I see.

Ég veit, ég var að reyna orða þetta einfaldlega. Hlutur sem fær hröðun vegna þess að þyngdarkraftur verkar á hann fellur í átt að massanum sem verkar á hann, stefnan í átt að massanum er kölluð niður. Það er almennt talað um að léttari hluturinn, sem er oftast miklu léttari en hinn, falli í átt að þeim sem er massa meiri. Það er ekkert loðið við þessa skilgreiningu í mínum huga þótt ég hafi einfaldað útskýringu mína einum of.

Þú ert samt eitthvað að ruglast í klassískri eðlisfræði. Miðsóknarkraftur (sækir að miðju) er notaður til lýsingar á hringhreyfingu en ekki kraftur í sama skilningi og þyngdarkrafturinn. Það er einfaldara að skoða með hliðsjón af orkuvarðveislu: E = 0.5mv^2 - GmM/r. Hérna erum við að hugsa okkur massan m snúast um M. Fyrri liðurinn er skriðorkan sem fæst af hraða reikistjörnunar m um M. Seinni liðurinn er stöðuorkan sem m hefur í þyngdarsviði M. Það sem heldur reikistjörnum á braut um stjörnur er því massi stjörnunnar og þyngdarsviðið sem massinn veldur, en það er hraði reikistjörnunnar sem heldur henni frá því að detta beinustu leið inn að miðju stjörnunnar. Því hægar sem reikistjarnan fer því hraðar nálgast hún stjörnuna því skriðorkan er minni en stöðuorkan o.s.frv.

Að tala um fall reikistjörnu í átt að stjörnu er ekki svo skrítið í þessum skilningi. Raunar notaði Newton nákvæmlega þetta orðalag.

Sammála.


Hver veit nema norður er suður og suður er norður:P