ég sagði fyrst að ég held að hugmyndir okkar séu rangar… maðurinn syrgir alltaf ástvin eins og um endalok sé að ræða… hafi maðurinn rangt fyrir sér er ekki um endalok að ræða og því ætti væntanlega að fagna… álit mitt er að við erum forrituð til að haga okkur á ákveðinn hátt…t.d. um 12 ára aldur geriru þér grein fyrir eigin dauðleika sem krefst þess að þú spyrjir þig spurninga…aðal spurningin er náttúrulega hvað gerist þegar ég dey og er til einhver Guð? Innbyggt í fólk til að leita Guðs…. Ef þú svo fengir svarið við spurningunni hvað gerist þegar ég dey og það eru engin endalok hlytiru að þurfa spyrja sjálfan þig hvað þú sért að gera í hér.