Að mínu áliti finnst mér hamingja ekki þurfa vera eitthvað sérstakt hugarástand þannig séð. Mótlæti og vanlíðan verður alltaf hjá fólki, hinsvegar er ljósár á milli viðbrögðum þunglyndra við mótlæti og hamingjusamara. Minn mælikvarði á hamingju og ég er ekki frá því að Nietzsche sé sammála mér þar líka, er því oftar sem maður getur hlegið því hamingjusamari er maður. Hamingjusamt fólk hefur mun hærra sjálfstraust en hamingjuminna, það er að jafnaðri grennra og heilsubetra.
Það auðvitað er undantekning á þessu, það er til fólk sem hlær ekki “frá hjartanu” og fólk sem virðist hafa gott sjálfstraust en hefur það í raun ekki(feikar).

Þú nefndir ofar að leitast eftir hamingju sé maður að eyða tíma í sjálfsblekkingu og hugsanlega missa af tækifærum að læra hvað það sé besta verkfærið til hamingju í lífinu. Þetta getur verið satt í einhverjum tilvikum. En hvað það eru margir þunglyndir á Íslandi sem hafa ekkert sjálfstraust og enga vini, fara aldrei útfyrir dyr og geta aldrei tekið áhættu og kynnst lífinu. Þannig þú hlýtur að vera sammála um að hamingjar er bráðnauðsynlegt verkfæri til að kynnast lífinu og gefa öllu séns. Það er ekki hægt að vera opinn og hugsa á sama tíma að allt á jörðinni sé ómögulegt. Af því þannig hugsa þeir sem ekki hafa hamingju.