Gthth:
Já, þú hefur eitthvað misskilið þetta hjá mér, eða leggur of strangar túlkanir á lausar rissur.
Ég tel heimspekina ekki vera “bara spurningu um eitthvað sem ekki er enn þekkt en verður etv þekkt seinna”. Heimspekin er mun fremur eitthvað í ætt við meðvitund heila okkar, við skiljum hana ekki fullkomlega þó við séum fullkomlega meðvituð um hana, etv er það okkur ómögulegt. Heimspeki er því mun fremur viðleitni, eða fálm, skynjun vitsmuna okkar, leit að mynstri án sérlegrar aðferðarfræði. Lengra vil ég ekki hætta mér.
“Vísindastarfsemi okkar á sér stað innan ákveðins hugtakaramma” ?! Röfl!! Þetta er svona mygluð setning sem einhver rykhausinn hefur sett fram með stórum skammti af ryki og myglu sem enginn hefur nennt að skafa af, og hann hefur etv notið nægilegrar virðingar til þess að þetta rykfallna stykki fær að rotna í friði. Röfl!
Vísindi hafa auðvitað ramma, aðferð, hugsun, skilning, mynstur, sbr stærðfræðina og þekkingarleit með tilraunum, og svo framvegis. En hlífðu mér við svona merkingarlausum frösum “hugtakarammi”??? Hverskonar rammi er það eiginlega?!
Vísindin eru ekki að reyna að svara spurningum heimspekilega. Mælingar og samhengi mælinga er fengið, það er allt og sumt, svo er í þessu mynstri þekking okkar kristölluð.
Þessi þekkingarkristall er svo stökkpallur heimspekinnar frekar en öfugt. Enda er það oftast vísindin sem umbylta heimspekinni en ekki öfugt.
Vísindin geta auðvitað ekki svarað öllum heimspekilegum spurningum, þar sem sumar þeirra eru ósvaranlegar í eðli sínu! Spurningin er þarna bara eins og undarleg teikn forneskju fortíðar, eins og fornstytta horfinnar menningar, sem við munum aldrei vita frekari deili á.
Þessar spurningar, innihald þeirra, og rammi, (væntanlega í samhengi við nýlegt handklæði) þykir mér hreinlega ónothæf einföldun, sem skýrir ekki, heldur blekkir. Það ef það er til einhver rammi, þá er eflaust ekki hægt að færa allar spurningar inní þennan ímyndaða ramma, en hér er fólk að blekkja sjálft sig með skilgreiningum sem eru ímyndaðar.
“Er til efnislegur heimur?” Þú segir að vísindin geri ráð fyrir því. Það gera etv sumir einfaldir vísindamenn. En það er gersamlega málinu óviðkomandi. Rannsóknir mæla viðfangið og finna samhengi í mælingum sínum, hvort sem það kallast efnislegt eða ekki. Mælingarnar eru það sem gildir. Vísindin (raunvísindin) er heimur mælinga, og samhengis þessara mælinga, og mynstrið sem kemur fram er kjarni málsins, þekkingin sjálf. Heimspekingar koma svo á vettvang og velta fyrir sér hvað þessar mælingar eru að mæla, en vita það auðvitað ekki nema með frekari mælingum, við erum föst í keðju mælinga. Hvernig heimurinn er, er svipað og spyrja hvað er HLUTURINN Í SJÁLFUM SÉR í anda Kants, en eins og hann áttaði sig á erum við föst í mælingum án enda. Þekking á heiminum kemur aðeins fram í samhengi mælinganna, mynstrinu.
Skapandi hugsun rúmar heimspekina, hvað sé góð heimspeki er svo annað mál, það ætla ég ekki að reyna að skilgreina, það væri hybris, ekki satt?!
Kv.
VeryMuch
<br><br><b>Arnþór L. Arnarson skrifaði:</b><br><hr><i>Spurningin er mikilvægari en svarið.</i><br><h