“Eftir lífið erum við alveg jafn dauð eins og fyrir það.”

Nema hvað, við erum ekki dauð áður en við fæðumst. Við erum ekkert, ef svo má segja - við erum ekki til í neinum almennilegum skilningi þess orðs. Ég var hvorki sæðisfruman í pabba né eggfruman í mömmu - það er ekki um neinn “Mig” að ræða fyrr en einhvern tímann þegar liðið er á meðgönguna (eða þegar eggið hefur frjóvgast og komið sér fyrir - ég er ekki alveg viss).

Svo getur alveg verið að við séum dauð, en samt til á öðru tilvistarstigi. Þá myndi þetta stig vera kallað “líf”, eins og við tölum um “lirfustig” hjá skordýrum, og síðan kæmi dauðinn - púpustigið. Og síðan kæmi eitthvað annað - þá værum við fullþroska, eins og maurar. Eða fiðrildi, ef mönnum er illa við maura.

Líf er jú eitthvað sem er aðeins að finna í efni, en hugmyndin á bak við þetta næsta tilverustig er einmitt að það er óefnislegt, það er ekki í efni heldur aðeins í anda (eða eitthvað álíka). Það væri því beinlínis rangt að kalla það stig “líf”.

En þetta kemur allt í ljós þegar maður deyr. Þá er bara að vona að engin trúarbrögð hafi komist nálægt sannleikanum :).<br><br>Þorsteinn.

Það eitt að allt væri svo tilgangslaust eitthvað kemst ekki nálægt því að láta mann halda að það sé nokkuð eftir dauðann annað en rotnun og grotnun og minningar eftirlifenda. Lífið getur alveg verið algerlega tilgangslaust, eins og margoft hefur verið bent á. Eins og þú orðar þetta, þá er þetta bara eintóm óskhyggja.<br><br>Þorsteinn.