Ég er fyllilega sammála.

Platón var líka svo mikið menntasnobb.

Jú, þarna er auðvitað spurningin: hvað er hamingja?
Kannski skilgreinir Platon hamingju sem þekkingu. Skilurðu hvað ég meina? Að gáfur sé = hamingja, alveg það sama.
Ég er samt sammála þér, ég er ekki að monta mig en það hafa margir(fullorðnir og krakkar) sagt að ég væri gáfuð, en ekki finn ég neina hamingju í því. Þvert á móti, ég held að þeir sem viti minna séu jafnvel hamingjusamari, þó það gæti verið á fölskum forsendum. Bara eins og þegar maður var lítill krakki, vissi nú ekki mikið um allt það slæma og flókna í heiminum, hafði ekki áhyggjur af neinu nema hvort maður mætti fá nammi eða ekki og var bara í alla staði mjög saklaus og ómeðvitaður um illskuna í öðrum(þetta á auðvitað ekki um alla), var maður þá ekki hamingjusamur? Ég man að ég var það, ég vildi samt verða stærri, en vissi auðvitað ekki hvað það þýddi. Svo er náttúrulega til fullorðið fólk sem er ennþá soldið barn í sér, vill ekkert vita og er alveg áhyggjulaust og tekur enga ábyrgð. En er það fólk hamingjusamt? Ég held ekki. Staðreyndin er sú að með aldrinum VERÐUR maður að byrja að taka meiri ábyrgð og gera sér grein fyrir hlutunum og hugsa um sig sjálfur. Ég held að hamingjan felist í því að vaxa úr grasi og afla sér þekkingar og ábyrgðar, en á sama tíma viðhalda í barnið sér, og læra að lifa með þessu báðu. Reyna að “balancera” þetta. Það er það sem ég held að sé svo erfitt, og fólk leitar og leitar að hamingjunni í efnislegum hlutum þar sem hana er augljóslega ekki að finna.
En þetta er auðvitað bara mín skoðun.

ég hef nú heyrt þetta oft…

Kanxke er málið það bara að þegar Platon var uppi voru menn ekkert alltof gáfaðir, þeir sem voru gáfaðir þá voru þá líklega hamingjusamir, vegna þess að ekki svo margir voru gáfaðir og e-ð veit samt ekki gæti verið bull í mér.

“Þeim mun vitrari sem þú ert, þeim mun hamingjusamari verður þú einnig.”

En þarf ekki vitran mann til að finna hamingju?
— als ekki, en ertu ekki stundum ánægður að þú vitir hlutina en sér ekki þekkingarlaus? er það þá ekki hamingja sem hlotnast af því?

ég er samt sem áður ósammála þessu en ég held að ég viti svona nokkurnvegin hvað hann hefur átt við með tilliti til þess hvenar hann var uppi.

Þetta er rangt, því heimskari sem þú ert því hamingjusamari ertu. Sérðu ekki allt þetta heimska fólk í kringum þig er mjög hamingjusamt því það pælir ekki jafnmikið í hlutunum eins og vitra fólkið. AAAAgggghhh kallli óhamingjusamur….bjór…sjónvarp

Það er spurning hvort að Platon hafi ekki átt við tilfinningagreind?

Ég held að maður þurfi að skapa sér hamingjuna sjálfu

Hugsuninn sem að þú lýsir, að verða þunglyndur af pælingum sem leið til þess að þú uppgötvar að þú ert tilgangslaus er það sem að ég kalla últrasófista ;)

OK, það sem að Sókrates átti með því að vera vitur, er líklegast ekki það að þekkja 300 fræðiheiti á fiskum :)

Það sem að ég held að hann eigi við er það sem að hann kallar einnig sanna þekkingu, sem er þekking á sjálfum þér. Með því er átt við að þú vitir hvað þú vilt, þú veist hvað þér finnst rétt og hvað þér finnst rangt. Þetta er það sem að hann á sameiginlegt með heimspeki Búdda, að þekkja sjálfan sig og ganga síðan dammapaddha, eða veginn til upplýsingar (enlightenment, er þetta ekki annas orðið: upplýsingar?).

Hann s.s. hélt að sá sem að byggi yfir sannri þekkingu myndi, af því að hann vissi hvað var rétt (að sjálfsögðu miðast það við hvern einstakling), myndi hann breyta rétt og það myndi gera hann ánægðan, eða hamingjusaman.

Dauði Sókratesar var táknrænn fyrir þessa skoðun því að hann taldi sig allan tíman breyta rétt og með því að drekka eitrið og samþykkja aldrei neinskonar málamiðlanir eða reyna afsaka sig til að komast frá dauða, þá sannaði hann að hann var sjálfum sér samkvæmur og breytti rétt miðað við eigin skoðanir, sem að gerði hann hamingju saman.

Ég er kannski ekki besti maðurinn til að lýsa þessu, en ég tel mig skilja hvað hann á við enga að síður. Þú ættir að grípa góða bók um heimspeki (þú nennir samt örugglega ekki að lesa Síðusta dagar Sókratesar eftir Platón, því í sannleika sagt eru hún hundleiðinleg. En svipaðar pælingar er að finna hjá danska heimspekingnum Kierkegaard sem að skrifar skemmtilegri bækur (að mínu mati)).