Ég get allavega ekki hamið ástina… Hún er bara hluti af blóðinu sama hversu mikið maður reynir að neita henni.

Tilfinningar eru eitt það dýrmættasta sem hugurinn framkallar eða býr yfir ená sama tíma eitt það óhugnalegasta. Að útskýra þetta er erfitt því skylgreiningin eða hugtakið “tilfinningar” felur svo útbreytt efni. Margir þættir spila inní. Þegar krakki ákveður að leggja einhvern í einelti er það ekki hrein mannílska eða hatur sem keyrir hann áfram heldur margir utanað komandi þættir sem því valda, Hópþrystingur, Viljinn á að vilja falla í krammið, minnimáttarkennd o.fl..Gerandinn veit samt að gjörðir hans eru ranglátar. En þá komum við að þeirri spurningu að hvad er tað sem lætur okkur engu að síður gera þessa hluti. Vísindamenn eru nú að segja að mannkynnið er að þróa með sér nýja ákvörðunar aðferð/meðvitund, því “við erum það sem við gerum”. En sú aðferð er beytta rökhugsun en hingað til höfum við verið flokkuð sem tilfinningar verur. Þessi þróunn með manninum er nokkuð ung og telja þeir að þetta hafi byrjað að þróast með okkur fyrir um 150-200 árum, ef svo langt síðan.
En með þessu er verið að reyna að segja að við erum farinn að byggja ákvarðanir okkar eftir því hvað okkur finnst rökrétt. En til að andmæla sjálfum mér aðeins þá vaknar þessi athugasemd að maðurinn er jafn misjafn og við erum mörg og hver segir að allir hafi sömu rök um hvað sé rökrétt. :(

Myndin Equilibrium kemur þessu máli aðeins við I guess :)