JHinriksson fyrir 20 árum, 7 mánuðum Fjöldi lestra: 201

Til hvers er lífið?

Ég hef verið að velta fyrir mér afhverju maður lifir, hvaða tigangi gegnir það. Erum við fædd til þess að deigja eða er eithver tilgangur með lífinu.
Bróðir minn sem er prestur gaf mér þetta svar þegar ég spurði hann hver tlgangur lífsins er. Hann sagði að guð hefði skapað manninn og að maðurinn væri skapaður til samfélags við guð. En síðan kom syndin í heiminn og maðurinn hefur nú val hvort hann biður guð um að fyrir gefa sér syndirnar eða ekki.
Ef að maðurinn biður guð um að fyrir gefa sér syndirnar og filgir boðorðum hans þá fer maður til himna en ef ekki þá fer maður til helvítis.
Þannig að þetta líf er einskonar prófraun. Hvort maður fer til himna eða ekki.

Eftir að hann gaf mér þetta svar fór ég að hugsa og ég er kominn á þá skoðun að þetta sé rétt hjá honum.

marxus fyrir 20 árum, 7 mánuðum

Lamdi hann þig fast í hausinn með hamri um leið og hann sagði þetta? Þetta himnakjaftæði er bara einhver goðsögn til þess að blekkja sjálfan sig um að maður deyji ekki þegar maður deyr (sérðu ekki mótsögnina í því?). Það benda öll sönnunargögn og heilbrigð skynsemi til þess að við lifum bara einu sinni og deyjum svo. Það er tímasóun að sóa lífinu í einhverja goðsögn um æðri heima og framhaldslíf, það eina sem þú veist er að það er líf fyrir dauðann. Andartökin sem við drögum að okkur eru ekki ótakmörkuð að fjölda, svo það er um að gera að fara að njóta þess að draga andann og lifa á meðan þú getur það. Byrjaðu í dag að elska…lífið :)

Það er alveg með ólíkindum hvernig ólíklegustu tilgáturnar höfða alltaf sterkast til okkar mannanna á meðan það sem liggur í augum uppi fer framhjá okkur. Ég veit að þetta hérna að ofan hljómar eins og einhver útþynnt fegurðardrottningarlífsspeki, en ég er farinn að hallast að þessu eftir að hafa grandskoðað tilgátur hinna ýmsu trúarbragða og lífsflóttaheimspekinga.

Fyrra álit

Freesia fyrir 20 árum, 7 mánuðum

Það þarf ekkert endilega að vera að við lifum bara einu sinni. Margir trúa á fyrri líf og framhaldslíf og af hverju ætti það ekki að vera jafn satt og það að við deyjum og erum svo bara dauð það sem eftir er (og þá er ég að tala um andann, ekki líkamann)? Ég held að fólk ætti bara að hætta að pæla í því hver tilgangur lífsins er, það er sjálfsagt enginn tilgangur, við bara erum. Svo er það líka bara tímaeyðsla að vera endalaust að hugsa um það og verða svo snargeðveikur á endanum. La vita è bella…</

Fyrra álit

marxus fyrir 20 árum, 7 mánuðum

Af hverju ætti það ekki að vera satt? Af því það er afskaplega ótrúlegt, og heimskulegt. Dauði er samkvæmt skilgreiningu endalok lífs, og þess vegna er mótsögn að líf haldi áfram eftir endalok sín. Þetta er eins og að segja að maður trúi að það sé ennþá dagur þegar það er komin nótt, eða að árið 2003 haldi áfram eftir áramótin 2003/2004.

Andann og ekki líkamann segirðu? Það er einmitt fyrsta hugsanavillan sem á örugglega orsök að þessu öllu; að halda að það sé til einhver andi sem sé aðskilinn frá líkamanum. Það bendir allt til þess að líkaminn og “andinn” sé eitt og hið sama, “hvorugt” geti lifað án hins. Reyndar finnst mér óþægilegt að segja “hvorugt” því þá gefur maður í skyn að um tvo aðskilda hluti sé að ræða, þegar þetta er einn og sami hluturinn. Þessi tvíhyggja um anda og líkama er bara hugmynd sem á sér sögu þótt ekki sé hægt að tilgreina neitt sem heitir “andi” og á sér sjálfstæða tilvist. Þessi hugmynd er bara ímyndun sem á rætur að rekja til Platóns og hefur mengað vestræna menningu of lengi.

Fyrra álit

Freesia fyrir 20 árum, 7 mánuðum

Ok, mér er alveg sama hvað þú segir, það skiptir mig engu hvað aðrir segja um anda og líkama, hvort þetta er sitt í hvoru lagi eða saman. Ég ætla bara að fara eftir því sem ég trúi. Ég trúi að líkami og sál séu tvennt ólíkt, ég trúi á líf eftir dauðann og ég trúi á fyrri líf.

Hvernig er svo hægt að sanna það að dauðinn séu endalokin? Það veit það enginn fyrir víst. Þú getur ekkert bara sagt um einhvern “já, hann er víst dáinn og farinn að eilífu” (veit þetta er heimskulegt), kannski er sálin hans farin úr líkamanum og snýr aftur sem önnur manneskja nokkrum árum eða áratugum seinna. Hver veit?

Og mér er alveg sama hver skilgreiningin á dauða er, þetta þarf ekkert að vera hin eina rétta skilgreining, bara af því að langflestir álíta að hlutirnir séu svona. La vita è bella…</

Fyrra álit

marxus fyrir 20 árum, 7 mánuðum

Nei, langflestir halda að hlutirnir séu hinsegin, eins og þú heldur. Málið er að það er óþægilegt að hugsa til þess að einhvern tímann verði maður ekki til, og þess vegna býr fólk til þessa óskhyggju um annað/eilíft líf. Það er samt órökrétt og engin sönnunargögn sem benda til þess, en fólk er tilbúið að trúa ótrúlegustu hlutum bara til þess að bæla niður þennan ótta og sefja sig. Jafnvel þeir sem trúa ekki á eftirlíf og vita að annað fólk deyr forðast eins og heitan eldinn að hugsa um að þeir sjálfir muni einhvern tímann deyja.

Fyrst þú varst að tala um geðveiki, þá held ég að einmitt þessi tvíhyggja geti leitt til geðveiki ef hún er gerð að bókstaflegri sannfæringu í lífi fólks. Það er freistandi að trúa á alls konar anda og drauga og önnur tilverustig, og að hugarórar og draumar hafi einhverja merkingu og sjálfstæða tilvist, en þeir sem láta undan og gera þetta að raunveruleika í sínu lífi eru í bráðri hættu með að fara yfir strikið.

Ég held að því fyrr, sem fólk áttar sig á því að það muni einhvern tímann deyja, því betra. Þá getur það byrjað strax að lifa lífinu til fulls, og reyna að gera eitthvað við líf sitt sem skilur eitthvað markvert eftir til eilífðarinnar. Við lifum áfram inn í eilífðina í gegnum afkomendurna og verkin okkar sem fólk man eða man ekki eftir.

Deyr fé, deyja frændr,
deyr sjálfur hið sama;
en orðstír deyr aldregi
hveim er sér góðan getr. (Hávamál)

Fyrra álit

Freesia fyrir 20 árum, 7 mánuðum

Ok, ég get alveg viðurkennt að ég er drulluhrædd við dauðann þó svo ég hugsi stundum að mig langi að deyja. Ekki veit ég af hverju ég trúa á allt þetta yfirnáttúrulega, kannski af því ég við fá einhverja spennu í lífið, kannksi vil ég hafa eitthvað svona til að velta fyrir mér. Eða að ég er bara að reyna að flýja raunveruleikann.

Mér finnst samt skrýtið að mig skuli alltaf langa að fá martraðir. Alltaf þegar það gerist þá spái ég alveg rosalega mikíð í hvað allt í draumnum gæti merkt, hvort þetta og hitt sé að fara gerast. Greinilega vil ég hafa eitthvað dularfullt í lífi mínu, og það er kannski þess vegna sem ég vil trúa á slíka hluti. Til dæmis langar mig að geta séð dáið fólk, samt veit ég að ef það myndi einhvern tímann gerast þá myndi líða yfir mig af hræðslu.

En æ, ég veit ekkert í minn haus og ég nenni ekka að hugsa um svona. Kannski drepst ég bara algjörlega þegar ég dey. La vita è bella…</

Fyrra álit

[Notanda eytt] fyrir 20 árum, 7 mánuðum

við lifum til þess að viðhalda tegundinni einsog öll onnur dýr.
og svona hlutir eins og trú og áhguamál o.fl. kom bara útaf því að við erum svo gáfuð (en sammt heimsk).
we just have way too much free time :)

Fyrra álit

Gumifiskur fyrir 20 árum, 7 mánuðum

Arnarkist talaði um að lífið væri til að viðhalda tegundinni!! En afhverju þarf að viðhalda tegundinni ef henni er ekkert ættlað neins??? Af hverju eru þá einhverjar tegundir til ef það er enginn tilgangur með þeim?? Ég veit vel að þetta er kannski solldið asnalegt en sammt ef maður pælir í því!!
Samt þessari spurningu verður aldrei svarað, því fólk hefur svo ólíkar skoðanir á málunum. Það er aldrei hægt að fá alla til að wsamþykja það sama!

Úff…veit ekki, spái ekki, skil ekki…er það svar??

Fyrra álit

marxus fyrir 20 árum, 7 mánuðum

Af hverju er það ekki nógu merkilegur tilgangur, að viðhalda tegundinni? Við erum að þjóna tilgangi jarðarinnar. Og svo þróumst við til flóknara skipulags og samþjöppunar upplýsinga. Tilgangurinn kemur kannski ekki í ljós fyrr en löngu seinna í þróuninni, löngu eftir okkar tíð. Við erum samt komin frekar langt á veg í þróuninni og getum með vísindum reynt að skilja okkur sjálf og alheiminn. “Við eru leið fyrir Alheiminn að horfa á sjálfan sig”, sagði Carl Sagan ef ég man rétt.

Fyrra álit

Freesia fyrir 20 árum, 7 mánuðum

Þetta er bara bull, mér finnst það. En ég hef svosem ekkert betra svar sjálf. En Guð? Syndir? Mér finnst “synd” asnalegt hugtak og það er ekki hægt að skilgreina eitthvað sem synd. Þess vegna þoli ég það til dæmis ekki þegar fólk á hugi/syndir er að spyrja “Ég gerði þetta og hitt, bla bla bla, er það synd?”

Þar að auki trúi ég hvorki á himnaríki né helvíti, og veit ekkert hvort ég trúi á Guð. Kannski mun ég aldrei komast að því. La vita è bella…</

Fyrra álit

[Notanda eytt] fyrir 20 árum, 7 mánuðum

er ekki sagt að kynlíf sé holdleg synd ??? en sammt sammhvæmt trúarlegri brenglun er þá ekki gott að fæða börn inn í þennan heim og ala þau upp til að komast til “himna”

hmmmm ????? smá pæling

a paradox to think about

Fyrra álit

Freesia fyrir 20 árum, 7 mánuðum

Kynlíf holdleg synd? Ég get nú ekki séð það þar sem þetta hefur verið stundað í þúsundir ára (eða milljónir, veit ekkert um það). Svo kom syndin heldur ekkert með “Adam” og “Evu”. Synd er bara eitthvað sem mannkynið fann upp á og ekkert eitt er frekari synd en eitthvað annað. Til dæmis hef ég aldrei syndgað, einfaldlega af því ég hugsa ekki um mínar slæmu gjörðir sem syndir. Hins vegar er ég siðblind, en mér er alveg sama. La vita è bella…</

Fyrra álit

Heimspeki

Heimspeki

Ofurhugar

Stjórnendur

Hverjir eru inni

Korkar - Heimspekilegar umræður

Til hvers er lífið?

Dýr

Dægurmál

Fræði

Leikir

Lífið

Lífsstíll

Margmiðlun

Menning

Skjár

Sport

Tónlist

Tækni

Vélar

Hugi