auðvitað.. Tóntegund er orðið sem ég var að leita að..

þakka trú þína á mér:)hehe, en þar sem ég er allgerlega sjálflærður og nótnablindur gæti ég ekki einu sinni logið mig út úr þessu:D

Ég er með svokallaða “samskynjun” sem þýðir það að ég sé liti og form út úr þeirri tónlist sem ég sem, spila og pæli í:) sama gildir með orð og tölur.

Þannig að hljómfræði er allger litaklessa í hausnum á mér:)

Ég er á sama sviði og Gunni, ég er bara græjufíkill… ég er líka sjálflærður.

En ég er nú samt að fara læra núna loksins í vetur :P eitthvað sem ég ætlaði að gera fyrir 5-6 árum síðan :D þá get ég vonandi svarað þessu.

Nei enda er það ekkert á dagskrá þar sem ég er ekki trúaður..;)

en án gríns, já þetta virðist ætla að verða erfitt.. ætli maður verði ekki bara að drulla sér í tónfræðinám einhversstaðar. Ef maður vill ná einhverjum árangri. Mælir einhver með einhverju?

það er nú oftar þannig að lög endi á grunnnótu (vá! þrjú ‘n’ í röð!) tóntegundarinnar en að þau byrji á henni. það meikar gjarnan mestan sens að láta laglínu enda á grunntóni eða enda margradda lag með einu stykki sveittum grunnhljómi - þótt það hljómi að sjálfsögðu oft töff að hafa endapúktinn í einhverri allt annarri tóntegund.

mest foolproof leiðin sem mér dettur í hug er að pikka upp laglínuna á hljóðfærið-sem-þú-spilar-á og skrifa niður allar nóturnar sem þú notar og spurja einhvern vel menntaðan hvaða skali þetta sé. hann segir þá ábyggilega “x-dúr eða y-moll” og þá hugsar þú “hm, var laglínan svona þung og sorgleg, eða ljómaði hún kannski af gleði?” og ef laglínan var bjartsýn er tóntegundin dúr-tóntegund, en moll-tóntegund ef laglínan var svona í bitrari kantinum.

annars mæli ég með því að læra grunn-tónfræði, það gerir lífið bara skemmtilegra. :)