ég hef nú bara lennt í því sundum að ég finn sjálfan mig bara horfandi á ekkert og allveg fullkomlega ómeðvitaður um það (svona eins og ég detti bara út í smástund)

Þegar maður dettur út og rankar við sér og vissi ekki að maður hafi verið að horfa þá hefur maður dáleitt sjálfan sig, já dáleitt, það er ekkert mál að dáleiða sjálfan sig, tengist hugleiðslunni. En það er annað mál. Þegar það gerist er maður að hugsa alveg fullt af hlutum maður bara man það ekki. Ef við skilgreinum “að hugsa” sem eitthvað sem þú ákveður að gera en ekki skipun frá heilanum um að færa fótin án þess að þú sért virkilega að pæla eitthvað mikið í því, þá er eiginlega ekki hægt að hugsa ekki neitt, í rauninni hvort sem það eru dagdraumar eða skipun til líkamans frá heilanum að þá eru alltaf einhverjar myndir að skjótast fram og til baka í hausnum á okkur, þú veist bara frekar ekkert af því heldur en að þú sért í raun bara að hugsa ekki neitt. Þegar maður er í dái þá er maður að hugsa fullt af hlutum, alveg eins og er manni dreymir, manni dreymir alltaf, allan svefninn, þú bara manst það ekki alltaf. Þess vegna held ég að maður verði að vera dauður til að hugsa ekkert. Næst þegar þú ert spurður; “hvað varstu að hugsa (fíflið þitt)???” Þá er svarið “ég bara veit það ekki” alveg gott og gilt svar :)

Hummm…..Hvað er, að “hugsa”?…..Hvað er “hugur”?…..fellur öll heilastarfsemin undir “hugann”? fellur skynjun undir hugarstarfið? ef ekki, er skynjunin þá nauðbundin huganum(úrvinnslunni), eða getur hún starfað óháð huganum? …………og svo auðvitað, hvað er ekkert?????o.s.frv!
það yrði mikið verk að finna ásættanlega niðurstöðu!
Ég ætla að kalla fullyrðinguna varasama! og láta þar við sitja.

Þú getur tæmt hugann.