

„Já” sagði Harry mjúkradda. „Fyrirgefðu það að ég byrsti mig við þig” bætti hann svo við.
„Geturðu nú sagt mér hvernig ég ætti að galdra okkur út?” sagði hann með þessari hlýlegu rödd sem einkenndi hann þegar hann var að hugga Hagrid… allt frá huggunum útaf Norbert til Grágoggs… og þar á eftir… gat hann ásakað drísilinn?

Drísillinn sem nú virtist kampakátur sagði:
„Ég veit ekki hvernig, en spádómurinn segir það.”
„Hvaða spádómur?” svaraði Harry um hæl. „Hann hljómar einhvernvegin svona:” sagði drísillinn

“Sá sem fyrstur niður kemur,
vitsugurnar temur,
öflugur að sál og anda,
með engan sprota milli handa.”

„Jahá!” sagði Harry. „Þetta ætti að passa við
mig” hélt hann áfram. „En hvernig gæti ég mögulega tamið vitsugurnar án sprotans míns?” hugsaði hann upphátt.
„Það er nú spurning” svaraði Drísillinn.
„Við ættum að reyna að komast út” sagði Harry,
„ég bara gleymdi því meðan ég reiddist og svo hélt maður áfram að tala… ansans gleymska!”.
Drísillinn virtist nú kampakátur enn á ný og hann hófst strax handa við að reyna að bifa stórum hnullungunum, sem fylltu op hellisins. Hann rótaði smá ryki frá til að ná betra taki á steininum, en hann varla bifaði steininum. Harry sem hafði bara starað dolfallinn á hann, hjálpaði honum.

Eftir 3 klukkutíma, 47 mínútur og 19 sekúndur horfðu þeir loks aftur upp í vitsuguþakinn himininn. Harry spurði drísilinn hvaða fæða fyndist þarna á þessum undarlega stað. Drísillinn svaraði: „Hér verður maður ekki svangur… maður þarf enga
orku…”
„Alls enga?” sagði Harry vantrúaður.
„Nei, alls enga”.

Harry horfði yfir yfirborð martraðaheimsins og sá þennan hólk… alltaf var það þessi hólkur. Harry gekk nú með drísilinn sér við hlið, í átt að hólkinum. Þegar þeir komu að honum grandskoðaði Harry hann, hringinn í kring. Þá prufaði hann eitthvað sem hann hafði aldrei reynt. Hann lokaði augunum, einbeitti sér að öllu afli og sagði „Openostridan”. Gult leyftur vafði sig um hann og hann opnaði augun hægt… hann varð þó fyrir mjög miklum vonbrigðum þegar hann komst að því að allt sem galdurinn gerði var að jörðin var nú græn í stað þessa áberandi svarta lits.

En þá opnaðist turninn…

—————-
hvað finnst fólki svo um vandaðri kafla?

kv. Amon