Relics geta verið alveg drulluflottir

hinsvegar er fjöldaframleiddir relic gítarar eins og frá fender er ekki alveg málið finnst mé

Er ekki beint að fýla það að kaupa mér gítar, glænýjann útúr búð, en lítur út fyrir að vera eldgamall. Frekar kaupir maður sér eldgamlann gítar.
Get ekki sagt að þetta pirri mig þar sem að það er enginn að neyða mig í að spila á þetta, en alvöru relic gítarar sem að hafa einfaldlega lifað í gegnum eitthvað fleira en verksmiðjuhandtökin eru alltaf miklu svalari.

Það situr einhver spikfeitur mexíkani við færibandið hjá Fender og rispar nýmálaða gítara með bíllyklunum sínum og viðskiptavinurinn hugsar “Vá hvað þessi gítar er flottur! Ég gæti ekki spilað Gamla Nóa þótt líf mitt væri undir því komið en ég ætla að kaupa þennann gítar því þegar fólk sér mig með hann þá heldur það að ég sé alveg badass gítarhetja sem sé búinn að taka tíu tónleikaferðalög um mestu rottuholur í heiminum!”

Mér finnst þetta relic sjitt bara asnalegt, ég á gítar sem var relicaður af fyrri eiganda og í hvert skipti sem ég spila á þann gítar langar mig að fara og finna fábjánann og relica hann í klessu fyrir að hafa farið svona illa með gítarinn.

mér finnst þetta sjaldnast skemmtilegt og oftast aaalveg hrikalegt. Finnst stundum dáldið funky að fólk sé að kaupa sér custom shop fendera relicaða í rúst á 500-800þúsund í staðinn fyrir að kaupa sér gamlan (reyndar ekki eitthvað mikið meira aftur en 1969/70) á svipaðan pening. Hinsvegar finnst mér NOS serían hjá custom shop fender virkilega töff pæling, og þá þegar þeir eru ekki relicaðir. En annars er ég fullkomnlega sammála ykkur, myndi mikið frekar kaupa mér gamlan gítar með sál en einhver nýjan gítar sem er búið að reyna að gefa honum sál með sandpappír og dularfullri sýru. Samt sem áður skil ég alveg þá sem kaupa sér relicaða gripi, eru vanir að eða vilja spila með eitthvað sem er lifað og ekki alveg stíflakkað og kynþokkafullt og ákveða því að reyna að fara þessa leið.