alltof langt síðan ég spilaði á sviði til að geta sagt til umþað :'D

1. Ég myndi segja kjánalegum kommentum milli laga (“Á ég kannski að beatboxa fyrir ykkur?” & “Mér er kalt á nefinu” standa þar hátt uppúr)
2. Aðallega held ég bara að lifa mig inní tónlistina á frekar dramatískan hátt, mikið af skopperíi og mjaðmahristingi heh…verð oft líka svona Steve Vai-legur á svipinn during solos.
3. Í lögum; já, ef lagið kallar á það. En á milli þeirra, alls ekki. Finnst það skemmtileg contradiction. Samt reyni ég nú að vera hressilegur, ég er bar svo ofboðslega calm&quiet að eðlisfari.
4. Ekki mjög mikið. Hef reyndar verið á sviði og reynt að láta fólk baula með, og hef blikkað fólk úti í sal og sitthvað þannig. En ekkert svona meira heldur en the next guy held ég.

Bætt við 3. desember 2009 - 21:33
Kannski ekki slæmt að bæta við að ég er söngvari og gítarleikari.

1. hlédrægur, stundum hoppa í takt við tónlistina en annars stend ég og hreyfi mig aðeins um. dreg litla athygli að mér.
2. haha já að vera með gítarnögl í kjaftinum eða bíta í neðri vörina þegar ég er að einbeita mér að laginu.
3. já og nei. þegar ég var í gamla bandinu mínu þá var ég mjög líflegur en það var bara ekki fyrir mig.
4. í gamla bandinu mínu þá já reyndi ég að hlusta á fólkið ef það var með óskalög en það kom oftast í garð söngvarans.

var í ballbandi :), en er bassaleikari.

1. Reyni að vera gaurinn sem stendur ekki kyrr, kíki oft yfir sviðið á gítarleikarann (spila alltaf með frekar langa snúru), stekk kanski uppá trommupallinn. stend alveg fremst á sviðinu til að komast “oní” crowdið.
2. Bara að þvælast um sviðið.
3. Reyni að vera það, alla vega þegar það er viðeigandi.
4. Fer rosalega eftir crowdinu, horfi stundum á þá sem eru næst sviðinu og reyni þá til að syngja með, ef maður er að spila á gólfinu (ekkert svið) reynir maður kanski að “rassa” einhvern (altsvo ýta í hann, reyna að koma af stað pytt)

Mér leiðist að horfa á hljómsveitir sem bara standa þarna og horfa á tærnar sínar meðan þær spila, interaction við áhorfendur er ómissandi.

Mesta spinal tap mómentið mitt?

Þegar ég spilaði í fyrsta skipti edrú á tónleikum þá fór ég í svona kvíða/spennublackout og man ekkert eftir tónleikunum, ég var að syngja og spila á saxofón og munnhörpu með hljómsveit og þegar ég rankaði við mér í lok síðasta lagssins okkar og þá var ég kominn úr að ofan og var búinn að stinga hljóðnemanum oní nærbuxurnar mínar..

Einusinni reyndi ég að mölva gítar á sviði í lok tónleika og það tókst ekki betur en svo að ég stakk gítarnum í gegnum sviðið, ég kom mér burtu áður en eigandi staðarins fattaði að ég væri búinn að brjóta sviðið hans.

Fyrstu tónleikar sem ég spilaði á voru í hátíðarsal menntaskólans við hamrahlíð, hljómborðsleikarinn okkar kom inn á sviðið með syntha í höndunum dragandi langa rafmagnssnúru á eftir sér, snúran flæktist í fætinum á bassatrommu og velti trommusettinu og symbalastatívunum, það rúlluðu symbalar útum allann salinn..

Ég var í hljómsveit sem spilaði danstónlist og við spiluðum í þjóðleikhúskjallaranum á Airwaves einusinni, á Airwaves er hljómsveitum skammtaður tími til að spila og við höfðum hálftíma, við vorum með rosalega flókið græjusett, meðal annars 2 samtengdar fartölvur og vorum búnir að tengja allt og stilla upp löngu fyrir tónleikana en bandið sem var á undan okkur var blindfullt og fór yfir tímamörkin sem þeim voru sett og það endaði á að hljóðmaðurinn tók rafmagnið af sviðinu til að slökkva á þeim, við það endurræstust fartölvurnar okkar og allt fór í fokk, það tók okkur svo langann tíma að koma græjunum okkar í gang aftur að við náðum bara að spila í 10 mínútur..

1. ég reyni að fylgja tónlistinni og túlka reiði, hræðslu og annað slíkt sem ég er að syngja um…reyni annars að stoppa lítið.
2. já alveg örugglega án þess að ég viti það. Ég á það til að hoppa uppí loftið og lenda á hnjánum, slamma og hlaupa um sviðið en það eru samt engin einkennismerki heldur bara þrennt af mjög mörgu sem ég geri
3. já ég myndi segja það
4. fer rosalega eftir crowdinuþ