Það fer alfarið eftir því hvern þú spyrð. Sumir segja að siðferðilegt gildi athafna felist einvörðungu í afleiðingum hennar. Þá skiptir engu hvaða ástæður lágu til breytni þinnar. Þetta segja nytjastefnumenn (e. utilitarians). Aðrir neita því að það sé nokkur greinarmunur á breytni sem er góð og breytni af góðum ástæðum og myndu segja að spurningin sé ranggetin: ef þú breytir rétt þá breytirðu af réttri ástæðu. Þetta myndi t.a.m. Immanuel Kant (1724-1804) segja. Og ef til vill er Aristóteles (384-322 f.Kr.) ekki ýkja langt frá þessu nema hvað hjá honum er engin áhersla á siðferðilegt vægi einstakra athafna heldur á skapgerð manns, hvort maður er dygðugur eða löstugur. En auðvitað er enginn dygðugur óháð dygðugri breytni svo að breytnin skiptir enn máli; afleiðingar hennar gera það hins vegar síður, hjá Aristótelesi.

En varðandi tilvitnunina, þá er hún alla vega tvíræð. Þú skildir “verri” líklega þeim skilningi að sannleikur sagður í slæmum tilgangi væri siðferðilega verri en nokkur lygi (annars skil ég ekki hvernig þú fórst að pæla í þessu). En hana má líka skilja sem svo að þegar við segjum eitthvað til að koma höggi á andstæðinga okkar þá sé óþægilegur sannleikur skæðari (verri) en nokkur lygi; það er að segja að hann komi sér þá verr fyrir viðkomandi en nokkur lygi. Þannig hefði ég skilið þetta. Tilvitnunin þarf sem sagt ekkert endilega að vera skilin siðferðilegum skilningi, þótt það sé vel mögulegt og kann meira að segja að vera réttur skilningur á henni.<br><br>____________________________________
Aut tace aut loquere meliora silentio.

þú ert væntanlega að spá í einhverjum hvítumlygum sem þú hefur sagt sem hafa ekki reynst vera hvítar eftir allt.
Ef þú lýgur að einhverjum, lýgurðu af sjálfum þér. Ég tel að maður þurfi ekki að ljúga af neinum því þá er ekki hægt að treysta þér. En ef þú sleppir því að segja sannleikan er kannski öllu betra með því að sleppa því að tala um hann.
Ég reyni að lifa þannig að segja sannleikan ávalt en hef komist af því að það er ekki hægt að treysta neinum.
En ég gefst ekki því ef ég gefst upp þá verð ég eins og hinir.

Ég náði tilgang þínum að ég held. En þú getur dæmt það að vild.

Ef þú segir satt til þess eins að særa einhvern, þá geturu varla verið að gera neitt góðverk. Hins vegar ertu varla að gera mikið góðverk ef þú lýgur til að hlífa einhverjum - þá ertu bara að ýta undir falska sjálfsmynd og svo framvegis. Sem er ekki nógu gott mál.

Og ef þú bjargar einhverjum frá drukknun til þess að geta farið með hann heim og myrt á hottalegan hátt, þá ertu að breyta réttilega (það er rétt að bjarga fólki frá drukknun, býst ég við), en af rangri hvöt (það er ekki rétt að ætla sér að myrða einhvern á viðurstyggilegan hátt - eða hvað).

Þannig að já; ég trúi því að það skipti máli hvað maður gerir, en líka hvers vegna maður gerði það, af hvaða hvötum.<br><br>Þorsteinn.