þau eru allstaðar í kringum okkur, kallandi á hjálp
hjálp við þessari fíkn sem þau sköpuðu sér sjálf.
alltaf fara þau ein heim og grípa í hnífana
gráta og biðja þess að það muni ekki líða hratt
því sársaukin frelsar þau og blóðið er áminning
um að þau eru á lífi, en þeim er svo illt í sálinni
halda að enginn skilji þau en það gera það nokkrir
líttu í kring, minnst 1 sem þú sérð hefur skorið
fíknin er rosaleg, erfitt að hætta, vilja bara blæða
rispurnar svo skæðar. hnífar nálgast æðar..
verður alltaf freistandi að fara dýpra og dýpra
fögur þessi lína, vilja sjá blóðið spýtast
en þau vilja ekki deyja þau vilja vera venjuleg
það er ekki aftur snúið því þetta er orðið reglulegt
svona finna þau hamingju, já það er svo sjúkt
með rakvélarblaðið brosandi, vilja ekki fara of djúpt
en þetta færist í aukuna, hver skurður nær æðinni
bera ör skammarinnar það sem eftir er af ævinni
ör sinnar heimsku, þessi ávani er eins og eitur
í örvæntingu sinni leita af hníf sem er beittur
finnst allt vera betra þegar þau eru að meiða sig
fara dýpra vitandi að sá skurður gæti verið sá seinasti


hnífur fagur holdið strýkur, rífur holdið, blóðið drýpur
sjálfsálit brýtur með biti sínu hjá þessum fíklum x 8

Lísa var áður venjuleg stelpa, átti ekkert erfitt
átti góða foreldra, bjó í einbýlishúsi í fallegu hverfi
áður en hún vissi var hausinn hennar fullur af skít
brátt var hún byrjuð að leita sér af huggun hjá hníf
fyrsti skurðurinn var upphafið, handleggirnir brátt sundraðir
hér er enginn til að hugga mig, litla stelpan hugsaði
og grét sínu sárasta er skurðirnir dýpkuðu
sat lengi inná baði að skrúbba blóðið af flísunum
með tímanum voru rakvélar blöðin orðin girnileg
og skurðunum fjölgaði og kvölin var yndisleg.
en hún óskaði þess að hún gæti hætt að skera
því það er erfitt að þurfa sífellt að fela, ef að
einhver sæi svo rispurnar, gæti sér til umþað
að þessi stelpa sé sturluð á leið til bilunar
hún bretti yfir hendurnar, forðaðist snertingar
en efnið í kítlar sárin og hún fann til ertingar
en ekkert gat fengið hana til að hætta
en seinustu skurðirnir fóru gegnum æðar
og hún fannst alblóðug liggjandi uppí rúmi
með rakvélarblað búin að rista uppa sér púlsinn