Er þetta ekki bara hroki í mannfólkinu að líta á sig sem mikið æðri?
Sömuleiðis er málið að hlúa að fólki sem verður lamað að það sé von að það finnist einhverntíman lækning.

sammála þér, fólk er orðið of væmið við missir mannslífs. Dauðinn er ekkert merkilegur af mínu mati, tákn um hringrás lifsins, hverju skiptir máli hvort marr deyr núna eða á morgunn, það man enginn eftir þér eftir milljón ár svo lífið verður hvort eð er tilgangslaust. En eilíf hringrás lífsins gefur okkur kanski í hugarlund um það sem Nietzche var að tala um eilífa endurfæðingu þar til ofurmennið kemur, stundum fattaði ég ekki merkingu ofurmennsins en ég held að hann sé að gefa í skyn að hinn fullkomni maður verður aldrei til.

Hvað með að reyna hjálpa þessu fólki? Það er bölvuð mýta að fólk sem lamast eða örkumlast á annan hátt verði upp til hópa þunglynt. Flestir ná að takast á vandamálum sínum. Þeir sem eiga erfitt með þetta eru ekki langt frá því að vera eins og þunglyndur táningur í ástarsorg, hugsun þeirra byggist að mestu á óraunsæi og ranghugmyndum. Myndum við leyfa táning í ástarsorg að taka þessa ákvörðun? Nei, af því að við erum sannfærð um að hann á eftir að lifa ágætu lífi eftir að hann jafnar sig. Af hverju hugsið öðruvísi um lamað fólk? Það er fullt af lömuðu fólki sem lifir góðu lífi og er hamingjusamt. Það þarf bara að hjálpa því, þó svo að það sé ekki hægt að lagfæra lömun er gjarnan hægt að lagfæra þunglyndi.

Myndum við leyfa einstaklingi sem er brenglaður af lyfjamisnotkun að taka ákvörðun þegar hann er ekki í neinu ástandi til að taka skynsama ákvörðun um slíkt? Af hverju ættum við að leyfa geðveiku fólki að gera það? Þunglyndi er geðveiki.

Það er ekkert mannúðlegt að fylgjast með hjálparlausum einstakling fara sér að voða í einhverju geðveikiskasti.

Væri ekki lang eðlilegast að aðeins einstaklingar sem eru heilir á geði mættu sækja um slíka þjónustu? Fyrir mér hljómar það sjálfsagt en jafnframt útilokar nánast það að einhver notar þjónustuna. Sem útskýrir eðli máls míns kannski.

Jámm, ég veit ekki. Það er pínu eigingirni af ættingjum að halda lífi í manneskju sem getur kannski ekki matað sig sjálft, né gert þarfir sínar. Algjört grænmeti bara, hversu ömurleg tilvera ? Ég væri allavega tilbúin að takast á við dauðann ef þannig væri komið fyrir mér. Ég myndi ekki vilja vera ‘byrði’ á aðra og ég myndi ekki vilja lifa ef ég gæti ekki gert nokkurn skapaðn hlut sjálf. Ég er þá að tala um eitthvað stórtækt ekki minniháttar lömun eða eitthvað svoleiðis.