Fyrsta versið í texta sem ég er að semja, and it's all I got, er ekki búinn með meira.

Það er stormur úti og ég stend ekki í fæturnar, er ekki í skjóli,
er í myrkri, engu ljósi, straumurinn er harður í þessu fljóti,
(er þetta flókið?) rauðar rósir tákna ást, mig langar að henda þeim öllum í sjóinn,
halda einni á lífi, fara heim og setja ljúfa tónlist á fóninn,
ég bað til Guðs um betra líf og fá að hitta rétta fólkið,
held ég hafi gert eitthvað vitlaust því ég skaut sjálfan mig í fótinn,
heyrir einhver í mér þó ég hrópi? (ég hrópa á ást!) mun einhver svara á móti?
veit ég mun falla niður einsog snjórinn, spyr nú sjálfan mig “hvar er rósin?”
því þessi hróp-mín rötuðu til stelpu, og hittu beint í hennar hjartastað
hún var ekki einsog allar stelpurnar sem sögðu bara “oh ég elska rappara”
ég leitaði að ástinni og fann-hana, ligg samt oft á næturnar andvaka,
hugurinn tók yfirhöndina, ég sat-þarna og hlustaði á hann-tala,
hvar er haturstilfinningin núna, var það ekki ég sem drap-hana?
skar-hana, notaði ástina til að kæfa hana með kaldhæðnislegum brandara,
(ástin sigrar allt) -svo satt, ég trúði ekki þessu orðum, en nú er ég farinn að halda-það,
að ég sé besti vinur ástinnar einsog Jesú er besti vinur barnanna,

Ég senti þetta inn til að fá á mig gagnrýni, góða eða slæma, mér er sama. Bara go on and be honest, please.