Sagan af sögu ævi minnar,
er margþvæld og gömul tugga án upphafs né endis.
Hún tekur sér það bessaleyfi fegins hendi í hönd,
að teygja sig út í hið óendanlega,
þar sem skáldaleyfi leggur inn umsókn fyrir raunveruleikajakkafötum með slaufu daglegs lífs.
Hún ekur málsgreinum yfir efnisgreinar,
ættartrés allra talaðra orða.
Sem stafsetningarvilla hún gerist persónulegur vinur,
er hlustar á huglæg vandamál og skilar þeim til baka,
með rauðan hring utan um stuðla og höfuðstafi.
Ég hrapa í stafi svo ég megi drukkna í eigin hugarhafi,
og hendast aftur til byrjunar þess hrafnasparks,
sem mun aldrei enda…

Því það eru misvitar upphrópanir, rangsagðar tilvitnanir
villufylltar ritgerðir og illa sagðir málshættir
sem geysast fram sameiginlegan samræðugrundvöll tungumálsins
í byrjun tjáning einföld en endaði í horni táknmálsins
líkamstjáning, innri þjáning liggur kyrr í skotgröfum
barkakýlið myndar orð sem brjótast fram með andköfum
meginmálið meitlað myndlíkingum, tjáð í bókstöfum
móðurmálið máist burt, öskrandi hástöfum
tungur tæpast ná að túlka hugsun sem í álögum
þó tunguliprir taugaendar endi oft í áflogum
misskilin form tjáningartengsla enduðu oft í bálförum
gerið ykkur virkilega grein fyrir málsins alvöru??

ekki að reyna að vera einhver gúrú eða að halda því fram að ég viti allt en my fellow rappers, hugið að því að orðin skipta ekki skít heldur tilfinningin sem þið setjið í þau, og það skilar sér líka í gegnum tölvuskjáinn.. peace.