Ég sat á ónefndu veitingarhúsi um daginn og nefndi þá borðfélagi minn það sem við höfum heyrt svo ófá skipti “Ég þoli ekki að sitja og bíða eftir matnum…”
Það fékk mig til að hugsa, og eftir smá hugsun sagði ég við hana: “Mér finnst það alls ekki svo slæmt. Tilfinningin er alls ekkert ósvipuð þeirri að sitja í klósettinu og þurfa að kúka. Þannig finnuru til óþæginda, svangur þarf að kúka, en samt sem áður veistu að þú ert gulltryggður um að losna við þessi vandkvæði innan skamms. Þess vegna líður mér þægilega”
Heimspeki
“we are brothers