Það góða við lífið er, jújú stundum hlæ ég, stundum græt ég stundum meiði ég mig og stundum sef ég. En er það ekki bara ágætist ástæða stundum!
Humm ef við rökum saman öllum þeim rökum sem komið hafa fram hérna þá stendur það upp úr að við vittum það einfallega ekki hvort það sé bettra að vera á lífs eða liðinn.
Rétt?
Enn við gettum verið nokkuð viss um að við erum ekki dauð þó við séum kannski ekki viss um að við séum á lífi?
Ættum við ekki frekar að hugsa um eitthvað aðeins meira virði en dauðan og lífið svona rétt á meðan við höfum tíma til þess, þú gættir dáið á morgun eða eftir 10 mínótur, þú ert nokkuð örugur með það að deyja á endanum, mín hugsun er vertu ekki að búa til úlfalda úr mýflugu þegar þú þarft þess ekki. Reintu fregar að búa til mýflugu úr úlvalda, stundum er minna einfaldlega meira og þar af leiðandi er stundum bettra að vita mina en meira.
Ég lít á það sem blessun að vera bara einnföldsál sem skilur ekki meira en minna.
/enda er ég með dislexiu og kann ekki búffs í stafsetningu! en það er líka að getta minna en meira/