Descartes aðhylltist “skynsemishyggju” (rationalisma).
Hann trúði því að maðurinn fæddist með alla þá guðlegu þekkingu
sem hann þyrfti.

Síðan þá hefur heill hellingur af heimspekingum fordæmt skynsemishyggju,
m.a. David Hume.

Einn af keppinautum hennar er raunhyggja (empirisismi), sem segir
m.a. að aðeins sé hægt að vita með vissu án þess að prófa það, og þá
aðeins líkurnar á því að það standist, sbr, ef epli fellur á jörðina
100 sinnum, geturðu verið nokkuð viss um að það gerist í 101
skiptið, en það er ekki víst.

Öll vísindi nútímans eru byggð á raunhyggju. (að frátaldri stærð-
fræði)

Slíka vissu er aðeins hægt að öðlast í stærðfræði og rökfræði
sem hvort sem er eru ekki í beinum tengslum við
raunveruleikann, og þar að auki skilgreind út frá frumsetningum,
sem eru álíka “shaky” og rökin hans Descartes. Því þótt rökin
sé gallalaus er alltaf spurning hvort að frumsetningarnar standist
raunveruleikann.

Annar keppinautur skynsemishyggju er “óskynsemishyggja”
(irratonalismi). Ég held að hún skýri sig sjálf. :-)
<br><br>“Nature is definition.”