Þegar þú ert alveg einn hættiru smám saman að hugsa um hatur ást eða hvað annað. Þú ferð að hugsa frekar um hlutina í kringum þig. Maður hugsar ekki um sjálfan sig eins og aðra. Þú getur skammast þín, þú getur iðrast, eða jafnvel orðið reiður sjálfum þér. Að skammast sín er ekki hægt nema aðrir hafi komið til. Að iðrast snertir yfirleitt aðrar manneskjur líka, og ef þú hefðir ávallt verið einn kynnirðu það áreiðanlega ekki. Þegar þú ert reiður sjálfum þér ertu ábyggilega meira reiður því sem fór úrskeiðis en þér sjálfum, bókstaflega.

Þú gætir ekki lært það sem þú ekki kannt. Þar fer tilfinningin “samúð”.
Allt sem eftir væri væri þá sjálfselska, en hún myndi ekki þekkjast því það væri ekkert “öðruvísi” af sömu gerð til.

Ef allir væru eins og það héldist þannig hefði það nákvæmlega sömu áhrif og að vera alltaf einn. Annars færi fólk að breytast og allt væri allir hættu að vera eins og allir aðrir.<br><br>Allt hefur í lífinu tilgang
-fyrir utan lífið sjálft.

ég meina allir væru eins
ef þú ert með 2 nákvæmlega eins rauða bolta getur þér þá fundist annar miklu flottari en hinn?<br><br>Talbína