Hanxer. Ég er nú ekki svo viss um að náttúran bregðist svona við dónaskap okkar.

Til þess að hún taki dónaskapnum persónulega þá þarf hún að vera einhverskonar persóna ekki satt? Ég held að það sé langsótt að segja að náttúran geti brugðist við einhverju á rökréttann hátt…

Yfirleitt er nú allt háð tilviljunum sem náttúran þróar.

Svo hafa öll lifandi dýr einhverskonar krabbamein. Hvað hafa þær lifandi verur gert náttúrunni?

Svo er nú annað sem ég hef spáð aðeins í. Maðurinn er afsprengin mörg hundruð alda þróunar á jörðinni og er því hluti af náttúrunni… Og sem hluti af náttúrunni þá hlýtur allt sem við gerum að vera náttúrulegt… ekki satt?

Þannig að það er í raun alveg sama hvað við gerum hér á jörðinni þetta er allt hluti af náttúrunni… og sú staðreynd að það skuli hafa fæðst vitund í kollinum á okkur er bara hrein tilviljun… kemur krabbameini eða upphafi og endilokum alheimsins lítið við.

Tíminn er til, jörðin er til, sólin er til og svarthol eru til hvort sem við erum til eða ekki.

Kveðja Gabbler.

ps… Gabbler mælir með að þið lifið lífinu lifandi því þið lifið það ekki af!!!

hanxer:
Náttúran getur varla haft eitthvert gildismat. Það urðu fyrst framfarir í vísindum þegar tilgangsskýringum eða gildishlöðnum var hent út.

Nú er ég ekki líffræðingur en ég tel nokkuð víst að krabbamein stafar af ákveðnum eiginleikum fruma sem eru undirstaða þróunar og breytingar, þe. að frumur geta stökkbreyst. Krabbamein hefur þannig engan sérstakan tilgang en það er til vegna eiginleika fruma. Sami eiginleiki er undirstaða fjölbreytni og þróunarhæfi lífvera.

Þetta þýðir þó ekki heldur að tilgangur lífsins sé að þróast og auka fjölbreytni sína. Aðeins að þetta er einn af eiginleikum lífsins.

M.

Líffræðilega er krabbamein bara þegar þeir hlutar frumunnar sem stjórna frumuskiptingu bila, oftast “neyðarhemlarnir”, sem gera henni kleyft að hætta að skipta sér, eða í versta falli fremja sjálfsmorð.

Krabbameinsfruma er eins og venjuleg fruma fyrir utan að hún er stjórnlaus, í hana vantar möguleikann á “að skipta sér ekki” og hún er þessvegna föst í skiptingarferlinu.

Fræðilega gæti þetta leitt til einhverja bóta og þannig séð orðið að nýju líffæri eða eitthvað, en það er alveg svakalega ólíklegt.

Allar pælingar um að náttúran sé að hefna sín þurfa að bíða þar til hægt er að sannreyna að náttúran sé vera sem hefur hugsun. Eða yfirleitt að náttúran sé vera en ekki safn af verum. Persónulega finnst mér þessi kenning út í hött þar sem hún stangast á við allt sem við vitum um náttúruna, en í anda vísindanna er eins gott að útiloka ekki neitt.<br><br>Betur sjá augu en eyru.

ójá í svarinu mínu gleymdi ég þeim augljósu rökum að þar sem menn eru lífverur, og hluti af náttúrunni, þá hlytum við að vera hluti af þessari “samvitund náttúrunnar” og vita þá af henni.

Það er nefnilega staðreynd að menn eru náttúra, alveg jafn mikið og fuglar eru náttúra, eða gras, fljót, eða eldfjöll.<br><br>Betur sjá augu en eyru.