Bara svara spurningu þinni, þú getur ekki orðið geðveikur af þínum eigin hugsunum, þú verður að vera eitthvað öðruvísi en meðalmaðurinn þarna uppi ef það á að gerast.

Ah, ofurraunveruleiki, upptök meðvitundarinnar og fleiri grunnspurningar. Trúðu mér, þú ert síður en sá svo eini sem ert að pæla í þessu :)

Það jafnar sig. Ágæt regla að taka skipulega á þeim og reyna að koma einhverju í verk. Ég held að það
sé eitthvað sálfræðilegt sem orsakar það að um leið og þér tekst að fá einhverjar niðurstöður úr þessum
pælingum verðirðu nógu stoltur af því til að gleyma restinni, þó ekki nema í smá tíma.

Að verða geðveikur á eigin pælingum er held ég ekki hægt. Ekki beinlínis. Þær gætu ýtt undir eitthvað
annað. Ef þú ert til dæmis einmana að eðlisfari gæti það farið illa með þig að loka þig af og pæla of
mikið.

Ef þú heldur raunverulega að þú sért að verða geðveikur (“clinically”) þá er best að gera
eitthva í því. Til að byrja með mæli ég með bjór og félagsskap. En mig grunar að það sé ekki vandamálið

uuu..sko, það er MJÖG erfitt að toppa mig í því að pæla, er alltaf í eigin heimi með þvílíkar pælingar, svo miklar að ég teki ekki eftir umhverfinu. Hef verið með sömu pælingar og þú í nokkur ár en er samt ekki orðin geðveik eða neitt :P Þannig að nei, held að pælingar séu bara hollar.

Hér hef smá sögu sem mér finnst dálítið gaman að segja annars lagið og hefur mikið að gera með af hverju ég er þessi heimsspeki skekúlant sem ég er í dag. Sko ég hafði heyrt kenningu Decartes þegar ég var “lítill”, “ég hugsa þess vegna er ég” - “i think therfore i am”, en aldrei spáð neitt sérstaklega í þessu. Þegar ég var um 11-12 að mig minnir þá var ég að vinna í “unglingar vinnunni” og verkstjórinn minn var eitthvað að ræða meiningu lífsins eða eitthvað slíkt við okkur krakkana (útaf hverju man ég ekki) og þar kom hann með þessa skemmtilegu pælingu: Ég veit að ég er til því er hugsandi og pælandi en ég veit ekki um Þig, það er að segja ég veit ekkert hvort þið hin eruð til eða hugsanlega bara ímyndun í mér. Pælingin var þannig að hugsanlega væri ég einn í heiminum og allt annað ímyndin mín af því að vera einn, svona eins og ég væri guð illa haldin af einmanleika. Allavega þá fór aðeins að spá meira í þetta Decartes dæmi og svona þetta varð pínu blossi í mínum litla kolli í átt að heimsspekilegri hugsun. Þetta er basically málið, ég fæ stundum þessa sömu tilfinningu að þetta sé allt eitthvað voðalega Óraunverulegt og ég sé svona að stjórna einhverjum líkama sem er ekki minn.

vá maður ég fór að horfa á anime seríu sem heitir neon genesis evangelion… hún byrjar svona voða venjulega bara eikkerjir rosa bardagar og fl. en síðan eftir svona 20 þætti verður þetta mjög áhugavert og enda þættirnir voru rosalegir!!(leikstjórinn varð geðveikur in real life).þetta verður eikkað guðfræðilegt dæmi… 18 englar og maðurinn er einn af þeim og rosa legar pælingar í gangi sem ég er búinn að vera með á heilanum síðan ég hætti að horfa:| og þetta eru allt allveg áhugaverðar pælingar…. mæli með þessu ef maður hefur tíma.

Nei þú ert ekki einn í þessum heimi af því ég er hér líka.

Nihilismi er svarið.
Ef þér finnst það óbærilegt afneitaðu sannleikanum og lestu biblíuna.