1. Er hægt að herma eftir einhverri annarri persónu svo mikið, að maður hættir hreinlega að vera maður sjálfur?
Ef svo er, hvenær hættir maður að vera maður sjálfur og byrjar að vera eftirlíking af hinni persónunni?
segjum svo líka að þetta sé þráhyggja og maður gæti hreinlega ekki bara hætt að herma eftir hinni persónunni, að herma eftir hinni persónunni væri líf þitt. Í styttra máli: Er hægt að vera einhver annar?

Ég myndi segja að ef þú kaust að herma eftir hinni persónuninni þá ertu að leika sjálfan þig eins og þú vilt vera og með því að læra það ertu meira að vera þú sjálfur. Svona eins og karakterinn hans Johnny Depp í Benny & Joone:)

Hinsvegar gæti þetta líka verið einhver týpa af geðveiki. Eins og í myndinni minnir mig:p

2. Er hægt að missa allan vilja að stjórna sér sjálfur og láta einhvern annan stjórna öllum aðgerðum þínum?

Þú þyrftir þá að vera rosalega viljastyrkur. Held það væri samt alveg hægt einhvern stutta tíma, svo sem einn dag eða kannski viku. Fer eftir hve sadistaleg manneskjan sem stjórnar þér er.

3. Ef ég myndi gera allt eins og ég myndi ekki gera venjulega, heldur myndi ég neyða sjálfan mig í að velja andstæðan kostinn, væri ég í rauninni ég eða væri ég andstæðan af mér ?

Ekki ef þú hefur ekki fundið sjálfan þig.

ég held það sé ekki hægt að herma eftir annarri manneskju svo mikið að það leiði til þess að lokum að maður hætti að vera maður sjálfur.
það ert ÞÚ sem velur, hvort þú vilt herma eftir einhverjum öðrum, og um leið og þú ert að herma, að þá ertu að gera eitthvað sem þér hefði ekki dottið í hug, eða vildir að þér hefði dottið í hug, en þar með ertu með þínar eigin skoðanir, sem einkennir þig frá hinni manneskunni.
Líka, ef þú tekur upp alla takta einnar manneskju, að þegar þú hættir að umgangast hana í einhvern ákveðin tíma, gætir þú allt eins byrjað að herma eftir annarri manneskju. held þetta sé eitthvað geðrænt vandamál, óöryggi og svoleiðis.


ég held að þetta ættleidda barn myndi einmitt hneigjast að því að gera eitthvað á móti þér, heldur en að fylgja þér í einu og öllu. á endanum, hlýtur barnið að gera sér grein fyrir að það hefur sjálft skoðanir sem þurfa ekki endilega að vera þær sömu og foreldra. barnið væri auðvitað það sjálft en þú myndir að öllum líkindum hafa veruleg áhrif á það.

þú ert þú. hvort sem þú tekur ákvörðun að gera eitthvað sem þú gerir alltaf, eða gera þvert á það. þegar uppi er staðið, ert það þú sem tekur þessar ákvarðanir. og þær getur enginn tekið fyrir þig.

hvað er annars að vera andstæðan af sjálfum sér… er það hægt yfir höfuð?

Það er ekki hægt að verða manneskjan, maður væri alltaf önnur manneskjan en hin. Einfaldlega þar sem tveir hlutir geta ekki verið á nákvæmlega sama stað. En það er of leiðinlegt svar.

1. Ef þú hermir bara eftir hegðun hinnar manneskjunnar ertu hún ekki. Þú hagar þér eins en það er ómögulegt að vita hvernig hún hugsar nákvæmlega. Hegðun er bara eins og hvert annað mynstur og tjáning. Ef þér tekst hins vegar einhvern veginn að skilja mótívið á bak við allt hjá þeim sem þú hermir eftir og ferð að hugsa eins, lifir í sama hugarheim og hann og gætir þess vegna gert allt samtímis eins og hann þá er spurning hvor væri hvor (ath. þú myndir öðlast mótív persónnar með því að hafa til dæmis sömu minningar og hún, langanir, þarfir… en þá er spurning hvort þið þurfið þá ekki að vera líffræðilega (sálfræðilega) eins). Þá gætirðu hagað þér eins og viðkomandi þótt sá myndi falla frá og þá skipti eiginlega ekki máli fyrir aðra hvor væri hvor. Það eina sem myndi skilja ykkur að væri staðsetningin og staðsetningarsaga (og hún er leiðinlegt smáatriði þegar hún breytir engu…).

Bara að herma eftir einhverjum er ekkert merkilegt, þú getur tildæmis copy/paste-að þennan texta. Það gerir þig ekkert að mér.
En ég efast um að tjáningarmáti mannsins bjóði uppá að miðla hugarheimum á nægilega fullnægjandi máta til að þú verðir það líkur þessum sem þú reynir að herma eftir til að aðeins heildar-staðsetning, fyrrverandi heildar-staðsetning og fyrrverandi innbyrðis staðsetning efnisins í ykkur skilji ykkur að.


2. Mér finnst (spurning hvort aðrir finni það líka) að vilji mótist af vissum fastmótuðum löngunum og þörfum sem við fæðumst með eða öðlumst.
Ef öll löngun þín og þörf í lífinu væri að borða banana myndi sá sem stjórnaði framboði banana til þín stjórna hegðun þinni fullkomlega. Ef hann segir þér að gera eitthvað í staðin fyrir banana myndirðu gera það ef þú myndir reikna það út að það að gera þessa hluti sem hann bæði þig um væri minna “vesen” og áhætta en að ná stjórninni af honum.
Já, ég held að svo lengi sem einhver stýri því sem þig langar í og þarfnist og þekki allar langanir þínar og þarfir og sýnist nógu sterkur til að þú reynir ekki að taka af honum þessa stjórn, þá stjórni hann vilja þínum. Ef þú hins vegar missir allan vilja, þá ertu náttúrulega engu betri en dauður og enginn getur stjórnað þér.

3. Það sem færi þig til að gera þetta ert þú. Hegðun þín gæti samt verið andstæð.

Cool

nei, ég meina það, þetta er töff pæling !

Sko, þú ert að herma eftir annari persónu, þá ert það eiginlega hreinlega bara ÞÚ sem ert sú persóna að herma eftir annari persónu :)