er ljósin slökkna á stjörnunum niðardimmt verður yfir heiminum/
skósveinar taka sýn fyrstu skref og þokan sveimar um/
orðið ljós i minum huga fjarlægist með hverju skrefi/
ég þurka móðuna úr augunum en get því miður ekki séð þig/
hyljardýpið eltir mig og gapir við minn líkama/
að ég sé með mátt í fótunum ég verð víst að nýta það/
en ég er ekki sá sem getur bjargað heiminum frá heimsenda/
þó ég sé umtalaður gerir það mig ekki goðsagnkenndan/
ég er aðeins lítið peð króaður af i mannfjöldanum/
með sömu mætti og aðrir kemst því ekki úr mannþröngvunum/
jörðin opnast við mínar fætur og öskrar háðstöfum á mig/
ég hoppa niður og loksins fæ ég að sjá þig/
það var valið úr miljónum og ég varð fyrir valinu/
vellíðunar tilfining flæðir í gegnum mig og mótar nýa hugstefnu/
ég stýg upp úr jörðinni og er andspænis dauðanum/
en allt fer i réttar horfur er ég kveiki ljósin á stjörnunum/

2 vers
Er ljósin slökkna á stjörnunum mættir guðana eru stoppaðir/
lífsþrota þeir liggja þar og kalla á alla sem að lifa eftir/
mættir aðra rísa og eru notaðir til illverka/
andar flæða eftir götum og reyna að skera á okkar kverka/
ég tek mig saman i andlitinu og held áfram i orustu/
ég safna saman her og kem fram með forustu/
guðirnir stirkja mig og gefa mér ljós i mitt hjarta/
myrkrið er ekki eilíft og við munum finna það bjarta/
yfirbugaðir við verðum fljótt ef að ekki kemur hugrekki/
við erum að etja við ofurefli án þess að vita okkar manneðli/
við erum aumingjar og munum kremjast eins og brauðbiti/
nema einhver læðist i gegn og nái að sýna sitt hugrekki/
ég læðist fram hja þeim og næ að sleppa undan dauðanum/
og mannkininu er bjargað er ég kveiki ljósin á stjörnunum/