VÁ ÓGEÐSLEGA DJÚP OG GÓÐ SPURNING

Það er engin frjáls þó að hann tekur ekki þátt í samfélaginu, það getur engin verið frjáls í þessum heimi nema ættbálkar kannski sem eru í engu sambandi við umheiminn og þekkja ekki nútímasamfélag.

Þú mátt ekki fara hvar sem þú vilt í heiminum, ekki neinstaðar án þess að yfirvöld viti af því(passar, vegatollar, kennitala, lögheimili, endalaust áfram…)

Þú ræður ekki hvaða efnum þú lætur í þig og hvaða efnum þú lætur ekki í þig, þú mátt ekki fara eins nálægt og þú vilt að eldfjallinu á fimmvörðuhálsi, ég má ekki reykja sígarettu fyrir utan skólan minn í skjóli heldur þarf maður að standa úti í brjáluðu veðri stundum.

Geri mér grein fyrir því að skólinn á lóðina en á að vera hægt að eigna sér náttúruna? Mín skoðun nei, mér finnst ég eiga jafnmikinn rétt á að standa þar þó að ég sé að reykja og gaurinn sem á lóðina.

Það þarf fyrst einhver að eigna sér hana (lönd eigna sér jarðir, semsagt ríkið) og selja svo landið sem er óréttlátt í mínum huga.

Hvað meinaru með að taka þátt í samfélagi? Það að menn búi í samfélagi þýðir ekki að það séu annars vegar hirðingjar og hins vegar sauðir.

Að trúa því að enginn geti stöðvað mann í að ná fram vilja sínum.

Bætt við 12. apríl 2010 - 21:30
Þannig að svarið er já. Það er þó persónubundið. Ef þér finnst þú geta framkvæmt það sem þú vilt í samfélaginu sem við lifum í þá ertu frjáls.

Það er ekkert frjálst

þarf ekkert meira að segja

Eitthvað hjá Vodafone.

ég mindi segja, að frelsi væri að vera í svokölluðum ‘'nomadic lifestyle’'….. sem er pretty much eins og gaurin í Into The Wild myndini gerði.

Frelsi er tálsýn. Sama hvort við tilheyrum mannlegu smfélagi eða búum í helli í himalajafjöllunum erum við ekki frjáls. Við getum þó talið okkur trú um að við séum frjáls í hvaða aðstæðum sem er, sbr. kenningar um existensíalisma.

Ef manni finnst maður vera frjáls, þá er maður alveg ásættanlega frjáls, imo. Það er þó auðvitað aldrei hægt að vera algjörlega frjáls. Alltaf hægt að finna annað frjálsara stig ofar því sem við erum á.

Góð spurning, mitt svar; það er ekki hægt C:

Fer eftir því hvaða samfélagi þú meinar.

Ákveðin tegund samfélags takmarkar frelsi einstaklinga til að ráðskast með frelsi annarra einstaklinga, en lítið annað. Ef þú ert ekki tilbúinn að sætta þig við slíka frelsissviptingu, ef þetta telst til frelsissviptingar að þínu viti, ertu ekki hæfur til að taka þátt í samfélaginu og svarið við spurningunni væri nei. Ef þetta væri að þínu mati sanngjarnt væri svarið við spurningunni já.

Samfélög sem hafa ekki einu sinni slíka takmörkun endast ekki mjög lengi. Að lokum væri sá snjallasti og sterkasti (eða sá snjallasti og sterkasti með mestu sjálfsbjargarviðleitnina) búinn að taka við sem einvaldur og þá væri aðeins einn í samfélaginu sem hefði frelsi til alls.

Við búum ekki í slíkum samfélögum, einstaklingsfrelsi er takmarkaðara en svo, og vafalaust nokkuð margir sem telja að frelsi sitt sé skert. Nokkrir þessara einstaklinga vinna utan laga samfélagsins að einhverju leyti. Ef slíkt kæmist upp væri frelsi þeirra enn takmarkað, en komist þeir hjá slíku myndu þeir kannski svara spurningunni játandi, eða kannski væri hægt að halda því fram að þeir væru ekki að taka þátt í samfélaginu.

Gott er að hafa í huga að í samfélagi eins og ég nefndi fyrst væri meira frelsi, en minni, eða enginn, réttur á hlutum. Þá á ég við rétt til styrkja, bóta eða rétt á hjálp frá einhverju yfirumboði ef þú lendir í vandræðum sem þú getur ekki leyst sjálfur. Í okkar samfélagi er að minnsta kosti ákveðin vernd fyrir veikari einstaklingana.

Hugtakið um frelsi er nokkuð gruggugt. Við erum ekki frjáls í eðli sínu, við lútum undir lögmál alheimsins sem við erum partur af, en höfum þó þessa hugmynd um frelsi(sem virðist vera nóg til þess að gera okkur, allavega samkvæmt athugunarviðhorfi okkar, frjáls).

Frelsi, eða frekar skortur á frelsi, er hömlun á möguleikum mannsins, nokkurn vegin mismunur á hugmyndum hans og vilja til framkvæmdar, og mögulegar raunframkvæmdar. Samfélagið eins og það er hamlar svo sannarlega getu mannsins til framkvæmdar, rétt eins og öll þrælasamfélög mannkynssögunnar. Það er þó hægt að koma völdum í hendur fólksins með nægilegri valddreifingu og þar með bætt möguleika mannskepunnar til gjörða og þar með gert hana, að hæsta marki, frjálsa.

Samfélög eru alltaf sniðin að þörfum valdstéttar þess. Þeir sem taka meirihluta ákvarðana sem hafa áhrif á gang mannfélagsins og þegna þess eru þeir sem hafa völdin/peninga, þeir sem hafa völdin eru mennskir og þeir sem eru mennskir taka tillitslausar, sjálfselskar ákvarðanir í garð annara.

Inn í samfélag okkar, sem byggist á kerfisbundinni framleiðslu sem er háð peningum, sem hefur hannast á þann hátt að gefa valdstéttinni öll völd og verðmæti, fæðumst við sem þrælar. Við erum öll skuldsett sköpurum peninga, eiganda banka og seðlabanka, og sökkvum dýpra í skuldaseiðið með hverri mínútu sem líður. Við sköpum og sköpum verðmæti, skuldsetjumst þó frekar og frekar og þrælum, þrælum og þrælum. Þannig er kerfið hannað, þetta er það sem kallast ‘economic slavery’.

Samfélög geta verið frjáls, en sakir eðlis mannsins er það ansi fjarstætt. Ef sérhver mannapi ætti sér landskika sem þjónaði grunnþörfum hans(skjól og orka), byggi í ~1000 manna samfélögum þar sem sérhver maður er upplýstur, hefur rödd og þessir 1000 íbúar funda saman og skipuleggja samgæði(lækningar, menntun, etc.(annað stig þarfa)), þá myndi ég segja að frelsi væri hámarkað.
Það er ekki fyrr en samfélög verða ákveðið stór þar sem kerfisbundið siðleysi valdhafa og hagsmunaaðila tekur yfir stjórn og gang apahópsins. Valddreifing er eina lausnin, t.d. með uppstokkun fólks í minni svæði sem öll mynda eina valdheild, gagnstætt miðstýringu sem býður upp á ótakmarkaða spillingu.

Ef við förum út fyrir sálma drauma þá er minnsta málið(tja, allavega ekki mesta) að endurskipuleggja samfélagið eins og það leggur sig, frá efnahagsþrældómi sem heldur vinnuþjörkunum, mannöpunum, í fjötrum.

Augljósustu skrefin væru:

að veita mannfólki rétt til þess að nýta eigið land til lífernis frekar en að treysta á efnahaginn og vera þræll hans og notfæra sér þræla úti í heimi til að skapa verðmæti fyrir sig - löggilda sjálfsagða veitingu hvers manns lands til að rækta mat (á Íslandi höfum við slæmt veður, en höfum hinsvegar næga orku og orka + plöntur + co2 = matur, húsaskjól með lömpum og vökvun breytist í nægan mat)

að taka auðsköpunarvaldið frá einkaaðilum og koma í sameign mannfólksins, afnema löggilda sköpun fjárs með brotaforðalánastarfsemi, láta sameiginlegan seðlabanka þjóðar skapa fé og lána út á engum eða lágmarksvöxtum

að koma pólitísku skipulagi frá fulltrúalýðræði í eitthvað eins og(miðað við Ísland) 800 * 250 manna “hverfisráð” sem ræða málin og senda hvert 3 fulltrúa í 2400manna alþingi, sem skiptist á 12 * 200 manna þing sem kjósa ákvarðanir (valddreifing, valddreifing, valddreifing)

að afnema löglega stöðu fyrirtækja sem þróast hefur gegnum tíðina(sbr. áhrif valdstéttar á skipulag samfélags) sem siðlausra “einstaklinga” sem taka enga ábyrgð og hafa einungis eitt markmið, að hámarka ávöxtum fés fyrir eigendur sína og endurvekja frumhugmynd fyrirtækja sem sameiginlegan vettvang einstaklinga til verðmætasköpunar - fyrirtæki ættu að vera sameign starfsmanna og væri það lögbundið á þann hátt




Snilld?