VeryMuch fyrir 21 árum, 2 mánuðum Fjöldi lestra: 362

Handklæði, Epikúros, gagnrýni.

“Dauðinn kemur okkur ekki við. Á meðan við lifum er dauðinn ekki hér. Og þegar dauðinn kemur þá erum við ekki lengur til. (Þannig séð hefur eiginlega ekki nokkur maður haft ama af því að vera dauður).
Epikúros (341-270 f.o.t.)”

Þetta er fallegt hjá honum Epikúros, við þurfum ekkert að vera að hafa áhyggjur af dauðanum. En þetta er bara ekki svona.

Ef við þurfum ekki að hafa áhyggjur af dauðanum, þurfum við ekki að hafa áhyggjur af framtíðinni. Ekki áhyggjur af morgundeginum, ss lifa fyrir daginn í dag.

Að lifa fyrir daginn í dag er vel hægt, en það er ekki hægt að lifa þannig, og um leið skipuleggja sig eða gera áætlun. Þal virkar þetta “ráð” eða speki Epikúros aðeins fyrir þá sem eru tilbúnir að lifa lífi sínu þannig að þeir láta kylfu ráða kasti. Þeas að þetta virkar aðeins fyrir fólk sem er tilbúið til þess að láta tilviljunina eina ráða um það hver framtíð þess verður.

Vissulega er tilviljunin ófrávíkjanlegur valdhafi hvað varðar framtíð og örlög hverrar lifandi veru, tala nú ekki um þær verur sem hafa ekki vilja.

En við komum etv að kjarna málsins hér, með því að minnast á vilja. Hvað er vilji? Ég ætla ekki að skilgreina hann sérstaklega, heldur að sætta mig við hversdagslegan yfirborðsskilning hér. En ef við ætlum að lifa skv speki Epikúrosar verðum við að geta afsalað okkur okkar eigin vilja. Því fylgir mikill léttir, því að allt verður jafn ágætt, eða ekki ágætt. Hvað er ágætt hættir raunar að hafa merkingu, því að vera án vilja hefur enga skoðun á því hvað er betra eða verra, hlutirnir eru bara.

En mig grunar að þó það væri hægt að afsala sér viljanum algerlega, og þal praktísera speki Epikúrosar, þá séu fáir tilbúnir til slíks. Ég spyr líka hvort þvílíkt sé gagnlegt eða æskilegt. En það veltur auðvitað endanlega á vali einstaklingsins hvort hann eða hún afsalar sér vilja sínum. Afsal viljans byggist því á vilja til þess arna, þegar allt kemur til alls. Etv þarf líka að rækta viljan til viljaleysis stöðugt, til þess að halda viljaleysinu við. En er slík manneskja, sem er “án vilja” (eða viljug til viljaleysis) ekki farin að bæla niður sína náttúrulegu virkin, eðli sitt, verður hún ekki bara verkfæri heimsins. Er það málið?

Já þetta snýst um Grundvallar Tilgang Lífshlaups (GTL), þeas hver manneskja hlýtur að þurfa að rekja allar sínar ákvarðanir að þessum grundvallar tilgangi síns eigin lífshlaups (GTL) til þess að réttlæta ákvarðanir sínar. Þal gæti speki Epikúrosar hentað sumu fólki með samhæfanlegan GTL. En ég leyfi mér að efast um að margir hafi það GTL sem er nauðsynlegt til þess að afsala sér vilja sínum, auk þess sem ég tel að ef við lítum á náttúruna þe lögmál hennar, Gundvallar Lögmál Náttúrunnar (GLN), þá mun Epikúrískur lífsmáti ekki rekast vel til lengdar í kerfi GLN. Manneskja sem fylgir speki eins og kom fram hér að ofan, afsalar sér lífsbaráttu sinni. Ég tel það líklegt skv GLN að slíkar verur verði undir, í miskunnarleysi náttúrunnar. Því miður sannarlega, því miður auðvitað; það hlakkar ekkert í mér yfir þessu.

En þessi speki er þó æskileg við ákveðnar aðstæður, enda er hún upprunnin úr slíkum jarðvegi. Við þær aðstæður, að lífvera með vilja er þvinguð til að lúta öðrum vilja en sínum eigin vilja, er sú að ferð að neita sjálfum sér sínum eigin vilja, aðferð til að lifa af. Ss undir gýfurlega erfiðum aðstæðum er speki Epikúrosar etv lífsnauðsynleg til þess að halda geðheilsu. Við aðstæður kúgunar, af náttúrunnar hendi, eða af hendi samborgara sinna, eða undir öllum þeim kringumstæðum þegar manns eigin vilji er ekki frjáls, getur verið nauðsynlegt að “slökkva” á vilja sínum, til þess að lífsbaráttan sé bærileg, jafnvel svo hún sé bara möguleg. Enda var Epikúros upphaflega þræll ef ég man rétt. En sú staðreynd eru ekki rök fyrir því sem ég er að segja, heldur einfaldlega eðli spekinnar sem frá Epikúros er runnin.

Ég er á því að þessi speki sé “tæki” til þess að lifa af. Þal er hún afstæð við aðstæður. Hún er tæki hins kúgaða til að geta umborið tilveru sína, og það er vel. En í dag í nútíma samfélagi held ég að aðstæðurnar gætu ekki verið ólíkari aðstæðum þess sem lifir við slíka kúgun að hún kalli á “slökknun” viljans.

Ég vil raunar líta á sama hátt á hverskyns trúarbrögð, þó gætu verið undantekningar, að þau séu í raun “tæki” á sama hátt að speki Epikúrosar er í raun einskonar “tæki” til að umbera lífið.

En ef speki Epikúrosar er “tæki” til að lifa af, umbera tilveruna, eða bara gera sér hana bærilegri, þá hlýtur GLN að vera ráðandi, eða ríkja yfir þessum “tækjum”; þar sem þau eru í raun bara ein aðferð okkar til að lifa af sem tegund eða einstaklingar, líkt og eldur, föt, steináhöld, og allt annað sem við notum okkur til gagns í lífsbaráttunni.

Niðurstaðan má því taka saman í tvo þætti:

(1a) Spekin sem handklæðið lýsir, er í raun “tæki” í lífsbaráttu okkar.

(1b) Tæki þetta er afstætt við aðstæður eins og öll önnur tæki.

(2) Aðstæður í nútíma samfélagi kalla ekki á beitingu þessa “tækis”. Beiting þessa “tækis” væri frekar óæskileg ef eitthvað er, til farsældar miðað við nútímann.

Kv.
VeryMuch
 Arnþór L. Arnarson skrifaði: <hr>Spurningin er mikilvægari en svarið. <h

gthth fyrir 21 árum, 2 mánuðum

Gaman að einhver gagnrýni þessi handklæði af og til. Raunar er þetta svo löng umfjöllun hjá þér að hún hefði alveg mátt vera á greinayfirlitinu. En hvað um það.

Ég er, eins og þú, ekki alveg sammála Epikúrosi um það að dauðinn snerti okkur ekki á neinn hátt. En ég ætlaði ekki að að fara að tala um það. Ég ætlaði hins vegar að bregðast við einu sem þú segir, því ég er ekki alveg sammála því heldur.

Þú segir: “Ef við þurfum ekki að hafa áhyggjur af dauðanum, þurfum við ekki að hafa áhyggjur af framtíðinni. Ekki áhyggjur af morgundeginum, ss lifa fyrir daginn í dag.”

Þessu er ég ósammála, þ.e.a.s. fyrir utan að ég fallist ekki á það með Epikúrosi að dauðinn snerti okkur ekki, þá fellst ég ekki heldur á skilyrðissetninguna að ef dauðinn snerti okkur ekki, þá þurfum við ekki að hafa neinar áhyggjur af framtíðinni; og Epikúros þyrfti ekki heldur að fallast á það. Hann gæti alveg eins sagt að við þyrftum ekki að hafa áhyggjur af dauðanum en samt þyrftum við að hafa áhyggjur af framtíðinni og að við ættum ekki bara að lifa fyrir daginn í dag. Ástæðan er sú, gæti Epikúros sagt, að ef ég dey á morgun, þá er það ekkert böl fyrir mig því ég verð þá ekki til, en ef ég dey ekki á morgun, þá er alls kyns böl sem ég gæti upplifað og alls kyns ánægja sem ég gæti farið á mis við. Þess vegna liggi í augum uppi að ég ætti að gera ráðstafanir til þess að geta haft það gott á morgun.

Ég er ekki viss um að það sé rétt hjá þér að maður þurfi að afsala sér vilja sínum til að tileinka sér epikúrisma. Það er ekkert í epikúrismanum sem krefst þess. Epikúros hafði engar kenningar um að ekkert væri betra og ekkert verra og því fylgdi einhver hugarró. Hann hafði þvert á móti kenningu um það í hverju gæði mannlífsins liggja og hann taldi þau liggja í ánægju, hóflegri líkamlegri og andlegri ánægju. Og eftir því bæri að sækjast. Ég segi hóflegri vegna þess að hann var ekki þessi grófi nautnaseggur sem hann er oft sakaður um að vera. En hvað er ágætt hefur vissulega merkingu fyrir Epikúrosi.

Mér sýnist þú annars vera að rugla Epikúrosi og heimspeki hans saman við stóuspeki og kenningar um stóíska ró. Enda segirðu Epikúros hafa verið þræl. Það er ekki rétt, hann var ekki þræll. En stóumaðurinn Epiktetos var þræll. Og Epiktetos hefur kenningar um stóíska ró í krafti þess að þeir hlutir sem ekki eru á okkar valdi skipti okkur ekki máli.

Getur verið að þú sért að slá saman Epikúrosi og Epiktetosi? ____________________________________
Aut tace aut loquere meliora silentio.</

___________________________________

Fyrra álit

VeryMuch fyrir 21 árum, 2 mánuðum

Gthth:
Hehe, jújú ég er að rugla saman Epiktetosi og Epikúrosi, og er nú að berja enni mitt með flötum lófanum. Ég á það til að rugla soldið með nöfn. ;)

Þannig á gagnrýni mín á spekina, við um speki stóumanna, og þal Epiktetosar líka.

Það er líka rétt hjá þér, að það er hægt að plana framtíðina eins og dauðinn sé ekki til. En ég er að segja að slíkt sé ekki raunhæft. Þar sem ef maður skipuleggur líf sitt án þess að hugleiða dauðan, skipuleggur maður lífsitt eins og maður lifi að eilífu, en það hlýtur að leiða til villu í skipulaginu. En það er vel hægt að skipulegggja sig á þann hátt.

Ss sú aðferð að hundsa dauðan í framtíðinni, er sama aðferð maður myndi beita til að hundsa framtíðina, og þal gæti maður allt eins hundsað framtíðina. Þal hlýtur að vera eitthvað mein gallað við að hundsa dauðan, í skipulagningu sinni fram í tímann. Af því fellur skipulagningin útbyrðis, og hún verður ekki gild. En samhengi textans sem ég skrifaði, er ónýtt, af því að ég hafði speki stóumanna í huga þegar ég skrifaði hann.

Svekk. :)

Kv.
VeryMuch

Ps. Ég vildi ekki senda þetta sem grein, þar sem mér fannst vinnubröðin ekki vera í takt við greinaskrif. Ruglingur minn er líka í takt við vinnubrögðin. Ég skrifaði þetta í einni bunu, ég vil ekki senda slíkt inn sem greinar, lengur.

 Arnþór L. Arnarson skrifaði: <hr>Spurningin er mikilvægari en svarið. <h

Fyrra álit

gthth fyrir 21 árum, 2 mánuðum

Já þetta eru lík nöfn :)

En þarf Epikúros að skipuleggja líf sitt eins og dauðinn sé ekki til? Hann gæti alveg játað að hann deyi einhvern tímann og en samt neitað að það sé hræðilegt böl sem muni hrjá hann. Hann gæti alveg ráðlagt okkur að njóta lífsins meðan við getum, borða vel og rækta vinskap við aðra en lifa þó ekki bara fyrir einn dag í senn, heldur gera ráðstafanir til þess að okkur líði líka vel síðar meir. En að lokum deyjum við öll, það bara vilji svo til að það sé ekki böl sem við þurfum að óttast.

Mér finnst hann nefnilega ekki vera að afneita dauðanum, heldur einmitt vera að horfast í augu við og sættast við endanleika lífsins. Hann er ekki að hundsa dauðann heldur horfast í augu við hann með jákvæðu hugarfari (a.m.k. jákvæðara hugarfari en þeir sem hann er að tala til) :) ____________________________________
Aut tace aut loquere meliora silentio.</

___________________________________

Fyrra álit

VeryMuch fyrir 21 árum, 2 mánuðum

Gthth:
Jú það má vera að hann sé að sættast við dauðan, og sé í raun að reyna að horfa á þá staðreynd að við deyjum öll jákvæðum augum.

Ég tel þó að það sé vel hægt að gera ráð fyrir dauðanum, án þess að líta á hann sem neikvæðan hlut. (Þá á ég við að velta honum fyrir sér líka.) En þetta er auðvitað bara spurning um preferance. Spurning um persónu hvers og eins.

Mér þykir bara vera “villa” í því að horfa á lífið eins og dauðinn komi manni ekki við. Villa í skipulagningu, þó að við skipuleggjum auðvitað ekki dauðan, þá rekur hann okkur oft til verka, sem við myndum annars slá sífellt á frest.

Það er líka áhugavert að mörg meistarastykki í skáldskap og td heimspeki eru skrifuð um ca 60 ára aldurinn. Því hefur verið slegið fram að nálægð dauðans, kalli á verkin, og eða nálægðin við dauðan skapi frjómagn hugans. Þeas vissan um að stundin sé að nálgast fær þig til að horfa á lífið og samferðafólk þitt, ungt sem gamalt, í öðru ljósi. Mér fannst þetta góð tilgáta.

Það að hafna því að velta fyrir sér dauðanum, þykir mér vera sama eðlis og neita því að velta fyrir sér morgundeginum, þal ef maður kýs að hugsa ekki um dauðan, ætti maður með sömu rökum ekki að hugsa um morgundaginn.

En ef þetta er aðferð Epikúrosar við að líta á dauðan jákvæðum augum, þá myndi ég telja það að gleyma honum, eða að líta á hann sem manni óviðkomandi, vera einfaldlega lélega leið til þess að sættast við dauðan. Þessi aðferð hljómar meira eins og blekking, en raunveruleg sátt.

Annars þekki ég ekki grunnin sem þessi texti sprettur úr, ef hann er að tala til einhverra, þá þekki ég það ekki. Þannig að ég ætti í raun að tjá mig sem minnst sökum fáfræði minnar.

Kv.
VeryMuch
 Arnþór L. Arnarson skrifaði: <hr>Spurningin er mikilvægari en svarið. <h

Fyrra álit

[Notanda eytt] fyrir 21 árum, 2 mánuðum

Mér fanst þetta vera atigkist verð tilvitjun er ég var að lesa Veröld Soffíu og sendi þetta inn. Gaman að hún hafi vakið svona mikla athigli.
Örn Úlriksson.

Fyrra álit

marxus fyrir 21 árum, 2 mánuðum

Ég ætla ekki að svara með nákvæmum heimspekilegum rökfærslum heldur tala um mismunandi lífsspeki, sem mér finnst þessi tilvitnun snúast um.

Ég sé ekki hvernig þú færð það út að ef maður óttist ekki dauðann hafi maður engan vilja. Að sigrast á óttanum við dauðann er að mínu mati ekki ómerkilegt markmið sem hæfir þrælum, heldur eitt af því mikilvægasta sem menn geta gert til þess að losna við ýmislegt böl í lífinu. Auðvitað er það tæki til þess að halda geðheilsunni. Og hvað með það? Viljum við ekki öll halda geðheilsunni? Ótti við dauðann er það sem liggur á bak við flestar martraðir okkar og í verri tilfellum knýr fram ýmsa geðjúkdóma s.s. þunglyndi, kvíða, fælni, ofsóknarbrjálæði og geðklofa. Ég tel reyndar sjálfur að það að reyna að lifa í öðrum tíma en hér og nú, t.d. framtíð eða fortíð, sé eitt mesta böl sem menn geti skapað sér. Það að lifa í framtíð kalla ég t.d. að vera alltaf að eltast við skottið á morgundeginum, hlakka til helgarinnar, jólanna, sumarsins o.s.frv. í stað þess að vera hér og nú og reyna að njóta þess. Það að lifa í fortíð er t.d. að einbeita sér stöðugt að því hvað fór úrskeiðis í fortíðinni eða að reyna að endurupplifa ánægjulegar stundir fortíðar.

Þessir Grikkir í den ferðuðust víst margir til Indlands, og stóuspekingar (held ég -er ekki búinn að lesa nóg um þá) kenndu svipaða speki og “nektarspekingar” (jógar, naga babas) Indlands. Jógaheimspekin kennir að menn eigi að lifa hér og nú og ekki hafa áhyggjur af framtíð eða fortíð. Sömuleiðis eiga menn ekki að einblína stöðugt á það sem er handan við hornið, verðlaunin, markmiðið, hamingjuna sem er sífellt handan seilingar, heldur einbeita sér að því sem þeir eru að gera hverju sinni. SAMT eiga menn stöðugt að vinna að markmiðum sem þeir setja sér, taka fullan þátt í þeirri baráttu og stríði við sjálfan sig og aðra sem er lífið. Og viljinn er stöðugt að verki í setningu markmiða og ögun líkama og hugar. Þetta kann að virðast þversögn í augum okkar vestrænna manna, en við virðumst e-n veginn hafa glatað þeim hæfileika að sameina andstæðurnar og viðurkenna þversögnina (í jákvæðum skilningi -ég tel það reyndar ekki þversögn að lifa fyrir daginn í dag og setja sér markmið um framtíðina) eftir daga Herakleitosar og félaga.

Tökum dæmi: Þú ert að fara í próf á morgun. Áttu þá að hugsa stöðugt “Hvað ef ég fell? Þá mun líf mitt taka stefnuna niður á við, ég flosna upp úr skóla, allir munu yfirgefa mig og fljótlega bíður mín ekkert nema dauðinn” Heldurðu að þú haldir þig við efnið og náir að undirbúa þig vel ef þú ert stöðugt með hugann við dauðann sem þú óttast mest? Jóginn myndi segja “Ég ætla bara að einbeita mér að því að læra eins vel og ég get hér og nú, ef ég geri það mun mér ganga eins vel og mér getur gengið, fall eða dauði mun varla trufla mig ef ég bara einbeiti mér að því sem ég geri hér og nú.” Og með þessari aðferð mun þér ganga vel og þú munt uppskera eins og þú sáir þó að þú sért ekki alltaf með hugann við uppskeruna á meðan þú sáir. (Reyndar er þetta ekki besta dæmið þar sem fæstir tengja slæmt gengi í prófum við dauða. Bhagavad Gita (“Hávamál Indíalanda”) segir frá bardaga þar sem menn geta vissulega látið lífið og þurft að drepa aðra. Mæli með henni)

Fyrra álit

VeryMuch fyrir 21 árum, 1 mánuði

Ramax:
Ég vil byrja með að benda á það að þessi korkur minn er bland af gagnrýni á handkæðið auk gagnrýni á heimspeki annars manns. Sem byggðist einfaldlega á misskilningi mínum og nafna rugli. En gagnrýnin, þe skoðanir mínar standa uþb á sama hátt fyrir því, og þær ertu væntanlega að gangrýna. Því mun ég reyna að svara eftir bestu getu.

Til þess að skilja flókin ferli og eðlisskyld fyrirbæri, nota ég stundum þá aðferð að ýkja andstæða póla til hins ýtrasta. Það virkar soldið eins og að stilla contrastinn í botn á sjónvörpum eða mónetorum. (Enda gera það flestir til að fá sem skýrasta mynd.) Ok, hvað er ég að meina með því í þessu samhengi?

Að lifa í núinu, snýst um að víkja framtíð og fortíð úr huga sér.
Að einbeita sér að því að læra fyrir próf, án þess að hugsa um próftökuna sjálfa, er í raun ekki algerlega hreint dæmi um að lifa í núinu. Þar sem þú ert að vinna að markmiði, og þú verður að miða vinnu þína í dag að því að ná markmiði í framtíðinni. Því tel ég þetta dæmi ekki dæmi um fullkomna hér-og-nú-lifun.
Fullkomin hér-og-nú-lifun stefnir ekki að neinu markmiði, sökum þess að hún er fullkomlega bundin líðandi stund. Þá meina ég algerlega.

Hinn er póllinn að lifa eins mikið og mögulega er hægt í fortíð og framtíð. Þeas að lifa eins og maður sé að leika lífið á skákborði.
Slík sýn á lífið eykur vissulega á spennu, og getur valdið því að manni er ómögulegt að eibeita sér að núinu, og þal performera hrikalega illa hér og nú, þannig að allar áætlanir falla um sjálfar sig.

Þannig að báðar þessar öfgar eru í raun vonlausar.

Nú erum við komnir með tvo póla vonlausra lífsstrategía. Gagrýni mín á heimspeki (ekki Epikúrosar) fólst í því að um væri að ræða ræða speki sem fer út í öfgar nú-lífs-spekinnar sem gerir það að verkum að manneskjan þarf í raun að víkja vilja sínum til hliðar, til að ná markmiðinu. (En vilji hlýtur að beinast að einhverju í framtíðinni.) Það má vera að ég túlki þræla-spekina um of í átt að öðrum pólnum, en gagnrýni mín varpar þó ljósi á helstu galla spekinnar.

Rétta lífsspekin er líklega sú að aðlagast einfaldlega aðstæðum sínum. Engin þeirra (lífspeki) er rétt. Ég tel þær bara mis viðeigandi. Eins og vörn og sókn í stríði eða kappleik. Það er ekki hægt að festast í einum frumþættinum. Enda er lífið í raun strategískt í framvindu sinni, þe með innkomu tímans.

Það sem gerir andlega heilbrigðan einstakling er líklega erfitt að festa niður í skilgreiningar í smáatriðum. En þó eins og við höfum dæmi af frábærum hershöfðingjum þá eiga þeir marga þætti sameiginlega. Á sama hátt getum við sem einstaklingar reynt að temja okkur ákveðna sýn á lífið, eins og hershöfðingi hefur á stríðsátök. (Nú skal varast að taka það, að ég tali um “hershöfðingja” vis stríð, og einstaklinga vis lífið, sem skoðun mína á eðli lífsins. Hershöfðingjar liggja bara vel við til skýringar eðli starfa þeirra skv.) Hershöfðingjar þurfa að þekkja eðli stríðsátaka, þeir þurfa að þekkja sjálfa sig. Þeir þurfa að vera svona óhreifður hreifandi. Með breittum aðstæðum átakanna þarf hershöfðinginn að vera “óhreifður” en aðlaga aðgerðir sínar hinu breitta ástandi. Þessi einstaklingur, þessi óhreifanleiki í sviftingum umhverfisins það sem ég myndi segja að væri lykillinn að andlegu heilbrigði. En þó að hershöfðinginn sé lítt hreifður aðlagar hann sig stöðugt að breittum aðstæðum, þe ákvarðanir og viðleitni breytast þó hann sé enn kyrr og yfirvegaður.

Það er það sem veldur því að þessi ímyndaði hershöfðingi getur verið óhreifður, sem við ættum að læra. Þar sem þessir menn(konur?) fæðast ekki tilbúnir. Þessi órheifanleiki stafar af djúpum skilningi á eðli hlutanna og sátt þeirra við eigin takmarkanir væntanlega líka. Þeir hafa náð þessu dýrmæta jafnvægi á milli því að einbeita sér að núinu og zúmma svo frá og horfa á hlutina með fortíð og framtíð, þe frá strategískara sjónarhorni, eins og skák. En hershöfðingi myndi líklega hlægja hjartanlega ef einhver myndi líkja hernaði við skák, því að því felst ákveðin einfeldni í skilningi á fyrirbærinu. Átök eins og stríð og Lífið eiga það sameiginlegt að vera flókin fyrirbæri sem ekki er hægt að nálgast með “skák-hugarfari” né fullkomnu “núlíðandi-hugarfari”. Það er vissu lega mögulegt að gera það, en það er ekki vænlegt.

Við sem einstaklingar þurfum að kryfja Lífið/Tilveruna og þannig með dýpri skilningi öðumst við þennan óhreifanleika í öldurótinu sem einkennir Lífið/Tilveruna. Þessi óhreifanleiki í öldurótinu gerir okkur kleyft að taka bestu ákvarðanirnar miðað við aðstæður, og þannig sigla úthöfin í gegn um storma og logn, úr höfn í höfn. Það er þessi illskilgreinanlega þekking sem er lykillinn að andlegu heilbrigði. (Almennt talað, þó að andlegt heilbrigði ráðist vissulega af þáttum sem er ekki auðvelt eða ómögulegt að ráða við.)

Ég vil bara benda á að allar patent-lausnir á lífinu eru takmarkaðar. Það þarf ákveðið raunsæi og rólyndi með þessa sýn sem raunsæið gefur, og svo er bara málið að sigla sjóinn eftir bestu getu. En sérhæfing að stormi eða logni virkar bara ekki í raun.

Þetta er nokkurnvegin það sem ég er að meina.

Kv.
VeryMuch
 Arnþór L. Arnarson skrifaði: <hr>Spurningin er mikilvægari en svarið. <h

Fyrra álit

marxus fyrir 21 árum, 1 mánuði

Þú ert sem sagt með hugann við algjörlega ýkta útgáfu af nú-lífi, en vilt ekki ýkja eins mikið hinn hugsunarháttinn sem hefur framtíðina sem viðfang. Ég benti á að hinar öfgarnar geta verið skaðlegar. Og þær öfgar eru enginn skáldskapur heldur fer fjöldi þess fólks sífellt vaxandi sem getur varla athafnað sig í daglegu lífi vegna sífelldra hugleiðinga um afleiðingar og framtíðarvandamál (eða fortíðarþrár/syrgingar). Ég er sammála þér að hinar öfgarnar eru fáránlegar, að vera svo fastur í núinu að maður viti ekki hvað maður gerði í gær eða hvað maður ætlar að gera á morgun. En það er bara skrípadæmi, auðvitað á enginn við það.

Ef ég skil þig rétt held ég þó að við séum í meginatriðum sammála, um að mikilvægt sé að ná "jafnvægi á milli [þess] að einbeita sér að núinu og zúmma svo frá og horfa á hlutina með fortíð og framtíð, þe frá strategískara sjónarhorni." Þetta er meginatriðið í því sem ég sagði, þó að ég vilji kannski ganga lengra í að sleppa því sem við getum ekki breytt eða getum ekki komist undan (t.d. fortíðin og dauðinn). Engar áhyggjur, ég er ekki búinn að grípa jógaspeki sem einhverja patent-lausn, þó að hún smelli saman við margt sem ég hef sjálfur komist að raun um (að virki fyrir sjálfan mig).

Fyrra álit

VeryMuch fyrir 21 árum, 1 mánuði

Ramax:
Jújú, ég er að segja að “skák-sjónarhornið” sé alveg jafn vonlaust og hið “núlifandi sjónarhorn”.

Ástæða þess að ég talaði aðallega um hið síðara, er einfaldlega vegna þess að ég ruglaði Epikúros saman við stóuspeking.

Jú ég er hlyntur jafnvægi milli þessara póla, en það jafnvægi er breytilegt, eftir því hvað aðstæður okkar kalla á.

En við sjálf verðum að vera eins og sjálfstæð “maskína” eða farartæki, sem breytir um stefnu og fer á milli punkta á breytilegan hátt, en án þess að breytast sjálft.

Ég álít það mikilvægast að rækta okkur eins og svona maskínu eða farartæki, sem getur farið ólíkar leiðir og breytt um stefnu, staðið af sér veður og siglt beitivind þegar það hentar. En er þó enn sama maskínan.

Ég tel ss kenningar um aðferðir til að lifa lífinu alltaf á ákveðinn uppdiktaðan hátt, vera hugsunarvillur eða íþm einfeldni. Því hafna ég lausnum sem þeim.

Ég hef ekkert á móti jógaspeki, hún er góð og gild eins og hvað annað, jafnvel mun skárri en mjög margt. En ég fyrir mig lít á svona “spekir” til að læra af þeim, og bæta “vélina” í farartækinu “ég sjálfur”, sem ferðast um “mitt líf”.

Kv.
VeryMuch
 Arnþór L. Arnarson skrifaði: <hr>Spurningin er mikilvægari en svarið. <h

Fyrra álit

Heimspeki

Heimspeki

Ofurhugar

Stjórnendur

Hverjir eru inni

Korkar - Heimspekilegar umræður

Handklæði, Epikúros, gagnrýni.

Dýr

Dægurmál

Fræði

Leikir

Lífið

Lífsstíll

Margmiðlun

Menning

Skjár

Sport

Tónlist

Tækni

Vélar

Hugi