Já, nokkuð til í þessu hjá þér. Menn hafa lengi sett allt það besta í fari sínu á stall og kallað það Guð, og það versta djöfulinn, í stað þess að sætta sig við að þetta finnst allt í mannlegu eðli og taka ábyrgð á því.

Ég tel að leiðin að fullkomnu innra frelsi sé að þekkja eigið eðli, allt það góða og slæma sem kraumar í einni manneskju, ná stjórn á því og beita þessum krafti til góðra verka. Það að setja guð niður á jörðina og segja að hann búi í manni sjálfum þýðir þá ekki að maður geti gert hvað sem er, heldur einmitt að maður verði að taka fullkomna ábyrgð á því sem maður gerir og reyni því alltaf að lifa sem siðvera. Að þekkja sjálfan sig er að þekkja guð og alheiminn. Að þekkja guðinn í sjálfum sér er að vera frjáls til að gera alltaf það sem er rétt.

Guð býr í gaddavírnum, amma.(Megas)

Guð var fundinn upp því að maðurinn var ekki tilbúinn til þess að axla þessa miklu ábyrgð sem lífið er. Hann ákvað að kenna einhverjum öflugum risastórum, ósýnilegum manni um þetta líf.
Alltaf þegar ég hugsa um guð sem ósýnilegan stóran mann verður mér hugsað til Douglas Adams sem var með ansi skemmtilega kenningu um þetta. Ég ætla að láta hana flakka eftir besta minni. Þegar hellisbúinn lifði í sátt og samlyndi við risaeðlurnar á steinaldartímunum þá varð honum hugsað til hversu æðislegt spjótið hans var. Þetta spjót var frábært, hann hafði búið það til sjálfur og það var alveg fullkomið fyrir hann. Hann gat drepið með því, skorið með því og kastað því að vild. Allt honum að þakka. Dag einn var hann að drösla risaeðlu heim í hellinn sinn. Þá leit hann á hellinn og hugsaði með sér “þetta er frábær hellir, hann er fullkominn fyrir mig.. hann ver mig frá rigningu, það er gott að sofa í honum og hann er bara alveg fullkominn, sérstaklega búinn til, bara fyrir mig”. En hann vissi að hann hefði ekki getað búið til svona stóran helli. Hann gat bara búið til spjót og svona litla hluti, því hlaut sá sem bjó til hellinn að hafa verið rosalega stór. Og fyrst hann hafði ekki séð hann, þá hlaut hann að vera ósýnilegur.
Þarna byrjaði fyrst að móta fyrir guði. Mitt álit er að maður verður að trúa á eitthvað. Margir velja að trúa á guð, álfa eða whatever. Það eru ekki allir nógu sterkir til þess að sjá guð í sjálfum sér. Málið er bara að trúa, sama hvort þú trúir á steininn úti í garðinum þínum eða þinn innra sjálf.