Af hverju er efi endilega slæmur? Hann er t.d. gott meðal við hindurvitnum sem þér er einnig í nöp við. Montaigne spurði hvort menn ofmætu ekki kenningar sínar ef þeir héldu að þær gæfu þeim rétt til að grilla náungann. Ég held að þetta hafi verið réttmæt spurning; um þessar kenningar (hindurvitni?) bar bersýnilega að efast.

Þeir sem ekki kunna að efast eru eins og menn sem hafa smitast af hiv; áður en líður á löngu hafa þeir ekkert ónæmiskerfi til að berjast gegn bábiljum og hjátrú og hvers kyns sleggjudómum (sem hafa opinberast mönnum).<br><br>____________________________________
<b>Aut tace aut loquere meliora silentio.</

er þetta ekki einmitt merki um frelsi mannsins að hann skuli geta klæðst þessum ágöllum sem þú telur upp? Að geta bara gert gott, engöngu þekkt sannleikann er auðvitað ekki frelsi.

Maður sem er ófrjáls villist ekki, eingöngu sá sem er frjáls getur átt það á hættu að villast.

M.

Ef maður er ófrjáls og ánauðugur, hvort sem hann efast eða aðhyllist hindurvitni og hjátrú, þá er ánauð efans mun betri.

Annars; að vera frjáls er að vera ekki ánauðugur, að vera ekki undir valdi annars manns og geta ekkert í því gert.<br><br>“Disobey … it's allowed”

Fullkomið frelsi hlýtur að vera þegar engar takmarkanir eru á og engar afleiðingar af því sem þú gerir eða hugsar

Nú er þar mjög klassískt viðhorf að líta þannig á málin að frelsi=gott og ánauð=slæmt En ég get varla hugsað mér nokkuð hræðilegra heldur en heimur þar sem ríkti þetta fullkomna og algjöra frelsi. Að hafa ekkert til að styðjast við, ekkert rétt eða rangt, enginn ábyrgð, og allt sem ég geri eða hugsa einskis virði, merkingarlaust og hefur engar afleiðingar

Slíkt fullkomið frelsi væri mér fullomin ánauð og því ekki frelsi

ég fæ ekki séð að það sé til eitthvað fullkomið frelsi

Eina sanna frelsið er dauðinn, þá er maður frjáls frá sjálfum sér.

(ekki það að ég vilji vera dauður).