Hann starir á hana í gegnum gluggann/
Starir á ljóst hárið strjúka vangann/
Fallegur líkami, líkt og engin önnur/
Augun full af gleði, sem sést ekki hjá öðrum/
Fegurð hennar ólýsanlega mikil/
Hann elskar hana alltof mikið/
En hann veit að hún er ekki hans/
Hún á sinn eiginn mann/
En hann getur aðeins elskað hana laumi/
Stríkur henni allri, en aðeins í draumi/
Ást hans á henni er forboðin og bönnuð/
Hann getur ekkert að því gert hvað hún er fögur/
Hann heyrir manninn hennar yfirgefa staðinn/
Hugur hans uppgefinn, kvalinn og barinn/
Hann gengur inní ólæst húsið/
Fyrir löngu búinn að drekkja sér í búsið/
Þekkir húsið enda ekki þar inni í fyrsta-sinn/
Hún sér hann og reynir að byrsta-sig/
En hann grípur hana áður en hún kemur upp orði/
Það sem að hann ætlar sér að gera nálgast morði/

Viðlag
Hún þekkti hann betur en aðra
Treysti honum meira en orð geta lýst
Tárin nú fylla báða hvarma
Hún lifir í ótta það er fyrir víst

Ótti og örvæntin í huga stúlkunnar ríkja/
Gleðin er byrjuð úr huga hennar að víkja/
Frosin, getur fallega líkamann ekki hreyft/
Meðan hann rífur hana úr af þvílíkri heift/
Snertir líkamann á hátt sem telst ekki við hæfi/
Af vanlíðan sál hennar blæðir/
Öskrin reyna að brjótast út en stoppa við munninn/
Þetta er tapað, sakleysið brunnið/
Hann strýkur á henni brjóstin og færir síðan hendina niður/
Hún lokar augunum, til guðs byður/
Um að þetta endi fljótt, en hann er rétt að byrja/
Stríkur yfir snípinn, yfir hennar einkastað/
Hefur aldrei verið snert áður, hún var óskrifað blað/
Þessa nótt tók hann meydóm með valdi/
Sem hún var búin ætla öðrum manni/
Þegar hann er búinn að sinna sínum myrkraverkum/
Á sína leið hann burtu hverfur/
Hugsanir um hennar hug þjóta/
Sjálfri sér hún byrjar fljótt að blóta/
Hvað hafði hún gert til að verðskulda þetta/
Reiðin brýst út og öskrin út spretta/
Hún hafði verið svo saklaus og góð/
Alltaf hagað sér sem einstakt fljóð/
“Vil ekki finna þennan sársauka sem að ég finn”/
“veit ekki hvað ég á að gera þetta var pabbi minn”/

Viðlag x2
Hún þekkti hann betur en aðra
Treysti honum meira en orð geta lýst
Tárin nú fylla báða hvarma
Hún lifir í ótta það er fyrir víst