Ég veit að það er aldrei hægt að vera viss um umheiminn, þótt við smíðum brjálaða ofurvél sem finnur svarið getum við ekki verið viss um hvort við upplifum raunverulega svarið og ef við reiknum það sjálfir út getum við ekki verið vissir um hvort forsendurnar séu raunverulegar.

Í fyrra svari mínu er ég líka að spá í tilgang lífsins og heimsins framar öllu. Já og hann er að menn eigi að dæma útfrá sinni upplifun hvort hann sé þess virði og halda svo áfram með hann ef þeim finnst hann vera það. Ástæðan fyrir að ég treysti ekki vélum fyrir því er að við getum ekki verið viss um hvort þær séu raunverulega að upplifa eitthvað eða bara að gera eitthvað því þær eru forritaðar til þess, ef aðeins slíkar vélar væru eftir fyndist mér alheimurinn tómur því þá væri engin upplifun í gangi og tilgangur hans sem ég barðist fyrir er ekki lengur við lýði.

Svo er spurning um hvort við séum að bregðast forverum okkar með að leifa vélum að vaða uppi. Ég býst við því að áður hafi heiminum verið hrúgað saman aftur (veit samt ekki afhverju ég býst við því, mér finnst bara svo ólíklegt að við séum fyrst) og hrúgað honum þannig saman að mannskepnan hafi orðið (aftur?) til. Hvort sjálfsvitundin sé eitthvað sem sé alltaf til, einhver tegund tvö af kvöntum sem ekki enginn hefur haft vald yfir, eða bara kolefnakeðja ræður því hvort afleiðingar endurræsingar heimsins séu tilviljanakenndar eða hvort að forverarnir séu bara búnir að plana allt. Ekki get ég sagt um það og því nota ég ekki þessa trú mína sem afsökun fyrir örlagahyggju. Já og eins og kannski sést í síðustu setningunni þá geri ég fullkomlega grein fyrir því að skoðanir í síðustu grein þessa svars falla undir trú.