Ég skil hvað þú átt við. En það sem ég átti við var hvort að ég mundi halda áfram að lifa eða hugsa, semsagt lifa, eftir að líkaminn minn deyr.

Það er bara ólogískt ef það er líf eftir dauðann. Kannski tekur við eitthvað annað ferli en engan veginn líf, því að ef maður deyr þá er maður ekki lifandi.

Nákvæmt orðalag er bráðnauðsynlegt. En stærðfræðileg nákvæmni er hins vegar ekki alltaf möguleg. Það er allt í lagi að tala hversdagslegt mál í stað þess að tala í t.d. rökfræðiformúlum, a.m.k. ef það veldur ekki misskilningi. Og ég held að það myndu nú fæstir skilja spurninguna í þessu tilviki öðruvísi en að það sé verið að spyrja um hvort það sé hugsanlegt að maður lifi eftir sinn eiginn dauða. Orðalagið “líf eftir dauðann” þýðir það meira eða minna, það hefur alltaf verið notað um þessa hugmynd og aldrei neitt annað (svo ég viti alla vega). Það er auðvitað rétt að það gæti verið notað um þá hugmynd sem þú ert að vekja athygli á en í reynd er það afar ósennileg túlkun á orðum þess sem spyr spurningarinnar.

Ég er sem sagt sammála þér um að nákvæmni í orðalagi sé nauðsynleg en um leið er kannski óþarfi að þykjast ekki skilja það sem 99% málnotenda vita að er í reynd svo gott sem ótvírætt orðalag :)

Það er alveg á hreinu að allt líf deyr út ef ég skyldi einhverntíman deyja. Fólk mundi einfaldlega ekki lifa það af!

Hold þitt deyr og blóð þitt hættir að streyma. Það er kallað dauði, eða andlát (sem er reyndar frekar lélegt orð verð ég að segja). Þrátt fyrir það geturu alveg verið í fullu fjöri. Jafnvel meira fjöri en áður.

Bætt við 3. apríl 2007 - 22:15
En þú veist nei nei, orðalag skiptir litlu, þetta er heimspeki, ekki orðaleikur.