Hæ,

Trúarbrögð ganga meira og minna út á það að undirbúa manninn fyrir dauðan. Það er að segja hughreysta mann; að þegar maður deyr þá sé tilveran alls ekki búin, heldur munum við vakna á enhverjum stað (t.d. himnaríki) og lifa að eilífu þar. En til hvers? Af hverju vorum við þá að eyða örfáum árum á jörðinni? En ef að ekkert gerist þegar við deyjum? Sumt fólk undirbýr sig alla ævi að deyja, áttar sig svo kanski á því þegar það á viku eftir ólifaða (greinast kanski með sjúkdóm eða eitthvað) að það hefur sóað lífi sínu og ætlar að gera allt sem það langar til að gera þá? Þetta þykir mér svolítið sorglegt… Eru trúarbrögð bara huggun mann við hræðslunni að deyja?

En alla vega vona ég að við förum öll í okkar eigin paradís þegar við deyjum, ég vill bara fá ykkar skoðun á þessu :)