Mér finnst þessi setning ætli að breyta hegðun fólks á ansi tæpum forsendum. Hún segir fólki að vera það sjálft. En afhverju er fólk ekki það sjálft? Því það er óánægt með sjálft sig og vill ekki vera það sjálft. Í staðinn fyrir að ráðast að frumvandanum og segja manni hvernig maður leysir úr honum kynnir þessi setning fyrir manni hugsun sem flestir ættu að geta uppgötvað sjálfir (“ég er ánægður með sjálfan mig ég þarf ekki að þykjast vera einhver annar”).

Þetta er bara einhver vanhugsuð, einföld og óvönduð sjálfshjálparbóka“lausn” á vandamáli sem er stærra en nokkru sinni áður og sýnist mér þessi setning ekki hafa nein áhrif á þá sem hana brúka.

Þetta endar nú bara með mótsögn. Á hvaða tímapunkti er ég ekki ég? Ég get farið í hlutverkaleik og sagt að ég sé Súpermann, en ég er áfram ég.

Það sem að ég held að upphaflega hafi verið átt við og hafi tapast í þýðingu er að þú ættir að notfæra þér þá eiginleika sem þú ert gæddur frekar en að láta þá fara til spillis. Ef þú ert einstaklega góður vasaþjófur og hefur unun á því að gera ræna fólk ættir þú bara að halda þig við þá starfsemi.

Verðuru ekki bara að búa þér til ákveðna ímynd sem þú ákveður að vera?

ég tel að maður sjálfur breytist auðvitað með árunum, en ég tel ef maður vill finna sjálfan sig, eða sem nálægast því þá yrði maður að pæla hvað manni finnst rétt og rangt samkvæmt dýpstu rökhugsunum manns, og án alls gríns held ég og allra skyndihugsana “ Ég keyri of hratt, ég er að sýna mig fyrir framan stelpurnar.. Ég er svalur!”
Ef náunginn fer að pæla, þá er hann ekki svalur, og ef hann myndi kannski gera sér grein fyrir því eftir smá tíma, þá er hann einfaldlega ekki að vera hann sjálfur“


” Ég er í bleikum buxum, finnst mér það flott?"
Ef svarið er nei, þá ætti þetta ekki að höfða til manneskjunar, semsagt Þetta er ekki manneskjan.

Að vera maður sjálfur ætti held ég þá að vera samkvæmt..já dýpstu rökhugsunum manns.

ég veit ekki hvað ég er að fara með þetta en ég held að þetta skýri eitthvað hvernig ég lít á þetta.
Kv
Thorin