Hvers vegna? Það væri við hæfi að þú byrjaðir umræðuna með rökræðu á eðli raunveruleikans eftir að hafa skilgreint hann eftir bestu getu. Það er frekar kjánalegt að leggja fram spurningu fyrir aðra án þess að kljást eilítið við hana sjálfur.

fyrst þú getur hugsað.. þá geturu áætlað að þú sért til í einhverskonar formi..

það er ekki það sama, hægri og vinstri stjæornir eru sitthvor hlutirnir enn eru samt raunvurulegir, sumt fólk er vinstri sinnað og sumt hægri sinnað.

Hins vegar jafnvel þó það sé skemtileg pæling er heimurinn ekki draumur neinnar aðrar veru,(auðvitað er það mögulegt þannig séð enn það er of fráleitt til að íhuga það)

Sem er ekki það sama og að bulla möguleika út í loftið :)

Þú hugsar að þú hugsir og þess vegna ertu?

Við erum þá bara andlega horfin úr raunveruleikanum. Svo lengi sem það er einhver skrá eða minning yfir okkur þá “lifum” við ennþá. Það er ekki nema í gleymd sem við hverfum algjörlega. En svo er spurning hvað verður um okkar andlega form? Hverfa hugsanir okkar (eftir dauðann semsagt)? eða komust við í eitthvað draumkennt ástand sem við gætum haldið að sé nýr raunveruleiki (eins og í draumi, þá veit maður ekkert að það sé draumur, maður upplifir einhvern heim sem hugsanir okkar hafa spunnið upp). Í raunveruleikanum hefur maður semsagt stjórn á hugsun sinni og rökum, ekki í draumum. Gæti dauðinn þá verið endinn á líkamlegu lífi og byrjunin á draumkenntu ástandi, samt upplifað eins og raunveruleikanum? Er það ekki öll þessi hugmynd um drauga? eða ójarðneskt fólk sem “lifir” í raunveruleikanum án þess að vera kannski vart um að það sjálft sé ekki lengur partur af því?

Ég vona að þessar pælingar séu skiljanlegar :)

Það er hinsvegar alveg fræðilegur möguleiki á því að ef við gefum okkur óendanlegan tíma þá munum við á endanum geta skilið allt sem hægt er að skilja. Það eða eithvað sköpunarverk okkar, möguleikinn á Tækni sprengju væri tildæmis hentugur í þeim tilgangi.

Spurningin um raunveruleikan er samt svolítið öðruvísi þar sem hún gefur sér að við séum ekki raunveruleg þó svo við séum alveg sannfærð um það. Ef þú lítur út um gluggan er ekkert sem gefur til kynna að það sem þú sérð sé ekki raunverulegt. Þar af leiðir er svolítið erfitt að svara spurningu sem gefur enga möguleika á því að nálgast svarið, “allt sem þú upplifir er gabb, þetta er ekki til í alvöru.” allar tilraunir okkar og athuganir myndu líka vera gabb og allar okkar hugsanir.

Skemmtilegri pæling væri kanski að ef við gefum okkur að ekkert af þessu sé alvöru og mig sé bara að dreyma, þú ert bara ímyndun mín og ég sé í raun fiðrildi. Afhverju er þessi ímyndun ekki raunveruleg ? Hún er vissulega til, bara ekki á þann hátt sem ég tileinka raunverulegum hlutum vanalega, ímyindun er til í hausnum á mér (fiðrildinu) og hefur raunverulegar afleiðingar.

Á ég að afneita þessum raunveruleika af þeirri einu ástæðu að hann er ekki það sem ég hélt að hann væri ? Ef ég fer út í búð og kaupi nammi og verð ánægður þegar ég borða það, er það eithvað öðruvísi en að halda að ég hafi farið út í búð og orðið ánægður þegar ég hélt að ég borðaði nammið ? Eða hélt ég bara að ég hefði orðið ánægður ?

:O D: =^.^=