Eitt það stendur fyrir sínu, síðasta blómid/
Í miðri endalausri auðninni,starandi útí tómið.
hið eylífa auga,sem að aldrey sefur/
og heldur í okkur lífinu er það tímans hjólið tefur
Hversu lengi það hefur staðið þar,engin veit með fullri vissu/
en það hefur séð alla okkar sigra,og allar okkar skyssur.
Margir hafa reynt að fella það með ýmsum illum ráðum/
og í gegnum tíðina það hefur verið sært,óteljandi sárum.
en ávalt stendur það uppi og blómstrar sem aldrey fyrr/
því í hversdagsleikans gráma það er sem útgöngudyr
yfir í annan heim ,þarsem ímyndunaraflið ræður ríkjum/
og steingrá borgin breitist í gróinn dal,með vínberjum og fikjum.
Þetta blóm er misstórt eftir þvi hvernig vindar blása/
það er eins með það og annað,eftir mikla törn þá kemur pása.
Kaflaskipti eru fyrir hendi til að varðveita ferskleikann/
og við skulum muna að þetta blóm er eitt það fyrsta sem maðurinn fann.
Ást mín á ljóðum er miklu meiri en ást á fjármunum/
ást á bókstöfum,meiri en á innantómum talnarunum,
það sem máli skiptir í þessum heimi fæst ekki á tölvutæku formi/
það sem máli skiptir liggur í hinu talaða orði.
Áðurfyrr sá ég heim okkar skapast en nú sé ég hann fyrir augum mínum tapast,
brot fyrir brot virkar sem skot sár á texta/ég þarf að leggjast/
ná áttum ná andanum/átta mig á vandanum/
og reyna að skilja,ekki það sem þau vilja ,heldur það sem ég vil og fyrir mér er til.
Yfir lygahaf ég flýt á árabát með engar árar,en samt með hendur sárar
yfirborðið það rétt svo gárast/
er ég hef yfir formælingar sem eru svo háværar að Guð,Almáttugur tárast.
og þá ég sé,hve syndin er lævís og lipur/
og hve það dugar skamt að vera einsog ég, útí skapara sinn bitur/
og þarvið situr,og ég fæ ekki við það ráðið.
-En ef að þið sjáið,það sem ég ávið,kanski þið náið því sem þið þráið/
sjáiði mig,kominn á skrið,risinn á fætur og farinn að safna í lið/
kominn á stjá,einsog má sjá,með blað mitt og penna sem er allt sem ég á.
ég geng yfir hjarnið,í nístingskulda og roki/
brotinn og beigður undan níðþungu oki
sem á herðum mínum sitir,svartur litur fyllir sjónarsvið/
ég bíð eftir ljósi,til að taka við.
Eftir langa bið,ég riða til falls,er ég missi jafnvægið/
því mig skortir bæði kraft og sýn,sitt af hvoru tagi
þetta verður allt í lagi,allt í lagi,ég þyl fyrir sjálfum mér/
en svo verður ekki því nú breitist jörð í hel.
Nú er þessu lokið,fokið er í flest skjól/
engin leið til baka,ský hefur dregið fyrir sól
Mezzías endar sína ævi einsog forveri sinn á krossinum/
og fellur niður í dýpið einsog vatnið sem fellur niður með fossinum.
Svífadi niður,grípandi í miður haldgóð reipi/
en það verður ekki flúið að ég lengst oní myrkrið steypist.
Að vissu leyti er ég sáttur,en svo vildi ég líka sjá fleiri daga/
vera aðeins lengur á sveimi,því það er svo margt sem ég vilda laga
svo marga vankannta á þessari jörð ég vildi fá að pússa betur/
svo mörg ljóð sem ég vildi að ég hefði hirt um að færa í letur
en nú er eylífur vetur,vorið þorir ey að koma/
hitastigið mun víst ekki hækka,einsog mér var búið að lofa
mér er boðið að skoða framtíð mína í gegnum örmjótt gægjugat/
en þar er ekki margt að sjá,raunar ekki neitt því ég sé bara svart.

birt með fyrirvara um innsláttarvillur.
mzadathug@hotmail.com